KAŻDEJ NOCY MIAŁEŚ GO NA WYCIĄGNIĘCIE RĘKI… AŻ DO MOMENTU, GDY ZJAWIŁ SIĘ KUCZYNIETR!

Każdego wieczora o tej samej porze, chłopiec przemierzał ulicę przed elegancką restauracją w Warszawie.
Nigdy niczego nie prosił.
Ani słowa nie wypowiadał.
Zatrzymywał się tylko, by przez szybę obserwować.
Widział misternie podane dania, lśniące sztućce, ludzi śmiejących się między kęsami.
Potem szedł dalej… ze zniszczonym plecakiem na ramieniu i zupełnie pustym brzuchem.
Pewnej nocy szefowa kuchni, Zofia Nowak, dostrzegła go z wnętrza.
I rzekła do kelnera:
—Gdy tylko znów go zobaczysz, powiedz, iż chcę z nim porozmawiać.
Następnego dnia chłopiec powrócił jak zawsze.
Zanim zdołał odejść, szefowa wyszła mu naprzeciw.
—Jesteś głodny?
Skinął głową, bez słowa.
—Chciałbyś nauczyć się gotować?
Jego oczy rozszerzyły się niedowierzająco.
I tak się to wszystko zaczęło.
Podarowała mu stary fartuch.
Wyznaczyła miejsce w kuchni do zmywania naczyń, obierania ziemniaków i odkrywania zapachów oraz smaków, o jakich nie śnił.
Nie płaciła mu pensji.
Oferowała naukę.
Z czasem chłopiec nauczył się siekać cebulę bez łez.
Ubijać jajka w równym rytmie.
Czekać na czas gotowania bez zniecierpliwienia.
I wkładać serce w każdą potrawę.
Minęły lata.
Dziś ten chłopiec to Jan Kowalski.
Ma 24 lata.
I jest głównym szefem kuchni w tej samej restauracji, przed którą niegdyś tylko stał na ulicy.
Każdego wtorku w karcie pojawia się danie specjalne:
„Wspomnienie znad podwórka”
Skromna potrawa z podstawowych składników, jakie jadał w dzieciństwie.
I za każdym razem, gdy gość ją zamówi, Jan uśmiecha się i mówi:
—To danie ma jeden składnik, którego nie znajdziecie nigdzie indziej:
głód… głód zmienienia losu.