Miesiące później Stanisław stał się nieodłączną częścią domu Anny. Razem sadzili kwiaty, gotowali, a Borys co wieczór układał się u ich stóp. Smutek nie zniknął całkowicie, ale stał się lżejszy. Można było go znieść.
Stanisław siedział na zmarzniętej ławce w cichym parku na obrzeżach Krakowa. Lodowaty wiatr ciął go po twarzy, a śnieg opadał powoli jak popiół z nieskończonego pożaru. Dłonie schował pod wytartą kurtką, a dusza była w strzępach. Nie rozumiał, jak doszło do tego punktu. Nie tej nocy. Nie w ten sposób.
Kilka godzin wcześniej był w swoim własnym domu. W domu, który zbudował własnymi rękami dziesiątki lat temu, cegła po cegle, gdy jego żona gotowała gorącą zupę w kuchni, a syn bawił się drewnianymi klockami. Wszystko to już nie istniało.
Teraz na ścianach wisiały obrazy, których nie rozpoznawał, zapachy były obce, a chłód nie pochodził tylko z zimy, ale także z spojrzeń, które przeszywały go jak noże.
Tato, Magda i ja mamy się dobrze, ale ty nie możesz tu już zostać powiedział jego syn, Andrzej, bez śladu skrupy w głosie. Nie jesteś młody. Powinieneś poszukać domu opieki. Albo czegoś małego. Z twoją emeryturą dasz radę żyć spokojnie.
Ale to mój dom wyjąkał Stanisław, czując, jak serce opada mu do stóp.
Przekazałeś mi go odparł Andrzej, jakby mówił o przelewie bankowym. Jest na papierach. Prawnie już nie twój.
I tak się skończyło.
Stanisław nie krzyczał. Nie płakał. Tylko skinął głową w milczeniu, jak dziecko skarcone za coś, czego nie rozumie. Zebrał swój płaszcz, starą czapkę i małą torbę z resztkami dobytku. Wyszedł, nie oglądając się za siebie, wiedząc głęboko, iż to także koniec czegoś większego jego rodziny.
Teraz siedział tam, zdrętwiały, z duszą zamarzniętą na kość. Nie wiedział nawet, która godzina. Park był pusty. Nikt nie wychodzi, gdy mróz wżera się w kości. A jednak on tam został, jakby czekał, aż śnieg go całkiem przykryje i sprawi, iż zniknie.
Wtedy coś poczuł.
Lekki, ciepły dotyk.
Otworzył oczy i zobaczył przed sobą psa. Ogromnego owczarka niemieckiego, z sierścią pokrytą śniegiem i ciemnymi oczami, które zdawały się rozumieć zbyt wiele.
Zwierzę patrzyło na niego uważnie. Nie zaszczekało. Nie odeszło. Tylko delikatnie dotknęło jego dłoni pyskiem, z czułością, która rozbrajała.
Skąd się tu wziąłeś, przyjacielu? wyszeptał Stanisław drżącym głosem.
Pies merdnął ogonem, zawrócił i przeszedł kilka kroków. Potem zatrzymał się, znów na niego spojrzał, jakby mówił: *Chodź za mną*.
I Stanisław poszedł.
Bo nie miał już nic do stracenia.
Szli przez kilka minut. Pies nie oddalał się zbytnio, co chwilę odwracając głowę, by upewnić się, iż Stanisław nadąża. Minęli ciche zaułki, zgaszone latarnie, domy, w których ciepło rodzinnego ogniska wydawało się nieosiągalnym luksusem.
Aż w końcu dotarli do małego domu z drewnianym płotem i ciepłym światłem na werandzie. Zanim Stanisław zdołał zareagować, drzwi się otworzyły.
Kobieta około sześćdziesiątki, z włosami spiętymi w kok i grubym szalem na ramionach, stanęła w progu.
Borys! Znowu uciekłeś, urwisie! zawołała na widok psa. A kogo tym razem przyprowadziłeś?
Głos urwał jej się, gdy zobaczyła Stanisława zgarbionego, z twarzą zaczerwienioną od mrozu i sinymi wargami.
Boże święty! Zamarz
