Mój syn powiedział mi, iż podarował mi domek na wsi, ale gdy dotarliśmy na miejsce, poczułem, iż ziemia się pod moimi stopami osuwa.

Mój syn powiedział mi, iż podarował mi dom na wsi, a kiedy dotarliśmy na miejsce, poczułem, jak podłoże ślizga się pod stopami. Nazywam się Ricardo, mam 78 lat.
Nigdy nie przypuszczałem, iż będę szukał rad u nieznajomych, ale oto jestem i potrzebuję waszych wskazówek.
Większość dorosłego życia spędziłem jako samotny ojciec. Moja żona Emilia zmarła na raka, gdy nasz syn Miguel miał zaledwie dziesięć lat (obecnie ma 35).
Był to niezwykle trudny okres dla nas obu, ale razem daliśmy sobie radę. Od tamtej chwili byliśmy tylko we dwoje przeciwko światu. Starałem się pełnić zarówno rolę matki, jak i ojca, pracując bez wytchnienia, by zapewnić mu wszelkie możliwe szanse w życiu.
Miguel wyrosnął na porządnego chłopaka. Oczywiście miał momenty buntu, ale ogólnie był życzliwy, pracowity i wydawał się rozsądny. Radziło mu się w szkole, dostał się na uniwersytet z częściowym stypendium, a po ukończeniu podjął dobrą pracę w sektorze finansowym.
Zawsze byłem z niego dumny, obserwując, jak staje się udanym dorosłym. Pozostaliśmy blisko, choćby po jego wyprowadzce: regularnie dzwoniliśmy do siebie i jedliśmy wspólnie przynajmniej raz w tygodniu.
Tato powiedział, nie mogąc choćby spojrzeć mi w oczy . Przepraszam. Wiem, iż mówiłem, iż to mały domek, ale to będzie dla ciebie lepsze. Tutaj będą się tobą opiekować.
Opiekować się mną? Nie potrzebuję nikogo, kto będzie się mną zajmował! Jestem całkowicie samodzielny. Dlaczego mnie okłamałeś?
Tato, proszę. W końcu Miguel spojrzał mi w oczy, pełne błagania.
Ostatnio zapominasz rzeczy. Martwi mnie, iż żyjesz sam. To miejsce ma świetne udogodnienia i zawsze będzie ktoś w pobliżu, gdy będziesz potrzebował pomocy.
Zapominać? Każdy od czasu do czasu coś zapomina! wykrzyknąłem, łzy gniewu spływające po policzkach.
To nieprawda, Miguel. Zabierz mnie od razu do domu.
Miguel pokręcił głową, a potem przekazał najgorszą wiadomość tego dnia:
Nie mogę tego zrobić, tato. Ja już sprzedałem dom.
Czułem, jak podłoże pod stopami znowu się rozpływa.
Wiedziałem, iż zgodziłem się go sprzedać, ale myślałem, iż mam jeszcze sporo czasu. Chciałem poznać nowych właścicieli, wybrać dobrą rodzinę i wyjaśnić im, jak dbać o stary dąb w ogrodzie.
To, co wydarzyło się nieco ponad rok temu, wstrząsnęło mną. Był to wtorkowy wieczór, kiedy Miguel przybył do mojego domu, wyraźnie podekscytowany.
Tato rzekł mam wspaniałą wiadomość! Kupiłem ci mały domek na wsi!
Mały domek? Miguel, o czym ty mówisz?
To idealne miejsce, tato. Spokojne, ciche dokładnie to, czego potrzebujesz. Pokochasz to!
Zaskoczyło mnie to. Przeniesienie się do domu tak daleko wydawało się zbyt dużym krokiem.
Miguel, nie musiałeś tego robić. Jestem zadowolony tutaj.
Ale on nalegał:
Nie, tato, zasługujesz na to. Dom, w którym teraz mieszkasz, jest za duży dla jednej osoby. Nadszedł czas na zmianę. Zaufaj mi, będzie wspaniale.
Przyznam, iż byłem sceptyczny. Dom, w którym mieszkałem, był naszym rodzinnym gniazdem przez ponad trzy dekady. Tam dorastał Miguel, tam Emilia i ja budowaliśmy wspólne życie. Mój syn jednak wydawał się tak pewny, tak przekonany, iż to adekwatna decyzja, a ja mu całkowicie ufałem.
W końcu zawsze byliśmy wobec siebie szczerzy.
Mimo wątpliwości zgodziłem się na przeprowadzkę i sprzedaż domu. W kolejnych dniach pakowałem rzeczy i przygotowywałem się do wyjazdu, a Miguel zajmował się większością organizacji. Zapewniał mnie, iż wszystko jest dopięte na ostatni guzik. Był tak troskliwy, iż odłożyłem na bok swoje obawy.
W końcu nadszedł dzień wyjazdu do nowego lokum. Gdy wsiadaliśmy do samochodu, Miguel wymieniał wszystkie zalety nowego miejsca. Im dalej odjeżdżaliśmy od miasta, tym bardziej rosło we mnie uczucie niepokoju.
Otoczenie stawało się coraz bardziej puste. To nie była ta sielankowa wieś, jaką sobie wyobrażałem: nie było zielonych wzgórz ani malowniczych krajobrazów. Zamiast przyjaznych sąsiadów i żywych ulic miasta, rozciągały się monotonne pola i choćby opuszczony gospodarstwo.
Domki, które kiedyś podziwiałem i rozważałem kupno, gdy Emilia wciąż była z nami, były przytulne, przyjazne i otoczone przyrodą. To miejsce było zupełnie inne.
Miguel zapytałem czy naprawdę jedziemy we adekwatną stronę? To nie przypomina mi wsi, o jakiej myślałem.
On zapewniał, iż jesteśmy na dobrej drodze, ale zauważyłem, iż nie patrzy mi w oczy.
Po około godzinie skręciliśmy na długą, krętą drogę. Na końcu stał duży, szary budynek. Serce zamarło, gdy odczytałem napis: Sunset Haven.
To nie był domek. To była placówka dla seniorów.