Moja matka i siostra traktowały mnie jak bankomat – nigdy tak naprawdę nie zainteresowały się mną

Moja matka i siostra widziały we mnie tylko portfel nigdy tak naprawdę nie zainteresowały się mną. Wychowywałem się w rodzinie, która nie przypominała prawdziwego domu. Byliśmy tylko we trójkę: moja matka, starsza siostra i ja. Ojciec? Duch przeszłości, jedynie nazwisko w akcie urodzenia. Nigdy go nie poznałem, a za każdym razem, gdy próbowałem o nim wspomnieć, matka zmieniała temat, jakby jego istnienie było tematem zakazanym.

Tak więc zostaliśmy tylko my ja, matka i siostra, Kinga. Była ode mnie pięć lat starsza, ale to ja zawsze byłem tym dojrzałym i odpowiedzialnym, podczas gdy ona pozostawała rozpaczaną królewną naszego domu.

Matka ją uwielbiała. Kinga dostawała najpiękniejsze ubrania, najdroższe prezenty, wszystko, czego zapragnęła. Ja? Musiałem nosić jej stare, znoszone ciężko ubrania, często zbyt duże. Do dziś pamiętam te swetry z za długimi rękawami, które matka niezgrabnie zawijała, mówiąc: *Jeszcze cię to jakoś przez rok czy dwa ogarnie.*

Jedzenie? jeżeli Kinga była głodna, mogła brać dokładkę, ile chciała. jeżeli ja ośmielię się poprosić o więcej, słyszałem tylko, iż matka już i tak się dla nas poświęca.

Urodziny? Święta? Dla mnie nie istniały. Żadnych prezentów, żadnych oznak czułości. Tylko te westchnienia matki, które przypominały mi, iż jestem kolejnym ciężarem na jej zmęczonych ramionach.

Zrozumiałem jedno dla nich nigdy nie byłem dzieckiem. Byłem tylko balastem.

**Dzień, w którym stałem się ich bankomatem**
W wieku szesnastu lat wiedziałem już, iż nikt mi nie pomoże. Matka i Kinga tworzyły nierozerwalny duet, a ja byłem tylko dodatkiem.

Zacząłem więc pracować. Po szkole, w weekendy, zawsze, gdy mogłem. Sprzątałem stoliki w kawiarni, rozwoziłem gazety o święcie, dźwigałem kartony w supermarkecie.

I choć byłem zmęczony, czułem dumę. Po raz pierwszy miałem własne pieniądze.

Ale dla matki to była zupełnie inna historia.

*Więc teraz zarabiasz?* zapytała pewnego wieczoru z dziwnie słodkim uśmiechem.

Skinąłem głową, nie przeczuwając, co nastąpi.

Podeszła bliżej i położyła dłoń na moim ramieniu.

*Czas, żebyś zaczął się dokładać do domowych wydatków.*

Przez dom rozumiała siebie i Kingę.

Moja siostra choćby nie pomyślała o szukaniu pracy. Po co? Całe życie ktoś się nią zajmował najpierw matka, teraz moja kolej.

**Ucieczka była jedynym wyjściem**
Kiedy skończyłem liceum, zrozumiałem, iż muszę odejść.

W naszym mieście była uczelnia, ale celowo wybrałem studia setki kilometrów dalej. To nie była kwestia wykszłużcenia to była walka o przetrzymanie.

Gdy powiedziałem matce o wyjeździe, jej wzrok stał się lodowaty.

*Nas opuszczasz? Po wszystkim, co dla ciebie zrobiłam?*

Omaly nie parsknąłem śmiechem.

Wyprowadziłem się do akademika. Po raz pierwszy w życiu poczułem, co to znaczy być wolnym. Pracowałem dalej tym razem jako magazynier na dworcu. To było wyczerpujące, ale płaciliśmy. Mogłem w końcu kupić porządne ubrania, napić się kawy bez wyrzutów sumienia.

Matka i Kinga? Nigdy nie zadzwoniły.

Nigdy nie spytały, czy wszystko w porządku. Czy mam co jeść. Czy daję radę.

Ale gdy wróciłem na święta, pierwsze słowa matki nie brzmiały *Jak się masz?* ani *Tęskniliśmy.*

Przejechała mnie wzrokiem i rzuciła:

*Widzę, iż teraz masz pieniądze.*

To nie było pytanie. To było oskarżenie.

Od tamtej pory każda wizyta zamieniała się w niekończące się negocjacje. Potrzebowały pieniędzy. Kinga chciała nowy telefon, nowe ciuchy. Nie prosiły żądały.

Gdy powiedziałem siostrze, iż powinna znaleźć pracę, wybuchła śmiechem.

*Ja? Pracować? Ty serio?*

**Spadek, który wszystko zmienił**
Po studiach dostałem stałą pracę. A potem wydarzyło się coś nieoczekiwanego firmowy apartament.

Nie był luksusowy, ale należał do mnie.

Gdy matka i Kinga się dowiedziały, wpadły w szał.

*Masz mieszkanie?! I nic nam nie dałeś?!*

Próbowałem wyjaśnić, iż to własność pracodawcy. Nie chciały słuchać.

Wtedy los zadał ostatni cios.

Zmarł mój dziadek ojciec matki.

Nie byliśmy blisko, ale zawsze traktował mnie z szacunkiem.

Gdy notariusz odczytał testament, nie mogłem uwierzyć.

Zostawił mi swój dom i ziemię.

Gdy matka i Kinga się o tym dowiedziały, oszalały.

*To niesprawiedliwe!* wrzeszcza Kinga. *Mam dziecko! Potrzebuję tego domu!*

W międzyczasie wyszła za mąż, urodziła syna i się rozwiodła. Teraz żądała, bym sprzedał spadek i oddał jej pieniądze.

Ale moja decyzja była już podjęta.

Gdy im to oznajmiłem, eksplodowały.

Matka nazwała mnie egoistą.

Kinga krzyczała, płakała, oskarżała o niewdzięczność.

Poczekałem, aż się uspokoją. Potem powiedziałem spokojnie:

*Sprzedam dom. Ale kupię większe mieszkanie. Bo jestem żonaty. I moja żona jest w ciąży.*

Cisza.

Nie ucieszyły się. Nie zapytały o moją rodzinę.

Liczyło tylko to, iż nie dostały, czego chciały.

To był ostatni raz, gdy się widzieliśmy.

**Rodzina, którą wybrałem**
Sprzedałem dom i kupiłem przestronne mieszkanie dla swojej rodziny.

Matka i Kinga?

Nigdy nie poznały mojego syna. Nigdy nie chciały go zobaczyć.

Ale wiecie co?

Nie tęsknię.

Po raz pierwszy w życiu wiem, co to znaczy mieć prawdziwą rodzinę.

I nigdy nie pozwolę, by moje dziecko przeszło przez to, co ja.