Gdy panna młoda podpisywała akt ślubny, coś poruszyło się pod jej suknią…
W sali weselnej unosiły się podekscytowane szepty.
Przez wysokie okna wpadało spokojne światło, a pozłacane krzesła zajmowali elegancko ubrani goście.
Niektórzy unieśli telefony, próbując uchwycić tę chwilę. Powietrze drgało od radosnego oczekiwania.
Narzeczona, Kinga, stała obok pana młodego, Krzysztofa, ściskając jego dłoń.
Wyglądała idealnie – biała suknia w kształcie syreny opływała jej smukłą sylwetkę, a długi welon ciągnął się po podłodze.
Na jej twarzy malował się uśmiech, ale w kącikach oczu czaił się niepokój.
„Wszystko będzie dobrze” – szepnął Krzysztof, delikatnie ściskając jej palce.
Kinga skinęła głową, ale zanim zdążyła odpowiedzieć… coś się poruszyło.
Nie za nią. Nie obok. Tuż pod suknią.
Lekkie drgnięcie – jakby coś, lub ktoś, czaił się wśród fałd materiału.
Kinga drgnęła, robiąc krok w tył. Krzysztof natychmiast wyczuł jej napięcie.
„Co się stało?” – zapytał.
Zanim zdążyła odpowiedzieć, ruch powtórzył się, tym razem silniejszy.
Dół sukni uniósł się, jakby coś pod nią walczyło o wolność.
Goście zastygli w osłupieniu.
Jedna z druhien, Zosia, zakryła usta dłonią. Starsza ciocia, Genowefa, przeżegnała się, szepcząc coś pod nosem.
Powietrze zgęstniało, jakby ktoś wypompował z niego dźwięk.
Krzysztof zbladł.
Kinga stała nieruchomo, lodowaty dreszcz przebiegł jej po plecach.
A potem…
…do uszu wszystkich dotarł cichy szept.
Jasny, wyraźny – nie było wątpliwości: coś tam było.
„Żarty sobie robicie?” – syknął jeden ze świadków, Tadeusz, rozglądając się nerwowo.
Ale nikt się nie śmiał.
Wszyscy wstrzymali oddech, jak w kluczowej scenie filmu.
I wtedy…
Suknia poruszyła się gwałtownie!
Kinga krzyknęła, podskoczyła i uniosła materiał.
Sala wypełniła się zbiorowym westchnieniem, Krzysztof zaciśniętą pięścią, a urzędniczka, elegancka pani Bożena, zamarła z pieczęcią w dłoni.
Spod sukni, niczym z tajemnego przejścia, najpierw wysunął się czarny cień, a potem rozległo się…
…ciche miauknięcie.
Ktoś wrzasnął, inny gość odskoczył, wylewając kieliszek szampana na haftowany obrus.
Kinga przytuliła się do Krzysztofa.
„Co to jest?!”
Mały kłębek futra niezdarnie podskoczył na środek sali i zatrzymał się.
Machnął ogonem, po czym…
…znowu miauknął.
Cisza.
Krzysztof mrugnął. Kinga, wpatrzona w twarze gości, nie wierzyła własnym oczom.
Na podłodze, przed wszystkimi…
…stał mały czarny kotek, patrząc na nich ciekawie.
„To… kot?” – ktoś wykrztusił z tyłu.
Krzysztof spojrzał na Kingę.
„Dlaczego masz kota pod suknią?”
Ona otworzyła usta, ale nie zdążyła odpowiedzieć.
Wtedy z pierwszego rzędu dał się słyszeć cienki głosik:
„To… chyba mój…”
Wszyscy się odwrócili.
Stała tam młodsza siostra Kingi, mała Ania, w białych rajstopkach, tuląc pluszowego zająca.
„Nie chciałam zostawić go samego w domu… wskoczył do kosza z welonem… myślałam, iż już wyszedł.”
Goście najpierw zaniemówili, a potem wybuchnęli śmiechem. Napięcie rozwiało się jak bańka mydlana.
Krzysztof westchnął. Kinga, drżąc lekko, schyliła się i delikatnie podniosła kotka.
Zwierzątko pomiauknęło raz jeszcze i wtuliło się w jej dłoń, jakby nigdy nic.
„Proszę, nasz futrzany świadek” – roześmiała się Kinga, głaszcząc je po główce.
Pani Bożena, urzędniczka, pokiwała głową z uśmiechem:
„Mam nadzieję, iż nikt nie ma już zastrzeżeń do tego małżeństwa?”
Sala znowu wybuchła śmiechem.
„Wiesz…” – Krzysztof pogłaskał kotka – „jeśli tak zaczynamy, to może to wesele wcale nie będzie nudne.”
„Raczej… *kocie*” – odparła Kinga, śmiejąc się.
Ania podeszła nieśmiało, ciągle ściskając swojego zająca.
„Przepraszam…” – szepnęła. – „Nie chciałam, żeby coś się stało…”
Kinga przysiadła koło niej.
„W porządku, Aniu. Następnym razem uprzedź, jeżeli zabierasz ze sobą ukryte zwierzę, dobrze?”
„Dobrze…” – skinęła główką. – „Burek bał się zostać sam w domu.”
„Burek?” – zdziwił się Krzysztof.
„Tak go nazwałam. Znalazłam go pod szkołą.”
„A dlaczego nikomu nie powiedziałaś?” – spytała Kinga.
„Bo mama mówiła, iż nie możemy go zatrzymać… ale ja go dokarmiałam i dzisiaj schował się pod welon.”
Pani Bożena lekko zakaszlała.
„No więc… możemy kontynuować ceremonię? Czy ktoś jeszcze zamierza wyskoczyć spod sukni panny młodej?”
Śmiech znów wypełnił salę.
Kinga oddała Burka Ani i wróciła do Krzysztofa.
„Na pewno chcesz się ze mną żenić po takim początku?” – szepnęła.
On się uśmiechnął.
„Skoro przetrwałem atak kota na ślubie, to dam radę ze wszystkim. Jedziemy dalej.”
Ceremonia potoczyła się już gładko. Gdy padło „tak”, goście nagrodzili ich gromkimi brawami.
Ania, trzymając kotka, machała radośnie zającem.
Pani Bożena podała im dokumenty do podpisu.
„Mam nadzieję, iż nie będziemy musieli wzywać świadka z fundacji dla zwierząt.”
Po uroczystości goście przeszli do ogrodu, gdzie czekał szampan i słodkości. Wszyscy komentowali kocią przygodę, a fotograf już planował, jak wmontować tę scenę do filmu.
Zosia podeszła do Kingi.
„Ten kot przyniósł wam szczęście. To najzabawniejsze wesele, na jakim byłam!”
„Dopiero początek” – odparła Kinga, spoglądając na Krzysztofa.
Później, podczas tańców
