Dzisiaj znów przypomniałem sobie, iż dobre serce bywa przekleństwem. Zwłaszcza gdy trafi się na „rodzinę”, która ma sumę lżejszą od walizki.
Z natury unikam konfliktów. Nie potrafię mówić „nie” i zawsze starałem się dogodzić innym. Szczególnie rodzinie. Choć większość z nich to dalsi krewni. Ale u nas przecież „rodzina to świętość”.
Mieszkają we wsi pod Lublinem. Gonly kończą się prace w polu, całą kupą ściągają do miasta. I jakby w ramach cichej umowy, od lat to moje mieszkanie staje się ich „bazą wypadową”. U reszty rodziny piją tylko herbatę, ale śpią zawsze u mnie. Zawsze.
Znosiłem to. Milczałem. Mówiłem sobie — to tylko kilka dni. Potem wraca praca, spokój, codzienność.
Ale w tym roku przeszli samych siebie.
Pewnego czerwcowego dnia zjawili się u mnie… na trzy miesiące.
— Nie będziemy przeszkadzać, co? — zaśmiał się wujek, wnosząc do przedpokoju dwa wypchane worki i materac.
— A co z działką? — spróbowałem delikatnie zapytatć.
— Odpoczniemy i bez niej. Przyjechaliśmy do ciebie, na miejskie powietrze. Zmiana klimatu, a dzieciom dobrze pobawić się razem — wyjaśniła ciotka, choćby nie zdejmując butów.
Jakbym był nie człowiekiem, a jakimś all-inclusive hotelem. Tylko bez opłat, z wyżywieniem i uśmiechem na twarzy.
No dobrze, tydzień. Ale trzy miesiące!
A my z żoną, na marginesie, mieliśmy zaplanowane wakacje. Morze, cisza, słońce. Wszystko już opłacone. choćby walizki spakowane.
Kiedy delikatnie zasugerowałem, iż wyjeżdżamy, a może powinni pomyśleć o powrocie do siebie, rozpętało się piekło.
— Egoisto jeden, Janku! — wrzasnął wujek. — Tylko o sobie myślisz! choćby nie zdążyliśmy do parku pójść, a ty nas wyrzucasz! Mógłbyś przełożyć urlop — na jesien, na przykład!
Ciotka prychnęła i wyszła do kuchni, trzaskając drzwiami. Dziecko zaczęło marudzić. W powietrzu zawisło napięcie, jak przed burzą. Ale wiedziałem — jeżeli teraz ustąpię, zostaną do Sylwestra.
— Przepraszam, ale jedziemy — powiedziałem stanowczo. — Jesteście dorośli, jakoś sobie poradzicie.
Najpierw cisza. Potem obrażona krzątanina: pakowanie, głośne zmywanie naczyń, szepty. Wychodząc, zabrali połowę jedzenia z lodówki.
— No, no… takie to u ciebie gościnne progi… — mruknęła ciotka, choćby na mnie nie patrząc.
Drzwi się zatrzasnęły. I nastała… cisza. Taka rzadka, taka słodka. Usiadłem na kanapie, objąłem poduszkę i pierwszy raz od tygodni odetchnąłem pełną piersią.
Nie jest mi lekko. Nie chciałem kłótni. Nie chciałem nikogo urazić. Ale gdzie była granica? Kiedy moja uprzejmość przestała być cnotą, a stała się ciężarem?
Teraz już wiem: pomagać — wolno. Gościć — też. Ale pozwolić deptać się po głowie — nigdy.
