Dorosłe dzieci mojego męża zakłócają nasz miesiąc miodowy i dostają nauczkę

Dorosłe dzieci mojego męża zjawiły się podczas naszej podróży poślubnej, żądając naszej willi — i dostały nauczkę.

Dzieci mojego męża nienawidzą mnie do szpiku kości. Tak było od samego początku i wygląda na to, iż tak pozostanie. Los jednak sprawił, iż mój mąż, widząc ich okrucieństwo, stanął po mojej stronie i dał im lekcję, która wywróciła wszystko do góry nogami. Ta lekcja zmusiła ich do spuszczenia głów, przeproszenia i wreszcie wyciągnięcia do mnie ręki na zgodę.

Mój mąż, Alek, jest ojcem trójki dorosłych dzieci, z których każde ma już ponad 21 lat. Kiedy spotkałam go w małym miasteczku pod Gdańskiem, był cieniem samego siebie — minęły zaledwie dwa lata od śmierci jego żony. Został ojcem zbyt wcześnie, a potem, w mgnieniu oka, został wdowcem, sam na sam ze swoim bólem i trzema dziećmi. Spotkaliśmy się przypadkiem, a po roku zdecydował się przedstawić mnie swojej rodzinie. Jednak od pierwszego dnia czułam: nie byłam tam mile widziana. Byłam obcą, nieproszonym gościem w ich świecie.

Mam 57 lat, Alek ma 47. Jestem starsza o całe dziesięć lat, co stało się dla jego dzieci kością niezgody. Znamy się już dziewięć lat, z czego cztery byliśmy zaręczeni. Przez ten czas starałam się znaleźć z nimi wspólny język, ale każdy mój krok spotykał się z chłodem i pogardą. Wprowadziłam się do Alka dopiero po tym, jak jego dzieci wyprowadziły się z domu, zaczynając własne życie. Jednak choćby wtedy rzadkie spotkania stawały się wyzwaniem — ciągle wspominali swoją matkę, rzucali krzywe spojrzenia, dając do zrozumienia, iż jestem intruzem, który ukradł im ojca. Powtarzałam, iż nie roszczę sobie praw do jej miejsca, ale moje słowa niknęły w próżni.

Kiedy Alek mi się oświadczył, ich podejście stało się jeszcze gorsze. Ironicznie komentowali za jego plecami, rzucali obraźliwe żarty, ale milczałam, nie chcąc eskalować konfliktu. Wiedziałam, ile bólu przeżyła ta rodzina, szczególnie Alek, który wychowywał ich sam, dzieląc czas między pracę a dom. Harował jak wół, brał nadgodziny, aby niczego im nie brakowało — choćby gdy dorośli i wyjechali, wciąż przelewał im pieniądze, próbując wypełnić pustkę po ich matce.

Kilka tygodni temu wzięliśmy ślub. Ceremonia była skromna, w wąskim gronie, w miejscowym urzędzie. Dzieci Alka się nie pojawiły — powiedziały, iż mają „ważniejsze sprawy”. Nie byliśmy tym zmartwieni: ceremonia była dla nas, nie dla nich. Zaoszczędzone pieniądze zainwestowaliśmy w marzenie — podróż poślubną na Malediwy. To był nasz raj: biały piasek, ciepłe morze, luksusowa willa, gdzie wreszcie mogliśmy odetchnąć pełną piersią.

Ale po dwóch dniach nasz raj runął. Cała trójka jego dzieci — Wojtek, Kasia i Basia — zjawiła się na progu. „Tęskniliśmy za tobą, tato!” — zaśpiewali słodkimi głosami. A potem Kasia, pochylając się do mnie, syknęła mi na ucho: „Myślałaś, iż nas się pozbędziesz, co?” Zamarłam, ale postanowiłam nie psuć chwili. Pokazaliśmy im willę, zamówiłam jedzenie, Alek wyciągnął napoje — staraliśmy się być gościnni. Ale ich plan był o wiele bardziej podły.

Omal nie upadłam, gdy Wojtek, patrząc mi w oczy, wypalił: „Ty stara 57-letnia wiedźmo! przez cały czas wierzysz w bajki? Ta willa jest dla ciebie za wspaniała. Zabieramy ją, a wy z tatą przenosicie się do tej obskurnej chaty!” Zadrżały mi ręce, ale się powstrzymałam: „Proszę, nie niszczcie tego dla nas i waszego ojca. Dajcie nam trochę szczęścia”. Basia skrzywiła się: „Szczęście? Nie zasłużyłaś na nie! Ani na tatę, ani na tę willę! Wynoś się stąd!”

Wtedy rozległ się trzask — szkło rozsypało się po podłodze. Alek stał w drzwiach, czerwony ze złości, zaciskając pięści. „ŻARTUJECIE SOBIE?!” — jego głos zagrzmiał jak grom, nigdy nie słyszałam go takiego. Dzieci zamarły, jak rażone piorunem. „Oddałem wam wszystko! Pracowałem jak wół, dawałem pieniądze, a wy tak mi za to płacicie? Obrażacie moją żonę podczas naszej podróży poślubnej?!” — zrobił krok do przodu, a w jego oczach błyskała burza.

Zaczęli tłumaczyć się, ale przerwał im: „Dość! Jestem zmęczony waszą bezczelnością! Myśleliście, iż jestem ślepy? Nie widzę, jak ją gnębicie? Milczałem, dławiąc się nadzieją, iż się opamiętacie, ale to koniec!” Wyciągnął telefon, wykręcił numer. Po kilku minutach zjawiła się ochrona willi. „Wyprowadzić ich. Nie są już tu mile widziani” — rzucił Alek lodowatym tonem. Dzieci krzyczały, stawiały opór, ale je wyprowadzono — na ich twarzach malował się szok i upokorzenie. „Nigdy więcej nie traktujcie mnie ani mojej żony w ten sposób. To wasza lekcja!” — krzyknął im na odchodne.

Tego samego dnia Alek zadzwonił do banku i zablokował wszystkie ich karty. Przez lata żyli za jego pieniądze, pławili się w luksusie, a teraz zostali z pustymi rękami. Powiedział: „Pora dorosnąć. Każdy czyn ma swoją cenę”.

Kolejne miesiące były trudne. Bez pieniędzy od taty musieli się zakręcić, znaleźć pracę, nauczyć się odpowiedzialności. Ale czas zrobił swoje — zaczęli rozumieć, co zrobili. Pewnego wieczoru zadzwonił telefon. Cała trójka, drżącym głosem, powiedziała: „Tato, wybacz nam. Myliśmy się. Możemy zacząć od nowa?” Alek spojrzał na mnie, a ja zobaczyłam łzy w jego oczach. „Można” — odpowiedział cicho. „Zawsze można”.

Tak, krok po kroku, wrócili. Stanowczość Alka ochroniła naszą podróż poślubną i dała jego dzieciom lekcję, która wypaliła w nich poprzednią arogancję. Droga była wyboista, ale zbliżyła nas wszystkich, jakby to nie brzmiało niewiarygodnie. Teraz widzę w ich oczach nie nienawiść, ale nieśmiałą nadzieję — i to warte jest wszystkich łez, które wylałam.