Jestem Krystyna Nowak i wychowywałam swojego syna, Bartosza, sama. Może to moja wina, iż stał się tak zależny od żony, ale ta świadomość rozdziera mi serce. Moja przyjaciółka z dzieciństwa, Grażyna, powiedziała mi wprost: „Za bardzo go rozpieszczałaś”. Te słowa bolały, ale dały mi do myślenia. Teraz mieszkam w małym miasteczku pod Wrocławiem, rzadko widując syna i wnuczkę, bo jego żona, Kinga, całkowicie nad nim zapanowała, a ja stałam się obcą w ich życiu.
Bartosz urodził się, gdy już dawno zapomniałam o jego ojcu, z którym żyłam w nieformalnym związku przez cztery lata. Mój ojciec, zamożny przedsiębiorca, podarował mi mieszkanie po szkole, bym czuła się samodzielna. W młodości moje mieszkanie tętniło życiem, ale wszystko się zmieniło, gdy poznałam jego. Miłość wydawała się wieczna, ale ciąża zaskoczyła mnie. Nie miałam wątpliwości – w snach już trzymałam dziecko na rękach. Ojciec Bartosza próbował odzyskać moją uwagę, ale się odsunęłam. Rozstaliśmy się jeszcze przed porodem. Rodzice namawiali mnie, bym została z nim dla dobra syna, ale odpowiadałam: „Będę mu i matką, i ojcem”. Mój ojciec machnął tylko ręką: „Twoje życie”.
Gdy Bartosz miał siedem lat, mój ojciec zmarł. Do tej pory niczego nam nie brakowało: zabawki, ubrania, wyjazdy – syn miał wszystko. Nie bywał marudny, a przyjaciółki dziwiły się: „Jak wychowałaś takie spokojne dziecko w takim dostatku?” Z dumą odpowiadałam: „Po prostu go kocham. Jest moim jedynym mężczyzną”. Wtedy nie przyszło mi do głowy, iż mój „jedyny mężczyzna” dorośnie i wybierze inną kobietę, odsuwając mnie na drugi plan. Byłam pochłonięta jego nauką, pracą. By Bartosz uniknął wojska, dogadałam się z komendantem, więc „służył” w komendanturze, a ja codziennie nosiłam mu obiady, widząc jego uśmiech.
Po służbie Bartosz poszedł na studia, gdzie na trzecim roku poznał Kingę. Gdy pierwszy raz ją zobaczyłam, serce mi się ścisnęło. Była piękna, ale jej spojrzenie – władcze i zimne – wzbudzało strach. Od razu wiedziałam: ta dziewczyna go zniewoli. I tak się stało. Stał się jej cieniem, spełniał najdrobniejsze kaprysy, wydawał wszystkie pieniądze na prezenty, wymyślał niespodzianki, byle ją zadowolić. Kinga nie manipulowała wprost – po prostu pozwalała mu się kochać, a on w niej tonął. Nasze rozmowy sprowadzały się do jego zachwytów nad nią. Czułam, iż tracę syna, ale ukrywałam ból, starając się być uprzejma dla synowej.
Przed ślubem Kinga przedstawiła swoje wymagania: wesele miało być wystawne. Wydałam niemal wszystkie oszczędności, by jej dogodzić. Ale to nie wystarczyło – przepisałam mieszkanie na Bartosza i przeprowadziłam się do matki. To była moja pomyłka. Gdy Kinga dowiedziała się, iż mieszkanie jest tylko na syna, rozpętała awanturę. Nazajutrz Bartosz pobiegł do notariusza i przepisał je na nich oboje. Ziemia uciekła mi spod nóg: moja ofiara nic dla niej nie znaczyła. Od tamtej pory Kinga żywiła do mnie urazę, a ja stałam się niechcianym gościem w domu, który kiedyś był mój.
Gdy urodziła się ich córka, Zosia, sprawy się pogorszyły. Kinga całkowicie zniewoliła Bartosza: pracował, utrzymywał rodzinę, a w domu wypełniał każdy jej rozkaz. Wymyśliła pretekst, by zabronić mi widywać wnuczkę. „Zosia ma alergię przez twoje koty – oświadczyła. – Przenosisz sierść na ubraniach, to szkodzi dziecku”. To był absurd, ale Bartosz uwierzył. Sam mnie poprosił, bym nie przychodziła, spuszczając wzrok: „Będę wpadać czasem”. Jego słowa ciąły jak nóż. Mój syn, którego wychowałam, stał się obcy, posłuszny żonie, która odgradza go ode mnie.
Teraz Bartosz odwiedza mnie po kryjomu, jak złodziej. Gadamy o byle czym przez pół godziny, on unika mojego wzroku, po czym ucieka, byle nie spóźnić się do Kingi. Zosię widuję rzadko – tylko na przedszkolnych występach lub w tańcach, pod czujnym okiem synowej, która nie pozwala nam się przytulić. Oczy wnuczki zaczynają już przypominać zimne spojrzenie matki, co mnie przeraża. Serce pęka z żalu: tracę nie tylko syna, ale i wnuczkę.
Chcę to zmienić, ale nie wiem jak. Kinga zbudowała mur, którego nie da się przebić. Bartosz, mój chłopiec, stał się jej marionetką, a ja – zbędna w ich życiu. Przyjaciółka ma rację: zbyt go rozpieszczałam, i teraz nie potrafi mi się przeciwstawić. Ale jak to naprawić, nie niszcząc jego rodziny? Każda jego tajemna wizyta to przypomnienie, iż go straciłam. Żyję z tym bólem, marząc, by przytulić Zosię, porozmawiać z Bartoszem szczerze, ale Kinga stoi między nami jak nieprzekraczalna granica. Boję się, iż to zerwanie stanie się wieczne.
W życiu nie ma nic pewnego – choćby miłość matki może okazać się niewiolatą, gdy pozwolimy, by inni decydowali o naszym szczęściu. Czasem największym wyzwaniem jest nauczyć się odpuszczać, zanim stracimy siebie.
