Jesteś beznadziejna w prowadzeniu domu! Jak twój mąż to znosi?” – karciła mnie matka

„Cóż z ciebie za gospodyni! Jak twój mąż to wytrzymuje?” – wyrzucała mi matka.

Gdy moja mama, Krystyna Nowak, postanowiła zrobić generalny remont w swoim mieszkaniu, poprosiła, by zamieszkać u nas z mężem na miesiąc. Obiecała, iż nie będzie się wtrącać w nasze życie i nie narzuci swoich zasad. Mimo wątpliwości, zgodziłam się – w końcu to moja matka.

Krystyna zawsze była surowa i pedantyczna. Od dzieciństwa uczyła mnie i brata porządku, kontrolując każdy nasz krok. W jej domu wszystko musiało leżeć na swoim miejscu – i tylko tak, jak ona uważała za słuszne. Sprzeciw był beznadziejny, a choćby przerażający.

Gdy wyszłam za mąż i wyprowadziłam się do męża, wreszcie poczułam wolność. Tu ustalałam własne zasady, urządzałam dom po swojemu. Ale gdy przyjechała mama, nasz uporządkowany świat zaczął się rozpadać.

Pierwsze dni były spokojne. Mama dotrzymywała słowa. Jednak czwartego dnia, wracając z pracy, zauważyłam, iż w kuchni coś się zmieniło. Wszystko było przestawione, naczynia i produkty poukładane według rozmiaru i koloru.

– Mamo, co ty zrobiłaś? – zapytałam, tłumiąc irytację.

– Zaprowadziłam porządek – odparła z dumą. – U ciebie wszystko było nie tak. Teraz jest jak należy.

– Ale to mój dom! Mnie było wygodnie, jak było!

– Po prostu nie umiesz prowadzić domu. Nauczę cię.

Próbowałam wytłumaczyć, iż u nas decydujemy wspólnie z mężem. Mama tylko machnęła ręką, upierając się przy swoim.

Następnego dnia odkryłam, iż wyrzuciła moją ulubioną matę łazienkową, nazywając ją „brzydką i starą”. Potem wzięła się za dokumenty męża, układając je po swojemu. Cierpliwość topniała, ale starałam się zachować spokój dla świętego spokoju.

Kropką nad „i” był wieczór, gdy wróciliśmy z mężem i zastaliśmy mamę w naszej sypialni, przeglądającą szafę. choćby wyprasowane koszule leżały na podłodze.

– Mamo, co ty robisz?! – krzyknęłam.

– Porządkuję twoje rzeczy. choćby ubrań nie umiesz składać – odparła, nie przerywając. – Z ciebie gospodyni żadna. Nie wiem, jak Bartek to znosi.

Mąż, zwykle opanowany, nie wytrzymał:

– Pani Krystyno, niech pani się pakuje. Zawiozę panią do hotelu. Kinga, zadzwoń i zarezerwuj pokój.

Mama w milczeniu spakowała walizkę. Później przysłała SMS z żądaniem przeprosin. Ale nie mogłam przepraszać za to, iż broniłam własnego domu i rodziny.

Ten miesiąc był próbą. Zrozumiałam, iż granice są ważne – zwłaszcza między rodzicami a dorosłymi dziećmi. Miłość i szacunek muszą iść w obie strony, a nikt nie ma prawa burzyć porządku, który sami stworzyliśmy.