**”Tato, chcę wrócić do domu”: Jak córka wyrzuciła mnie z własnego mieszkania**
Historia, od której łzy same cisną się do oczu. Zdrada własnego dziecka i ratunek, który przyszedł, gdy już nie było nadziei.
Władysław Januszewski stał na balkonie starej krakowskiej kamienicy i nerwowo palił papierosa. Dłonie mu drżały, serce waliło jak młot. Kto by pomyślał, iż w wieku siedemdziesięciu dwóch lat okaże się nikomu niepotrzebnym ciężarem. A przecież jeszcze niedawno miał dom, rodzinę, ukochaną żonę…
— Tato, znowu się mazgajisz? — wpadła do pokoju Bogna, jego jedyna córka. — Przecież tylko prosimy, żebyś oddał nam swój pokój. Franek i Krzysiek są już duzi, a śpią na rozkładanym łóżku. To niewygodne!
— Boguś… — szepnął cicho Władysław. — Dlaczego ja mam resztę życia spędzić w przytułku? Brakuje wam miejsca — wynajmijcie coś albo przeprowadźcie się do teściowej. Ja nie jestem tu zbędny…
— Dziękuję, ojcze, wszystko jasne — trzasnęła drzwiami Bogna i wyszła, zostawiając za sobą zapach perfum i gorycz.
Władysław osunął się na fotel, pogłaskał starego psa Burego i nagle poczuł, jak łzy napływają mu do oczu. Dawno nie płakał, ale teraz nie mógł się powstrzymać. Pięć lat minęło od śmierci Hani… Przeżyli razem czterdzieści lat, ramię w ramię, i nigdy by nie uwierzył, iż ich córka — ich Bogna — postąpi właśnie tak…
Wychowywali ją z miłością, dawali wszystko, co najlepsze. A wyrosła na zimną i wyrachowaną.
— Dziadku, nie lubisz mnie i Krzysia? — wpadł ośmioletni Franek. — Mama mówi, iż jesteś skąpy! Nie chcesz nam oddać pokoju!
— Wnuczku, kto ci takie rzeczy mówi… — głos Władysława zadrżał.
Zrozumiał: córka nastawiła wnuki przeciwko niemu. Westchnął ciężko i wykrztusił:
— Dobrze. Będzie wasz pokój…
Bogna wpadła z błyszczącymi oczami.
— Tato, naprawdę? Dziękuję! Już wszystko załatwiłam — trafisz do świetnego domu opieki, przytulnego, z opieką medyczną. Burka też nie zostawimy, obiecuję!
Minęły zaledwie dwa dni. I oto Władysław Januszewski znalazł się w nędznym domu starców na obrzeżach Krakowa. Zapach wilgoci, odpadająca farba, smutek w oczach współlokatorów. Żadnej „opieki”, żadnego „komfortu” — tylko miejsce dla tych, o których świat zapomniał.
— Nowy? — spytała sąsiadka z łóżka obok. — Mam na imię Weronika. Ciebie też rodzina tu wysłała?
— Tak — skinął głową Władysław. — Córka. Potrzebowała więcej miejsca.
— Mnie dzieci nie dał Bóg. Mieszkanie przepisałam na siostrzeńca… a on mnie tu wyrzucił. Przynajmniej nie na ulicę.
Rozmawiali, wspominali przeszłość, tęsknili za bliskimi. Z czasem Weronika stała się jedynym światłem w życiu Władysława. Chodzili po smętnym podwórku, grzali się w słońcu, trzymając za ręce jak para nastolatków.
A córka nie dawała znaku życia. choćby nie odbNawet nie odbierała telefonu, ale pewnego dnia w drzwiach domu opieki stanął jej mąż, a za nim skulony, wierny Buruś.
