Moja córka została zamknięta w szafie podczas naszego wesela, a ja byłam załamana, gdy odkryłam, kto to zrobił

Po rozwodzie postanowiłam nigdy więcej nie wychodzić za mąż. Chciałam poświęcić całe życie mojej córce.
Pewnego dnia pojawił się w naszym życiu mężczyzna. Był troskliwy, pełen szacunku, a co najważniejsze świetnie dogadywał się z moją córką. Kinga uwielbiała go, a ja widziałam w jej oczach, iż czuje się przy nim bezpieczna.
Gdy poprosił mnie o rękę, chwilę się wahałam. Ale Kinga przytuliła mnie i szepnęła: Mamo, proszę, powiedz tak. Więc się zgodziłam.
W dniu ślubu wszystko było idealne. Kinga miała być naszą małą druhną i niesć koszyczek z płatkami kwiatów. Gdy jednak zaczął grać marsz weselny, a ona miała iść w stronę ołtarza nagle zniknęła.
Szukaliśmy jej wszędzie. Po kilku minutach znaleźliśmy ją zamkniętą w szafie. Płakała, wciąż ściskając koszyczek.
Gdy wyszła, spojrzała na mnie zmieszana i cicho zapytała: Dlaczego mnie ukarali, mamo?. Potem wskazała osobę, która ją tam zamknęła.
Byłam załamana, gdy odkryłam, kto to zrobił i dlaczego.
Wskazała na Krystynę moją teściową.
Gdy ją o to zapytałam, odpowiedziała zimno: Ona choćby nie jest moją prawdziwną wnuczką. To Ola, moja wnuczka, powinna była być druhą i rozsypać płatki.
Goście zamarli w szoku.
Bez słowa Krystyna została wyprowadzona z sali, wciąż przekonana, iż nie zrobiła nic złego.
Pochyliłam się wtedy do Kingi, z oczami pełnymi łez, i powiedziałam: To wciąż twój moment, jeżeli chcesz.
Skinęła tylko, zdecydowana.
Muzyka znów zabrzmiała, a w ciszy pełnej podziwu Kinga ruszyła w stronę ołtarza, witana wzruszonymi brawami gości.
Mała, ale niezwykle silna, rozsypała płatki z gracją, godnością i ogromną odwagą.
Na końcu podeszła do mnie, z błyszczącymi oczami, i dumnie powiedziała: Zrobiłam to.