Mój mąż Jan przychodzi, żeby zabrać mnie i nasze troje noworodków do domu gdy je widzi, każe zostawić je w szpitalu.
Po latach tęsknoty mój sen wreszcie się spełnia: rodzę piękne trojaczki dziewczynki. Dzień po porodzie Jan odchodzi, twierdząc, iż dzieci są przeklęte.
Patrzę na moje trzy małe córeczki, serce rośnie, gdy je przytulam. Bogna, Kornelia i Zuzanna są cudami, każdy z nich to prawdziwy cud. Czekałam na nie latami, pełna nadziei i modlitw.
Teraz leżą w swoich łóżeczkach, śpią spokojnie, a ich małe buzie są niczym anioły. Ocieram łzę z policzka, przytłoczona tym, jak bardzo już je kocham.
Wtedy podnoszę wzrok i widzę Jana. Wrócił z zakupów, ale coś jest nie tak. Jest blady, nie patrzy mi w oczy i nie podchodzi bliżej. Stał przy drzwiach, jakby nie był pewien, czy w ogóle chce znajdować się w tym samym pokoju.
Jan? mówię cicho, wskazując krzesło obok łóżka. Usiądź ze mną. Popatrz na nie są tutaj. Udało nam się.
Tak są piękne mruczy Jan, ledwo spoglądając na dziewczynki. Zbliża się nieco, ale wciąż nie patrzy mi w oczy.
Jan, mówię, drżąc, co się dzieje? Przestraszyłeś mnie.
Wciąga głęboko powietrze i wypluwa: Emilio, nie sądzę, żebyśmy mogli je zatrzymać.
Czuję, jak pod moimi stopami znika podłoże. Co? Jan, o czym mówisz? To nasze córki!
Zmierza wzrokiem w bok, jakby nie mógł znieść mojego spojrzenia. Moja mama poszła do wróżki szepcze.
Mrugam, nie wierząc, iż to usłyszałam. Wróżka? Jan, nie żartuj.
Powiedziała iż te dzieci nasze dziewczynki Zatrzymuje się, głos się łamie. Mówiła, iż przyniosą tylko pecha, zrujnują moje życie i będą przyczyną mojej śmierci.
Zatracam oddech, patrząc na niego, nie mogąc pojąć tego, co mówi. Jan, to szaleństwo. To tylko niemowlęta!
Patrzy w dół, twarz pełna strachu. Moja mama przysięga na tę wróżkę. Miała rację w przeszłości i nigdy nie była tak pewna czegoś.
Wewnątrz rośnie gniew, gorący i ostry. Więc z powodu jakiejś bezsensownej przepowiedni chcesz je porzucić? Po prostu zostawić je tutaj?
Zatrzymuje się, patrząc na mnie z mieszanką lęku i winy. jeżeli chcesz je zabrać do domu w porządku szepcze. Ale nie będę przy nich. Przepraszam, Emilio.
Patrzę na niego, próbując przetrawić jego słowa, a w sercu czuję jedynie szok. Naprawdę masz to na myśli? głos się łamie. Odchodzisz od własnych córek przez jakąś historię, którą usłyszała twoja mama?
Nie odpowiada. Tylko patrzy w dół, ramiona opadają.
Łapię się za oddech, starając się nie załamać. jeżeli wyjdziesz przez te drzwi, Janie szepczę nie wrócisz. Nie pozwolę, byś tak skrzywdził nasze dziewczynki.
Spojrzał na mnie ostatni raz, twarz rozdarta, po czym odwrócił się i ruszył w stronę drzwi. Przepraszam, Emu powiedział cicho i odszedł, a jego kroki odbijają się echem w korytarzu.
Siedzę przy pustym wejściu, serce bije jak szalone, myśli wirują. Pielęgniarka wchodzi, widząc mój wyraz twarzy, kładzie rękę na ramieniu i oferuje milczące wsparcie, gdy zbieram rzeczy.
Patrzę na moje maleństwa, łzy zamazują wzrok. Nie martwcie się, dziewczynki szepczę, głaszcząc każdą małą główkę. Jestem tutaj. Zawsze będę przy was.
Trzymając je blisko, czuję mieszankę strachu i nieugiętej determinacji. Nie wiem, jak sobie poradzę sama, ale wiem jedno nigdy nie zostawię moich córek. Nigdy.
Minęły kilka tygodni od odejścia Jana, a każdy dzień bez niego jest trudniejszy niż się spodziewałam. Opieka nad trojgiem noworodków samodzielnie przytłacza.
Niektóre dni czuję, iż ledwo trzymam się na powierzchni, ale walczę dla Bogny, Kornelii i Zuzanny. Są całym moim światem, a choć zdrada Jana boli, muszę skupić się na nich.
Jednego popołudnia do mieszkania wchodzi moja szwagierka Basia, żeby pomóc z dziećmi. To jedyna osoba z rodziny Jana, która utrzymuje ze mną kontakt, i mam nadzieję, iż może kiedyś przekona go do powrotu. Basia wydaje się zamyślona.
Basię dręczy coś, co chce mi wyznać. Emilio, słyszałam coś nie wiem, czy powinnam ci mówić, ale nie mogę tego zatrzymać.
Serce przyspiesza. Mów.
Po długim wdechu mówi: Podsłuchałam mamę, jak rozmawia z ciocią Karoliną. Przyznała się, iż nie ma żadnej wróżki.
Zamarłam. Co masz na myśli, iż nie ma wróżki?
Basia patrzy ze współczuciem. Mama wymyśliła to wszystko. Bała się, iż z trojaczkami Jan spędzi mniej czasu z nią. Myślała, iż jeżeli przekona go, iż dziewczynki przyniosą pecha, zostanie przy niej.
Pokój wiruje. Nie mogę uwierzyć w to, co słyszę. Gniew rośnie tak silnie, iż muszę odłożyć Zuzannę, by nie zdradziła drżących rąk.
Ta kobieta szepczę, głos drży z wściekłością. rozerwała moją rodzinę dla własnych, samolubnych celów.
Basia kładzie rękę na ramieniu. Przykro mi, Emilio. Nie sądzę, by mama przewidziała, iż tak cię zostawi, ale musiałaś poznać prawdę.
Nie śpię tej nocy. Część mnie chce stanąć twarzą w twarz z teściową, inną część chce zadzwonić do Jana, powiedzieć mu prawdę i liczyć na jego powrót.
Rano dzwonię. Dłoń drży, gdy wybieram numer, a każde dzwonienie wydaje się trwać wiecznie. W końcu podnosi słuchawkę.
Jan, to ja mówię, starając się zachować spokój. Musimy porozmawiać.
Westchnął. Emilio, nie wiem, czy to dobry pomysł.
Posłuchaj nalegam, walcząc, by nie załamać się. Nie było wróżki, Jan. Twoja mama to wymyśliła.
Nastąpiła długa cisza. W końcu odpowiedział, ton spokojny, ale odrzucający. Emilio, nie wierzę w to. Moja mama nie wymyśliłaby takiej historii.
Zrobiła mówię, gniew przerywa ciszę. Usłyszałam to od Basi. Kłamała, bo bała się, iż ją stracę.
Skrzywił się, dźwięk był ostry i bolesny. Ta wróżka zawsze się sprawdzała. Nie znasz jej tak, jak ja. Moja mama nie kłamałaby w takiej sprawie.
Serce mi opada, ale nie poddaję się. Jan, pomyśl. Dlaczego miałbym kłamać? To twoja rodzina, twoje córki. Jak możesz ich zostawić z powodu takiej bzdury?
Nie odpowiedział. W końcu westchnął: Przepraszam, Emilio. Nie mogę tego zrobić.
Połączenie się rozłączyło. Patrzę na telefon, uświadamiając sobie, iż podjął decyzję. Odszedł.
W kolejnych tygodniach uczę się żyć jako samotna matka. Każdy dzień to walka karmienie, przewijanie, żal za życie, które wyobrażałam sobie z Janem.
Stopniowo ludzie wokół mnie zaczynają pomagać: przychodzą z jedzeniem, trzymają dzieci, żebym mogła odpocząć. Moja miłość do Bogny, Kornelii i Zuzanny rośnie. Każdy uśmiech, każdy mały dźwięk, każdy maleńki paluszek owinięty wokół mojego palca przynosi radość, która prawie zmywa ból po stracie Jana.
Kilka tygodni później słyszę pukanie. Otwieram drzwi i stoi przed mną teściowa, twarz blada, oczy pełne żalu.
Emilio zaczyna, głos drży. Nie chciałam, żeby to się stało.
Zamykam ramiona, starając się nie wytracić równowagi. Okłamałaś go. Przekonałaś go, iż własne dzieci są przekleństwem.
Łzy napływają jej do oczu, kiwa głową. Bałam się, Emilio. Myślałam, iż jeżeli ma nas i dziewczynki, zapomni o mnie. Nie sądziłam, iż naprawdę odejdzie.
Mój gniew nieco się łagodzi, choć wciąż pozostaje. Twój strach rozdarł moją rodzinę.
Patrzy w dół, twarz roztrzaska się. Wiem. Przepraszam z całego serca.
Patrzę na nią chwilę, ale moja myśl już krąży wokół córek, które śpią w sąsiednim pokoju. Nie mam już nic więcej do powiedzenia.
Zamykam drzwi, czując mieszankę ulgi i smutku.
Rok później Jan pojawia się znowu w progu, wygląda jak duch człowieka, którego kiedyś kochałam. Błaga, iż w końcu zrozumiał swój błąd i chce wrócić, chce być rodziną.
Patrzę mu prosto w oczy i odmawiam. Mam już rodzinę, Janie. Nie byłeś przy nas, kiedy nas potrzebowano. Nie potrzebuję cię już.
Zamykam drzwi i czuję, jak ciężar opada. Nie ja ani moje córki zniszczyły jego życie to on sam to uczynił.
