Czas poznać rekiny,” szepnęła moja synowa, zanim zepchnęła mnie za burtę. Mój syn patrzył, uśmiechając się, gdy morze pochłonęło mnie bez śladu. Jego cel? Przejąć mój majątek wart dziesięć milionów dolarów.

Czas na spotkanie z rekinami szepnęła moja synowa, zanim zepchnęła mnie za burtę. Mój syn patrzył, uśmiechając się, gdy morze pochłonęło mnie bez śladu. Jego cel? Zgarnąć mój majątek wart dziesięć milionów złotych.

Wyjście do rekinów pomyślałem, gdy stąpałem po desce jachtu. Woda Bałtyku otoczyła mnie, zimna i bezlitosna. Niebo znad Gdańska zniknęło mi z oczu, zastąpione mroźnym uściskiem słonej wody. Ledwo się wynurzyłem, kaszląc i łapiąc powietrze, gdy zobaczyłem ich po raz ostatni mojego syna Michała i jego żonę Ewelinę opartych o poręcz, z kieliszkami szampana w dłoniach, wznoszących toast.

Miałem siedemdziesiąt jeden lat i nie byłem już tym młodym, zwinnym mężczyzną, który potrafił wszystko przetrwać. Ale lata porannych spacerów po plaży w Sopocie nauczyły mnie szacunku do morza. Nogi płonęły, gdy wiosłowałem, ale przetrwanie nie było dla mnie wyzwaniem. Wspinając się od syna murarza, stałem się magnatem nieruchomości, którego majątek przekraczał dziesięć milionów złotych. A teraz moja własna krew odrzuciła mnie jak niepotrzebny śmieć.

Od lat podejrzewałem, iż uśmiech Eweliny był bardziej wyrachowany niż ciepły. Chodziło o drogie ubrania, zdjęcia na Instagramie i plany na przyszłość, które były tylko pustym żartem. Michał, mój jedyny syn, błąkał się przez życie od czasów studiów, przygniatając się luksusem. Mówiłem sobie, iż dorośnie, iż stanie się twardy jak stal, którą kiedyś nosiłem w kieszeni. Ale tej nocy, w blasku świateł jachtu, zrozumiałem, iż jego kręgosłupem wybrała Ewelina.

Słona woda paliła oczy, gdy płynąłem w stronę ciemnego zarysu brzegu. Odległość była przerażająca, ale gniew płynął we mnie silniejszy niż prąd. Każdy ruch napędzała zdrada. Gdy w końcu wyczołgałem się na kamienistą plażę, moje mięśnie krzyczały z wysiłku, ale umysł był ostrzejszy niż od lat.

Jeśli chcieli, żebym zginął niech im się wydaje, iż wygrali. Ale gdy tylko opuścili mój dom, mokrzy od wody i ociekający strachem, znajdą mnie czekającego. I wtedy poczują, co to znaczy prawdziwy prezent.

Trzy dni później Michał i Ewelina wrócili do biura w Warszawie, ich twarze idealnie puste. To był tragiczny wypadek ćwiczyła Ewelina przed pracownikami, jej oczy błyszczały, gdy przyjmowała kondolencje. Powiedzieli straży przybrzeżnej, iż wypadłem za burtę, zbyt stary, by walczyć z falami. Nie znaleźli ciała tylko zeznania i papiery.

W bibliotece, wśród dębowych regałów, otworzyli butelkę szampana. Śmiali się, jakby zwycięstwo było pewne. Ale gdy Ewelina sięgnęła po pilot, ekran telewizora rozbłysnął nie wiadomościami, ale moją twarzą.

Niespodzianka powiedziałem na nagraniu. Mój spokojny, stanowczy głos wypełnił pokój.

Kieliszek wypadł z ręki Michała. Ewelina otworzyła usta, ale słowa utknęły jej w gardle.

Ten film działa tylko w jednym przypadku. jeżeli go oglądacie, znaczy, iż próbowaliście zabrać to, co zbudowałem. Chcecie pieniędzy? Proszę bardzo. Ale powinniście poznać prawdę o swoim dziedzictwie.

Przewidziałem zdradę lata temu. Mój prawnik, człowiek, któremu ufałem od siedemnastego roku życia, pomógł mi założyć fundusz. Gdybym zginął w podejrzanych okolicznościach, pieniądze trafiłyby do Michała ale pod warunkiem, iż każda złotówka pójdzie na cele charytatywne: schroniska dla weteranów, stypendia, szpitale. Ewelina zawsze śmiała się z moich darowizn, nazywając je wyrzutami sumienia staruszka. Nigdy nie zrozumiała, iż to była moja droga ucieczki.

Dziesięć milionów złotych mówiłem na nagraniu i ani grosza nie trafi w wasze chciwe ręce. Chyba iż zdobędziecie je tak, jak ja: cegła po cegle, umowa po umowie, poświęcenie po poświęceniu.

Nagranie się skończyło, a w pokoju zapadła cisza.

Wtedy padł prawdziwy cios. Weszłem do biblioteki żywy. Ubrany w świeżą koszulę, z blizną na czole jako jedynym śladem walki z morzem. Michał zbladł, kolana zadrżały mu jak dziecku przyłapanemu na kradzieży ciastek. Ewelina jednak stała nieruchomo, wpatrzona we mnie jak gracz, który podwaja stawkę.

Powinieneś nie żyć syknęła.

A jednak jestem odparłem. I to jest mój prezent dla was obojga: wolność. Wolność ode mnie, od pieniędzy, które wyraźnie znaczą dla was więcej niż rodzina. Spakujecie się dziś. O świcie znikniecie z tego domu, z mojej firmy, ze wszystkiego, co zbudowałem. Życzyliście sobie, żebym przepadł teraz wy przepadniecie.

Ewelina nie zamierzała przegrać w milczeniu. Nie możesz nas tak po prostu wymazać! warknęła, krążąc po pokoju jak osaczony drapieżnik. Michał jest twoim synem. Wszystko mu zawdzięczasz!

Michał milczał, jego czoło pokrywał zimny pot. Patrzył na nas, rozdarty, ale zbyt tchórzliwy, by wybrać stronę.

Zawdzięczam? warknąłem. Dałem mu wszystko: studia, pracę w firmie, miejsce przy stole. A on? Stał się wspólnikiem spisku przeciwko własnemu ojcu.

Ewelina uśmiechnęła się drwiąco. Naprawdę myślisz, iż policja uwierzy tobie, a nie nam? Starzec z paranoją, który oskarża syna o morderstwo? Nie masz dowodów.

Mylisz się.

Z szuflady biurka wyjąłem wodoszczelne etui, które przypiąłem do siebie, zanim Ewelina mnie zepchnęła. W środku była kamera GoPro. Na karcie pamięci nagranie: jej słowa Czas na rekinów i śmiech Michała.

Krew odpłynęła z twarzy syna. Ewelina rzuciła się na mnie, ale cofnąłem się. Jedna kopia jest już u mojego prawnika. Druga w sejfie. jeżeli cokolwiek mi się stanie, świat to zobaczy.

Walka była skończona. Michał osunął się na fotel, zakrywając twarz dłońmi. Ewelina podeszła do drzwi, jej twarz była