KAŻDEGO WIECZORU PRZESZEDŁ PRZED RESTAURACJĄ… AŻ DO MOMENTU, GDY PODSZEDŁ DO NIEGO KUCHARZ

Dzisiejszy wpis w dzienniku. Codziennie o tej samej porze, mały chłopiec przechodził obok eleganckiej restauracji w Warszawie. Nigdy niczego nie prosił. Ani słowa nie mówił. Stawał tylko, by przez okno przypatrywać się nakrytym stołom, lśniącym sztućcom, ludziom śmiejącym się między kęsami. Potem szedł dalej… ze zniszczonym plecakiem na ramionach i pustym zupełnie brzuchem.

Pewnego wieczora szef kuchni w środku go zauważył. Rzekł więc do kelnera:
— Gdy następnym razem przejdzie, powiedz, iż chcę z nim porozmawiać.

Następnego dnia chłopiec wrócił jak zwykle. Zanim zdążył odejść, szef wyszedł mu naprzeciw.
— Głodny jesteś? — Chłopiec skinął głową bez słowa.
— Chciałbyś nauczyć się gotować?
Oczy rozszerzyły mu się jak spodki, niedowierzając.
I tak to się zaczęło.

Dał mu stary fartuch. Wyznaczył miejsce w kuchni do zmywania naczyń, obierania ziemniaków, odkrywania zapachów i smaków, o jakich choćby nie śnił. Nie płacił mu pensji. Ofiarował naukę.

Z czasem chłopiec nauczył się siekać cebulę, darując sobie łzy. Ubijać jajka w rytm. Czekać na czas gotowania bez zniecierpliwienia. I wkładać serce w każdą potrawę.
Minęły lata.

Dziś ten chłopiec nazywa się Adam Nowak. Ma 24 lata. Jest szefem kuchni w tej samej restauracji, przed którą niegdyś tylko stał na ulicy. Każdego wtorku w menu jest danie specjalne:
„Wspomnienie sprzed okna”
Skromna potrawa z produktów, jakie jadał w dzieciństwie.
I za każdym razem, gdy gość ją zamawia, Adam uśmiecha się i mówi:
— To danie ma jeden składnik, którego inne nie mają:
głód… zmiany losu.