Mam 62 lata, on ma 49 – mówił, iż mnie kocha, a ja gotowałam i prałam… Aż go wyrzuciłam
Przeżyłam trudny rozwód wiele lat temu. Choć czas mijał, rany goiły się powoli.
Mój pierwszy mąż okazał się nie tylko nieudacznikiem – był prawdziwym wampirem, który wysysał ze mnie siły, pieniądze i chęć do życia. Nie pracował, pił, znikał nocami, a potem jeszcze wynosił rzeczy z domu jak szabrownik. A ja znosiłam to wszystko. Tylko dla syna. Dla Gabriela. Tylko dla niego.
Kiedy chłopiec skończył dwanaście lat, podszedł do mnie, spojrzał prosto w oczy i powiedział:
— Mamo, dlaczego to znosisz? Wyrzuć go. Po prostu go wyrzuć.
Wtedy poczułam, jakby przeleciała przeze mnie iskra. Wszystko stało się jasne jak słońce. Tego samego wieczoru wypędziłam męża za drzwi. Ani kropli litości. Tylko ulga. Wolność. Nie potrafię choćby opisać, jakie to było szczęście – móc oddychać bez strachu i poczucia winy.
Później pojawili się mężczyźni. Kilku. Ktoś pisał, ktoś zapraszał do kina. Ale nie zakochałam się w nikim. Nie potrafiłam. Strach. Strach, iż znowu wpadnę w pułapkę. Że znowu stanę się służącą zamiast kobietą.
Ostatnie cztery lata były wyjątkowo samotne. Syn wyjechał do Kanady, znalazł tam pracę i został na stałe. Namawiał, żebym do niego dołączyła. Ale nie mogę. Jest już dla mnie za późno, by uczyć się życia od nowa w obcym świecie. W innym kraju. Spędziłam tu czterdzieści lat – tu są moje wspomnienia, korzenie, ból i radość.
A potem nadeszła pandemia. I koniec. Żadnych gości, żadnych uścisków. Tylko cisza i cztery ściany.
Kiedyś przyjaciółka powiedziała:
— Znajdź kogoś. Pogadaj, pośmiej się… Przecież nie jesteś z kamienia!
A ja na to:
— Patrzę na mężczyzn w moim wieku i serce się ściska. Siwi, zgarbieni, budzą tylko litość. Nie szukają kobiety – tylko opiekunki. A ja nie chcę być opiekunką. Chcę być kochana.
— To znajdź młodszego! Wyglądasz świetnie, naprawdę.
Machnęłam ręką, ale ziarno zostało zasiane.
A potem stało się coś dziwnego. Zobaczyłam go.
Codziennie spacerował z psem w naszym parku. Wysoki, wysportowany, zawsze w czarnej kurtce. Nazywał się Krzysztof. 49 lat. Po rozwodzie, żona wyjechała do Włoch, została dorosła córka.
Słowo po słowie – zaczęliśmy rozmawiać. Potem coraz częściej. Kawa. Kwiaty. Codziennie. Nie pamiętam już, kiedy zaczął zostawać u mnie, a w końcu się wprowadził.
Sąsiadki westchnęły z zachwytem:
— Ależ mężczyzna! Tak przystojny, i z tobą, Halino? Chyba masz w sobie magię!
A mnie to schlebiało. Oczywiście. Gotowałam mu obiady, prasowałam koszule, witałam z uśmiechem. Przypomniałam sobie, co to znaczy być kobietą.
Ale pewnego dnia powiedział:
— Posłuchaj, powinnaś więcej się ruszać. Mogłabyś wyprowadzać mojego psa?
Zdziwiłam się:
— A dlaczego nie pójdziemy razem?
— No… lepiej, żebyśmy nie pokazywali się zbyt często razem. Ludzie plotkują…
I wtedy pomyślałam: on się mnie wstydzi. Mojego wieku. Moich zmarszczek, siwizny, czegokolwiek.
Rozejrzałam się. On naprawdę nic nie robił w domu. choćby skarpetek nie wrzucał do kosza na pranie. A ja? Gotuję, prasuję, sprzątam, pierzę… Służąca. Nie kochana. Nie kobieta. Obsługa.
Zebrałam się na odwagę i powiedziałam:
— Krzysztofie, uważam, iż obowiązki domowe powinny być sprawiedliwe. Możesz sam sobie uprasować koszule. I psa – wyprowadzaj sam.
Uśmiechnął się kpiąco:
— jeżeli chciałaś młodszego i przystojnego faceta, to zachowuj się tak, żeby miał powód zostać. Zadowalaj, rozśmieszaj, usługuj. Bo inaczej po co mam tu być?
Spojrzałam na niego jak na obcego. I powiedziałam tylko:
— Masz pół godziny, żeby spakować swoje rzeczy.
— Co?! Córka z chłopakiem mieli u mnie nocować, żartujesz?
— To niech nocują u niej. Powodzenia.
Wyrzuciłam go. Bez krzyku, bez awantury. Po prostu zamknęłam za nim drzwi. Potem usiadłam i rozpłakałam się.
Tak, było mi przykro. Czułam się upokorzona. Samotna. Ale nie złamana. Wiedziałam, iż postąpiłam dobrze. Bo jeżeli mężczyzna przychodzi do twojego domu tylko brać, a nie dawać – to nie jest miłość. To pasożytnictwo.
Mam 62 lata. Mam zmarszczki i zmęczenie w nogach. Ale przez cały czas mam duszę – żywą, pragnącą ciepła. I wciąż wierzę, iż można kochać. Że gdzieś jest człowiek, który będzie chciał być ze mną, a nie tylko ze mnie korzystać.
Nie musi być młodszy, wyższy, lepszy. Niech po prostu będzie obok. Szczerze. Z ciepłem. Z szacunkiem.
Bo kobieta – choćby jeżeli ma 62 lata – ma prawo nie być złamana.
.jpg)
