Brzuch warczał niczym bezpański pies, a dłonie marzły mi coraz bardziej. Szłam chodnikiem, wpatrując się w oświetlone witryny restauracji, gdzie zapach świeżo przygotowanego jedzenia bolał bardziej niż zimno. Nie miałam przy sobie ani grosza.
Miasto było lodowate. To nie był taki chłód, który da się zagłuszyć szalikiem czy rękami w kieszeniach. To był chłód, który wpełzał do kości, przypominając, iż jestem sama bez domu, bez jedzenia bez nikogo.
Byłam głodna.
Nie takim zwykłym nie jadłam od kilku godzin, ale głodem, który osadza się w ciele na dni. Takim, od którego brzuch huczy jak bęben, a głowa kręci się, gdy się zbyt gwałtownie schylisz. Prawdziwy głód. Głód, który boli.
Minęły ponad dwa dni, odkąd miałam cokolwiek w ustach. Napiłam się tylko wody z publicznej fontanny i ugryzłam kawałek czerstwego chleba, który dała mi jakaś starsza kobieta na ulicy. Buty miałam podarte, ubranie brudne, a włosy splątane, jakbym walczyła z wiatrem.
Szłam aleją pełną eleganckich restauracji. Ciepłe światła, cicha muzyka, śmiechy gości wszystko to był świat, który nie miał ze mną nic wspólnego. Za każdą szybą rodziny wznosiły toasty, pary się uśmiechały, dzieci bawiły sztućcami, jakby w życiu nie mogło ich spotkać nic złego.
A ja ja umierałam z głodu za kawałkiem chleba.
Po kilku blokach zdecydowałam się wejść do restauracji, gdzie unosił się zapach niemal niebiański. Aromat pieczonego mięsa, gorącego ryżu i roztopionego masła wywołał ślinotok. Stoliki były zajęte, ale nikt na początku nie zwrócił na mnie uwagi. Zobaczyłam właśnie sprzątnięty stół, na którym zostały resztki jedzenia, i serce podskoczyło mi do gardła.
Podeszłam ostrożnie, nie patrząc na nikogo. Usiadłam, jakbym była klientką, jakbym też miała prawo tu być. Bez zastanowienia wzięłam kawałek czerstwego chleba z koszyka i włożyłam do ust. Był zimny, ale dla mnie to był rarytas.
Drżącymi rękami wsunęłam do ust kilka zimnych frytek, starając się nie płakać. Kawałek niemal suchego mięsa poszedł następny. Przeżuwałam powoli, jakby to był ostatni kęs na świecie. Ale właśnie gdy zaczęłam się odprężać, głęboki głos wstrząsnął mną jak policzek:
Hej. Nie możesz tego robić.
Zesztywniałam. Przełknęłam z trudem i spuściłam wzrok.
To był wysoki mężczyzna w nienagannie skrojonym garniturze. Buty miał lśniące jak lustra, a krawat idealnie ułożony na białej koszuli. Nie był kelnerem. Nie wyglądał choćby na zwykłego gościa.
Pr przepraszam, proszę pana wyjąkałam, z twarzą płonącą ze wstydu. Po prostu byłam głodna
Spróbowałam wsunąć kawałek frytki do kieszeni, jakby to mogło uchronić mnie przed upokorzeniem. On nic nie powiedział. Tylko patrzył, jakby nie wiedział, czy ma się gniewać, czy współczuć.
Chodź ze mną rozkazał w końcu.
Cofnęłam się o krok.
Nic nie ukradłam błagałam. Niech mi pan pozwoli skończyć i pójdę. Obiecuję, iż nie zrobię sceny.
Czułam się tak mała, tak złamana, tak niewidzialna. Jakbym tam nie pasowała. Jakbym była tylko irytującym cieniem.
Ale zamiast mnie wyrzucić, uniósł rękę, dał znak kelnerowi i usiadł przy stoliku w głębi sali.
Zostałam nieruchoma, nie rozumiejąc, co się dzieje. Po kilku minutach kelner podszedł z tacą i postawił przede mną talerz pełen pary: puszysty ryż, soczyste mięso, gotowane warzywa, kromka ciepłego chleba i duża szklanka mleka.
To dla mnie? zapytałam drżącym głosem.
Tak odpowiedział kelner, uśmiechając się.
Podniosłam wzrok i zobaczyłam, jak mężczyzna obserwuje mnie ze swojego stolika. Nie było w jego spojrzeniu szyderstwa. Nie było litości. Tylko dziwny spokój.
Podeszłam do niego, z nogami jak z galarety.
Dlaczego mi pan dał jedzenie? szepnęłam.
Zdjął marynarkę i położył ją na krześle, jakby zrzucał niewidzialną zbroję.
Bo nikt nie powinien przeszukiwać resztek, żeby przeżyć powiedział stanowczo. Jedz spokojnie. Jestem właścicielem tego miejsca. I od dzisiaj zawsze będzie tu na ciebie czekał talerz.
Zabrakło mi słów. Łzy paliły mi oczy. Płakałam, ale nie tylko z głodu. Płakałam ze wstydu, ze zmęczenia, z upokorzenia bycia mniej i z ulgi, iż ktoś po raz pierwszy od dawna naprawdę mnie zobaczył.
Wróciłam następnego dnia.
I kolejnego.
I jeszcze następnego.
Za każdym razem kelner witał mnie uśmiechem, jakbym była stałą bywalczynią. Siadałam przy tym samym stoliku, jadłam w ciszy, a kończąc, starannie składałam serwetki.
Pewnego popołudnia znów się pojawił ten mężczyzna w garniturze. Zaprosił mnie do swojego stolika. Na początku wahałam się, ale coś w jego głosie dało mi poczucie bezpieczeństwa.
Masz imię? zapytał.
Kinga odparłam cicho.
A ile masz lat?
Siedemnaście.
Skinął powoli. Nie pytał o więcej.
Po chwili rzekł:
Jesteś głodna, tak. Ale nie tylko jedzenia.
Spojrzałam zdezorientowana.
Jesteś głodna szacunku. Godności. Żeby ktoś zapytał, jak się masz, a nie widział w tobie tylko śmiecia na ulicy.
Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Ale miał rację.
Co stało się z twoją rodziną?
Umarli. Mama od choroby. Tata odszedł do innej. Nigdy nie wrócił. Zostałam sama. Wyrzucili mnie z mieszkania. Nie miałam dokąd pójść.
A szkoła?
Rzuciłam w drugiej klasie gimnazjum. Wstydziłam się chodzić brudna. Nauczyciele traktowali mnie jak dziwadło. Koledzy wyzywali.
Mężczyzna znów skinął głową.
Nie potrzebujesz litości. Potrzebujesz szans.
Wyjął z kieszeni wizytówkę i podał mi ją.
Idź jutro pod ten adres. To ośrodek szkoleniowy dla takich jak ty. Mamy tam wsparcie, jedzenie, ubrania, a przede wszystkim narzędzia. Chcę, żebyś tam poszła.
Dlaczego pan to robi? zapy
