Art Week UAP
Pop Culture Gallery @Stary Browar
Dziedziniec Starego Browaru, ul. Półwiejska 42
14.05 – 1.06.2025
wernisaż 16.05, godz. 19.00
Godziny otwarcia: 12:00-22:00 (WTR-NDZ)
– Dotleniacz | Joanna Rajkowska
Pop Culture Gallery @Stary Browar, parter
kurator: Mateusz Bieczyński
W ramach tegorocznej edycji Poznań Art Week 2025 pod hasłem „Terytoria”, serdecznie zapraszamy na wyjątkowe wydarzenie poświęcone projektowi „Dotleniacz” polskiej artystki wizualnej, Joanny Rajkowskiej. Wystawa obejmie pokaz fotograficznej dokumentacji oraz filmu zrealizowanego w ramach projektu, wzbogacony o specjalnie przygotowany audiokomentarz artystki, która odsłoni kulisy pracy, motywacje i znaczenia towarzyszące powstawaniu dzieła.
„Dotleniacz” to artystyczna interwencja w przestrzeń publiczną, osadzona na styku ekologii, architektury i performansu, badająca granice pomiędzy naturą a tkanką miejską. Wydarzenie stanie się okazją do wspólnego przyjrzenia się procesowi twórczemu i refleksji nad tym, jak sztuka redefiniuje nasze rozumienie miejsca, ciała i wspólnoty.
– The night tales
Pop Culture Gallery @Stary Browar, I piętro
Udział biorą: Anna Goebel, Magdalena Kleszyńska, Kamila Kobierzyńska, Martyna Pająk, Maksymilian Radawski, Marcin Salwin, Joanna Sobesto, Dorota Tarnowska-Urbanik
Wystawa eksploruje moment przejścia – tę ulotną chwilę zawieszenia pomiędzy jawą a snem, gdy kontrola świadomości słabnie, a subtelne siły nieświadomości zaczynają przejmować stery. To liminalna przestrzeń, w której rozsądek ustępuje miejsca intuicji, a obrazowość wewnętrzna zyskuje niepokojącą wyrazistość.
Carl Gustav Jung opisywał nieświadomość jako terytorium zamieszkane przez archetypy, instynkty i figury kolektywnej psychiki – formy, które nie poddają się logice, ale przemawiają językiem symbolu, cienia i snu. Właśnie w tej sferze – między czuwaniem a zapomnieniem – zaczynają manifestować się byty, które zarazem przyciągają i budzą lęk: struktury bez nazw, stwory z pogranicza jawy i snu, nadludzkie postacie wpisane w rytmy pragnień i popędów.
Wchodzimy w ciemne wnętrze, gdzie światło odsłania fragmentaryczne obrazy – jakby rzeczywistość sama ulegała rozszczepieniu. To, co ukryte, nagle staje się widzialne. Formy wyłaniające się z mroku są nieoczywiste, a jednak dziwnie znajome – jak echo wspomnień, których nigdy nie mieliśmy, a które powracają z głębi zbiorowej pamięci.
Po tej tajemnicy prowadzi nas przez kobiecy głos – jakby powracała zapomniana dobranocka.
Zapraszamy na terytorium nieświadomości – miejsce spotkania z tym, co pierwotne, nieoswojone i prawdziwe.
– Uncertain Territories / Terytoria niepewne
Pop Culture Gallery @Stary Browar, I piętro
Udział biorą: Maess Anand, Barbara Kozłowska, Sonia Rammer, Paul McGee, Włodzimierz Jan Zakrzewski; / jak również: Karolina Bielawska, Norbert Delman, Michał Frydrych, Zuzanna Hercberg, Styrmir Örn Guðmundsson, Enricomaria De Napoli, Jérémie Paul, Łukasz Ratz, Lapo Simeoni, Saku Soukka, Alex Urban, Alex Urso, Yael Wisznicki Levi
kuratorzy: Mateusz Maria Bieczyński, Piotr Łukasz Grzywacz
koordynacja i produkcja: Yulia Zalozna i Jarek Jasik
Wystawa Uncertain territory (Terytoria niepewne) poświęcona jest relacji twórców z przestrzenią zewnętrzną oraz imaginatywną. Większość z dzieł prezentowanych na wystawie eksploruje konkretne miejsca, niejednokrotnie odległe geograficznie od miejsca zamieszkania twórców.
Ugniemy się więc pod wiatrem, wiejącym na pustyni Atakama w Chile, najsuchszym miejscu na ziemi. Odwiedzimy jezioro Bajkał oraz znacznie bliższe nam Łazy. Oswojone miejsce, jak Manhattan w Nowym Jorku, będzie nie do poznania. Będziemy mieli okazję do eksplorowania poprzez sztukę bezludnej wyspy Ilet La Biche na Karaibach. Na koniec spojrzymy w niebo, które dzięki pracy Planet elsewhere, będzie w całości w zasięgu naszego wzroku, o każdej porze dnia i nocy.
Dlatego przedsięwzięcie kierowane jest do wszystkich, którzy gotowi są zapuścić się w nieznane. Z tej podróży każdy wróci odmieniony.
Bogactwo bardziej, czy mniej znanych nazw miejsc nie stanowi jednak o wyjątkowości tej wystawy. Intensywność obrazów wywołają oczywiście, i poczucie piękna, i poczucie trwogi, ale to dopiero artystyczne interwencje, które obejmują szeroki wachlarz strategii twórczych – od oswajania, przez transformację aż do zdystansowanej obserwacji – stanowią element znaczący dla widzów.
Mnogość i poetyckie przetworzenia pozwolą na doświadczenie podróży, ale “gdzieś indziej”, gdyż pojedyncze fragmenty tej mapy górują na horyzoncie niczym szczyty. Nie każdy uda się zdobyć, nie na każdy wejdziemy. Pozostaje nam jednak przestrzeń i to co pomiędzy. Zwróćmy szczególną uwagę na szczeliny, gdyż jak pisał Roland Barthes, “dzieło składa się z tego, co poza nim”.
Poznań Art Week w MGUAP
Międzyprzestrzenie | Katarzyna Koczyńska-Kielan
Galeria Nowa Scena UAP, Al. Marcinkowskiego 28
wernisaż: 15.05.2025, g. 19.00
do 1.06.2025
oprowadzenie autorskie w ramach Nocy Muzeów: 17.05.2025, godz. 17.00
Indywidualna wystawa sztuki ceramicznej Katarzyny Koczyńskiej-Kielan; na wystawie zostaną zaprezentowane prace stworzone przez artystkę podczas jej pobytu rezydencyjnego w Chinach (Jingdezhen oraz Longquan). Duża część z nich jest wynikiem eksperymentalnego zastosowania techniki wytwarzania tradycyjnej chińskiej porcelany seladonowej do dzieł o charakterze nieużytkowym, artystycznym, rzeźbiarskim.
Od 14:00 do 21:00
Życie po Komfortocenie. Laboratorium badań nad szczęściem
Galeria Curators’LAB, ul. Nowowiejskiego 12
wernisaż: 15.05.2025, g. 18.00
do 01.06.2025
Kuratorka: Bogna Świątkowska
Projektanci obiektów: Maciej Siuda, Ada Gruszka.
Koncepcyjna wystawa wędrowna prezentuje 8 specjalnie zaprojektowanych obiektów w różowej przestrzeni galerii. Punktem wyjścia dla tego projektu jest konieczność odejścia od komfortu opartego na eksploatacji paliw kopalnych i na wysokoemisyjnych technologiach. Zgodnie z ideą kuratorki, nowa sytuacja sprawia, iż musimy przygotować się na zmiany w naszej rzeczywistości – na życie „po odejściu komfortu”. Obiekty są więc jedynie pretekstem do rozpoczęcia dyskusji, a głównym zadaniem projektu jest sieciowanie środowisk nauki, sztuki, designu, technologii, ekologii i przedsiębiorczości tak, by stworzyć zaczyn dla sieci tzw. koproducentów wiedzy, którzy powinni wskazywać najważniejsze wyzwania niedalekiej przyszłości.
Od 14:00 do 21:00
Peryferia
Galeria Duża Scena UAP, ul. Wodna 24
wernisaż: 17.05.2025, g. 18.00
do 01.06.2025
Udział biorą: Barbara Stańko-Jurczyńska, Rafał Jakubowicz, Jerzy Norkowski, Marta Zgierska, Arek Pasożyt, Rafał Górczyński, Wojciech Dada, Radosław Włodarski, Aleksandra Kosior, Dorota Jonkajtis, Sebastian Trzoska, Krzysztof Balcerowiak
Świat jest rodziną relacji – całością, której doświadczamy jako szczególnego fenomenu – czułości przedmiotów względem innych przedmiotów. Często domagamy się odpowiedzi na pytanie o naturę samych przedmiotów; na czym polega ewentualna pełnia ich bycia z pominięciem człowieka? Tak naprawdę są one jedyną dostępną rzeczą, która buduje tylko nasze wyobrażenie świata.
Przedmioty żyją obok nas. Na marginesach, na obrzeżach naszego codziennego funkcjonowania. Wręcz wypełniają te przestrzenie i ani odrobinę nie zabiegają o naszą uwagę. To my prowokujemy te sytuacje, gdzie konkretne przedmioty, kosztem innych, zawołały do nas i zbudowały z nami relację. Narzucamy im naszą wolę, by stały się częścią naszej ustalonej i nazwanej rzeczywistości.
To z czym mamy do czynienia jest tak na dobrą sprawę aktywną projekcją rzeczywistości – niezależnie od tego czy nazwiemy to cieniem jaskini Platona, buddyjską mayą (sanskr. Iluzja, złudzenie) lub wyprodukowanym przez nasze zmysły biologiczno-ewolucyjnym deepfake’iem, który balansuje na styku tego co rozpoznajemy a czego nie znamy.
Załóżmy pewien eksperyment myślowy: o ile coś przykuje już naszą uwagę (albo my przykujemy uwagę czegoś) i nadamy temu pewne znaczenie i konkretną wartość z tego tytułu, to czy ta rzecz jest bardziej prawdziwa od innych?
Przedmioty spoglądają na nas z ukrycia. Nie oceniają ducha naszych czasów, wszędobylskiego zeitgeistu, którego ciężar sukcesywnie budujemy dzień po dniu wrzucając mimochodem swój kamyczek do jego (naszego) ogródka. Nie czujemy na plecach ich spojrzenia, ale cierpliwie i spokojnie podpatrują, jak staramy się nawigować naszą codziennością.
Nie jesteśmy w stanie dojrzeć pełnego obrazu. Mamy tylko fragmenty – czułe drobiny znaczące – i mimo iż możemy je wrzucić do zbioru pt. „całość”, to jednak całość to coś więcej niż pojedyncze elementy, które ten zbiór budują.
