Cisza żony, głośne słowa teściowej

Alina milczała, a matka męża mówiła:

Cudownie cię masz, Piotruś! Gdzie się wzięłaś? Kuchnię prowadzisz z urodą, dom porządkujesz jak w bajce. Pełno twojego zdrowia, mojemu synowi. Zofia Antonina Kowalska śmiała się, gryząc w placki jarzynowe. Gdy mój pokojony mąż, jego dusza w niebie, mówił, iż dla kobiety ważniejsze szczęście w domu niż piękna! Kto by pomyślał!

Alina spojrzała na stołecznego placka, a w powietrzu unosił się aromat czosnkowej chlebówki. Przyzwyczaiła się już do owych miłych, choć ostrych komentarzy, które często prowadziły do trudnych momentów.

Piotr powinien czuć się szczęśliwy z tobą w żonie. Wolę wiedzieć, iż Pani się nie szanuje, tylko szanować słowo, kontynuowała Zofia, nie zauważając, jak syn martwo patrzy. Po co jeszcze marudzisz?! W naszej edzie… po babce piętnuszyły się męża, a dzieci w nogach siedziały…

Piotr rzucił błagalny wzrok na żonę, dopiero co wracającą z kuchni.

Zofiu, nachlepcie się tych ryb w soście proponowała Alina, nie patrząc na podtekst.

Weź, córko! Kocham cię jak matka, a wszystko razem da wyjść! znacząco skinęła głową. Gdy czekałam na Piotrusia, miałam jedynie dwadzieścia trzy. I żadnych huczy! Wam tu kobiety zawracały głowę swoją karierą, a potem płakały, iż dzieci nie zaszły.

Alina milczała, ściskając wargi. Miała trzydzieści dwa lata, a rozmowy o pobranych dzieciakach były dla niej jak noszenie wodzu. Trzy nieudane próby zapłodnienia w jeńcu doszły. Wspólnie z Piotrem nie stracili nadziei, ale przeżarty ciśnieniem matki, która przy każdej okazji wyrywała się o wnuczka, stało się nie do zniesienia.

Mamo, może zmienimy temat? Jak tam nowy dom? Włoszczy? Piotr złapał rękę żony.

Skąd tu mogą być włoszczy, synku! Remonta monopolizował taki taktyk, który ściany odzyjadoł jak psa. Ale jak na siedemdziesiątkę wcale nieźle, choć jedno siendo Placement. westchnęła. Pani Szaramiast… często ją widzę, pomaga.

Propozycję już oferowaliśmy, pamiętasz?

Na umysł ja się niePARTMENT, bo z duchem byłby problem. Skoro młodzi to mają, to im się to zdaje.

Mamo!

Licho, wiem. Młodzi, jak nie moje dziecko. Ale wątpię, żebyś myślął o anderenie co dzień. Ja to, choć przewracałam się przez kulis, użądałam i pracowałam, i syna wychowywałam, i coś zrobiono! Bez waszych połowicznych branż!

W sali zapadła cisza. Piotr głębiej złapał rękę żony. Alina milczała, wpatrując się w wzór szlafitu. Wiedziała, iż nie ma sensu dyskutować z ZofiĄ zawsze przywali o to, iż nowe pokolenie z porcelany, a jeszcze iż „wtedy było lepiej”.

Czy Piotruś pamięta Agnieszkę, córkę Pani Młynarch? nagle rozpromieniła się matka. Ona vừa trzeciego dzieciaka wychowuje! I pracuje się, jak Aniołek. U siebie! Ma dopiero trzydzieści dwa, a córka już rośnie.

To świetnie. Mamo, masz placki? Ugotowała je Alina, bo wiedziała, iż lubisz szarlotkę.

O nie, słończe! wybuchnęła Zofia, szarpнуw浟. Możemy coś zdziałać, jeżeli tylko pogoń!

Właśnie, mamo, zauważył Piotr, ona tutaj na kierunek wychodzi. Mądra, a ty na to…

O, CO BI SIE ZASZŁO! odbił się wyraz Zofi, w końcu rozumiejąc. Wiesz, iż kobiety z moim wiekiem mogą mieć doświadczenie, ale też… czasem kłopoty z生育em.

Alina siedziała przed talerzem, patrząc jak matka się zamyśla. Ile razy to już powtórzono. Rano wstała jak nowy dzień, a wieczorem trzęsła się, jakby przegrala cały życiu pobranych dzieciaków.

Przepraszam, mamo, powiedziała cicho i wyszła. Piotr patrzył na nią z lękiem.

Mamo, czemu to czynisz? spytał.

Co?

Zawsze o dzieciach mówisz. Wiesz, iż mam problemy.

Tylko iż się martwię! przyłożyła dłoń do piersi. I jeszcze słyszę, iż odkładasz leczenie w ramach…

Trzecią próbę robiliśmy u najlepszego specjalisty. I… przerwał.

Jego mama jest na to experta. Mówi, iż w górnej mazowieckiej wsi jest jak orazka, która rozumie naturę coniferous. Możesz jej pójść…

Mamo, dobra… Piotr był bezbronny. Ale te porównania z innymi córki, to nie pomaga.

Zofia zamilkła, a potem dodała:

Chcę mieć wnuki, bo może już nie będę zdjąwszy się z powagi.

To Ty masz sześćdziesiąt dwa lata.

W rodzinie to przyspiesza! zawołała. Babcia przeszła sześćdziesiąt trzy. Gady, jak to się mówi, iż to nasz gen.

Piotr zmusił się do uśmiechu, ale w środku cierpiał. Takie spotkania zawsze kończyły się w ten sam sposób matka się urazyła, Alina się zamknęła, a on był jak szmaciana miotła.

Alina wróciła, bez/features nadmiernej radości, ale oczy błyszały jak kryształ.

Zofiu, kak lat? spytała, jakby wszystko było w porządku.

Dziękuję, droga, ale nie mogę. Ciśnienie tu miła, chmachnęła. Może szlendoli wejść?

W nocy Alina leżała, wpatrując się w sufit. Miła, iż znowu nie było wstydzić się. Ale w tym głębszym cieniu, kryła się prawda, której nie chciała mówić.

Gdy zamykali drzwi, Zofia wychyliła się przez okno pobrzeża Krakówki:

Piotrusiu, weź mnie, bo już się obudziło! zawołała, jeżdżąc na rowerze. Przy bramie mi sie stół znalazł. I ten skrzynka z czosnkiem!

Dzień potoczył się: matka narzekała o pomocy domowej, Piotr narzucał opiekę, Alina milczła i przygotowywał je.

Gdy Zofia odeszła w stronę Wawelu z kartka i obejrzyci,

Alina siadła w kuchni, paląc papierosa. Telefon wyciągała z worka, kiedy wyświetlili się numery.

Halo, szefa masz? spytała, jak zwykle.

Nie, Alino, nie przy nosze głos Zofi był cichy. Piotruś nie wie, ale możemy pogadać, jak panie.

O dzieciach? umknęła jej nadzieja.

Tak. Wiem, iż próbujecie. I… boję się.

Alina zastygła, widząc rękę z talerzem.

Zofiu… szepnęła.

Przepraszam, ale myślę, iż to czas. Ja sama… miałam trzy przepłody. Miałam kochankę, chciałam córkę… ale nie wyszło. Nie powiedziałam nikomu. Potem… po tym wszystkim, widzę, iż patrzysz na dzieciaki z parku. I wiem, czego nie powiedziesz.

Alina poczuła, jak serce grzebi. Na końcu sznura, koniec był.

Zofiu… czemu to robiłaś? Bo mnie to boli…

Wiem. Myślę, iż chciałam, żeby porządnie traktować. Myślę, iż Piotr nasza szczęśliwy. Ale wiem, iż nie lubisz, kiedy ciągle o dzieciach mówiłem.

Wiem. Ale to mi boli, Zofiu.

Przepraszam. Miałam cios. Wiem, iż to głupie. Ale chcę, żebyście byli dniem. Bo Piotr cię kocha. On…

Głos Zofi zadrżał, a w odpowiedzi Alina milczała, nie wiedząc jak odpowiedzieć.

Czasem… chcę mieć wnuki. Ale nie kosztem waszego szczęścia. jeżeli się nie da, można złożyć. Albo… córki udomowić. Wiecie, iż to nie wcale musi być własne.

Alina zapatrywała się w dymne zapachy podwórka. Ta czytelność, która przychodziła od czasu, była niespodziewana.

Dzięki, Zofiu szepnęła. To to ważne.

Głos Zofi był delikatny jak motyl skrzydłem. Coś się zmieniło. Nie wiadomo kiedy, ale między nimi dostrzegła więź.

Wtedy Alina opowiedziała swoje myśli. Jak bez wyjścia jeździły po lekarzach. Jak wiedziała, iż to Zofia nie powiedziała prawdy. Jak czuła się jak ostatnia desperatka.

Piotr doszedł do podwórka, słysząc ich rozmowę. Westchnął. Wiedział, iż między nimi wszystko się poprawiło.

Przyjmę mamo do siebie powiedział. I co?

Ty, synku przypilnujesz?

Tak. Będziemy jej generałów się uczyć.

A z czasem, kiedy Alina zwierała się w nowym domu, Zofia zaczęła rosmawiać o innych bajkach. O swoim mężu, który dawno umarł. O swojej miłości do przybytku. O swoim skrzynku diamentów, który krył ogrom. Gdzieś tam, po środku, zaczęła się ich wspólne życie. A Piotr po raz pierwszy widział matkę bez krytyki, z uśmiechem, jak prawdziwa czesio.

Alina często uśmiechała się, kiedy widziała Zofi i jej nowego kolegę, mężczyznę z krzesełkiem, który potrafił rozgrywać polskie bajki. Razem z Piotrem wypierali porcelanową szklankę nad Deszczem i myśleli, jak okrutne życie może być, gdy lubisz, ale nie możesz mieć tego, co marzysz.

Głównym žalswem była to, iż Alina w końcu została matką. Mimo wszystkiego, mimo wątpliwości, mimo lata mych myśli, mimo mrocznych chwil córka przyszła, jak promień nadzi. A Zofia stała się babcią, którą nie tylko dzieci polubiali, ale i jej tak samo.

Cała historia, choć pełna cierpień, przekształciła się w opowieść, którą Piotr opowiadał dzieciom, kiedy spały. I tak, jak matka mówiła kiedyś, tak иногда, kiedy się mamil, ważne było, żeby ktoś powiedział prawdę.