Życie potrafi zaskakiwać tak bardzo, iż człowiek znajduje się w miejscach, których nigdy by się nie spodziewał. Tak właśnie stało się z Janem Kowalskim—prostym, pracowitym mężczyzną o łagodnych oczach i plecach pochylonych od lat ciężkiej pracy. Jego jedynym marzeniem było widzieć swoje dzieci szczęśliwe i spełnione.
Jan nigdy nie przypuszczał, iż po oddaniu całego siebie rodzinie, skończy samotny, grzebiąc wśród wyrzuconych przedmiotów, szukając odpowiedzi w miejscu, o którym dawno zapomniał.
Jego historia mogłaby być historią każdego ojca—tego, który pracuje od świtu do nocy, znosi zmęczenie i ból bez słowa skargi, zawsze stawiając dzieci na pierwszym miejscu.
Dawno temu Jan stracił ukochaną żonę, Katarzynę. Nie było dnia, by o niej nie myślał. Jej pamięć stała się jego cichą siłą, gdy sam wychowywał dwóch synów, Adama i Marka, prowadząc ich ku dorosłości.
Pewnego zwykłego popołudnia, gdy ciepłe promienie zachodzącego słońca wpadały przez okno Jana, Marek wpadł do domu z pośpiechem.
—Tato, mamy dla ciebie prezent! — zawołał, jego głos aż skrzył się z radości. Adam szedł za nim, uśmiechając się nieśmiało.
Jan spojrzał na nich ze wzruszeniem. —Prezent? Nie musieliście wydawać na mnie pieniędzy! — odparł, choć poczuł ciepłą falę dumy w sercu.
Chłopcy wręczyli mu kopertę.
W środku był bilet do uzdrowiska specjalizującego się w leczeniu bólów pleców i stawów.
—Kolega sprzedał mi to za pół ceny — wyjaśnił Marek. — Jego ojciec nie może już z tego skorzystać. Ty od dawna narzekasz na kręgosłup—to będzie idealne dla ciebie!
Serce Jana na moment ścisnęło się z bólu. Potem się uśmiechnął. W końcu, pomyślał, musiał zrobić coś dobrze, skoro wychował tak troskliwych synów. *Katarzyno*, pomyślał z żalem, *żebyś tylko mogła to zobaczyć.*
Ale prezent nie był tak prosty, jak się wydawało.
Od miesięcy synowie namawiali Jana, by sprzedał swoje trzypokojowe mieszkanie w centrum miasta. Ich plan był prosty—podzielić pieniądze na trzy części: kupić ojcu małe mieszkanie na przedmieściach, a sobie zapewnić własne domy.
Jan nie miał nic przeciwko. —Nie potrzebuję wiele — myślał. —Dach nad głową, łóżko do spania—wystarczy. — A iż Marek szykował się do ślubu, a Adam spodziewał się pierwszego dziecka, wydawało się to słusznym rozwiązaniem.
Tydzień później synowie pożegnali ojca na dworcu. Po raz pierwszy od lat Jan jechał na wakacje. Cieszył się na świeże powietrze, spokojne spacery i spotkania z ludźmi w jego wieku, którzy może podzieliliby się opowieściami o dawnych czasach.
Ósmego dnia odwiedzili go Adam i Marek.
—Tato, znaleźliśmy kupca na mieszkanie. choćby nie będzie się targować — powiedział Adam szybko.
—Świetnie! Wracajmy do domu, zacznę się pakować — odparł Jan.
—Nie trzeba — zapewnił Marek. —Przynieśliśmy dokumenty. Podpisz tylko pełnomocnictwo, a my załatwimy resztę. Zabierzemy twoje rzeczy do nowego mieszkania, a jak wrócisz, wybierzemy coś razem.
Ufając synom bezgranicznie, Jan podpisał.
Dwa tygodnie później wrócił wypoczęty i w dobrym nastroju.
—Wszystko załatwione — oznajmił Adam. —Marek choćby kupił dom.
—To wspaniale — ucieszył się Jan. —A teraz znajdźmy moje nowe mieszkanie.
—Już to zrobiliśmy — odpowiedział Adam, wsiadając do samochodu.
Pół godziny później zatrzymali się przed starą, zaniedbaną letnią chatą—trzy ściany, połowa dachu, śladów życia nie było tam od co najmniej piętnastu lat.
Jan pat
