Gdy życie wyrywa z domu i rzuca w obce strony

Oj, dzieciaczki moje posłuchajcie, opowiem wam, jak to bywa, gdy życie wynosi cię z rodzinnego domu, i to jeszcze w taki sposób, iż lądujesz w obcych ścianach nie z dobrej woli, a z bezsilności.

Kiedyś też myślałam, iż rodzina to podpora. Że mąż wesprze, iż w domu będzie ciepło nie tylko od kaloryferów, ale i od serca. A wyszło no cóż.

Mieliśmy tu Kingę, młodą kobietę pracowitą jak pszczółka. I do roboty zdążyła, i mieszkanie trzymała w czystości, i obiad ugotowała, i czynsz opłaciła. A jej mąż, Krzysztof, leżał całymi dniami na kanapie, grał w swoje gry. Kiedyś pracował, ale potem stwierdził, iż szef to tyran, zespół beznadziejny, i zwolnił się. Obiecał, iż gwałtownie znajdzie lepszą posadę, ale oto siedem miesięcy minęło, a to gwałtownie ciągnie się jak zimowy wieczór.

A do tego w ich mieszkaniu była jeszcze jego matka, Janina. Oooo, język miała ostrzejszy niż żyletka. Cokolwiek Kinga ugotowała wszystko nie tak: owsianka już jej obrzydła, śmietana nie ta, barszcz za kwaśny, kotlety za mdłe. I zawsze swojemu synkowi dogadzała: Ty przecież, Krzysiu, nie bierz byle jakiej roboty, ty jesteś mądry, z wykształceniem!

A Kinga ciągnęła wszystko na swoich barkach. Zarabiała, gotowała, po wszystkich zmywała. choćby herbatę z ciastkiem nosiła do salonu, bo im było wygodniej siedzieć przed telewizorem niż wstać.

Ile razy błagała męża, żeby chociaż dorywczo coś znalazł on w odpowiedzi: Nie będę się rozpraszał błahostkami, szukam poważnej pracy. A jego matka tylko przytakiwała: Nie naciskaj syna, on i tak się stresuje.

Myślicie, iż ktoś jej słuchał? Gdzie tam! Oni mieli swoją prawdę: skoro ona pracuje, to im starcza. A iż ledwo zipie to szczegóły.

Ja też tak kiedyś żyłam Pamiętam, jak wszystko na sobie dźwigałam, a wdzięczności zero. Najpierw myślisz, iż jeszcze trochę i się zmieni, potem iż pocierpisz dla rodziny. A w końcu rozumiesz: cierpisz dla tych, którzy cię nie doceniają.

Mówią, iż sama jestem winna, iż trafiłam do domu seniora. Może i tak. Bo nie wyszłam wcześniej, gdy jeszcze miałam siły, nie powiedziałam dość. A znosiłam, aż padłam na twarz.

Więc i Kinga spakowała walizkę i poszła. Nie wiem dokładnie gdzie, ale wiem dlaczego. Bo zmęczyła się bycią kucharką, sprzątaczką, kasjerką i jeszcze niedostateczną w oczach tych, dla których się starała.

Otóż to, dzieci moje Dbajcie o siebie. Bo jeżeli wy tego nie zrobicie nikt za was tego nie załatwi.