Dawno temu, w małym miasteczku pod Lublinem, żył sobie skromny człowiek o imieniu Stanisław Kowalski. Całe swoje życie poświęcił jednej rzeczy — wychowaniu ukochanej córki, jedynego dziecka, jakie mu pozostało po przedwczesnej śmierci żony. Gdy Anielka była jeszcze mała, jej matka odeszła nagle po ciężkiej chorobie, pozostawiając Stanisława samotnym ojcem. Miał wówczas ledwie trzydzieści kilka lat, ale nigdy już nie pomyślał o własnym szczęściu. Każdy grosz, każda godzina pracy, każde westchnienie — wszystko oddawał dla córki.
Mieszkali w starym domku po rodzicach Stanisława, gdzie wiatr hulał przez szpary w oknach, a zimą trzeba było palić w piecu od świtu. Pracował ciężko — na budowie, jako tragarz na dworcu, nocami pilnował magazynu. Czasem pożyczał od sąsiadów, by kupić Anielce sukienkę na szkolną akademię, czasem sam chodził głodny, byle tylko miała buty na zimę. A gdy widział jej uśmiech, wiedział, iż życie ma sens.
Najpiękniej wspominał Wigilię. Anielka uwielbiała ten czas — jasełka w szkole, prezenty pod choinką, kolędy. Pewnego roku oddał ostatnie oszczędności za strojną suknię aniołka, i wtedy, gdy córka błyszczała na scenie, objęła go i szepnęła: „Jesteś najlepszym tatą na świecie.”
Lata mijały. Anielka ukończyła szkołę z wyróżnieniem i wyjechała do Warszawy na studia. Początkowo było jak w snach — akademik, koledzy, pierwszoroczniackie marzenia. ale stolica powoli ją zmieniała. Najpierw modne ubrania, później drogie perfumy, w końcu — znajomości z ludźmi z „lepszego świata”. Im częściej bywała w ekskluzywnych restauracjach, tym rzadziej odbierała telefony od ojca.
Aż pewnego dnia przyszła wiadomość. Bez serdeczności, bez wyjaśnień. „Tato, proszę, nie przyjeżdżaj na moje wesele. Będą tam tylko zamożni goście, a ty… nie pasowałbyś.” Tyle. Ani słowa więcej.
Stanisław czytał te słowa raz za razem. Czuł, jak coś ściska go w gardle. Przez całe życie dźwigał ją na plecach, nie skarżąc się ani razu. Kochał. A ona… wstydziła się go. Wstydziła się człowieka, który może nie zna się na winach, ale znał każdą łzę, którą ocierał z jej twarzy.
Mimo bólu wszedł do pociągu i pojechał. Nie po to, by jeść tort wśród obcych, ale by spojrzeć córce w oczy ostatni raz. Na ceremonii stał z boku, w wytartym garniturze, z bukietem polnych kwiatów owiniętych w gazetę. Gdy młodzi przyjmowali życzenia, podszedł cicho, podał Anielce kwiaty, pocałował w policzek i rzekł:
— Szczęścia ci, córko. Żyj godnie.
I odszedł. Nie czekał na podziękowania. Nie chciał się upokarzać.
Anielka zastygła. Świat wokół przestał istnieć. Goście śmiali się, muzyka grała, pan młody coś mówił, a ona patrzyła tylko na oddalającą się postać ojca. Tego, który dał jej wszystko, a ona… odrzuciła.
Łzy spłynęły nagle. Zerwała się z miejsca, wybiegła za nim. Dogoniła go przy drzwiach.
— Tato, przepraszam. Nie wiem, co we mnie wstąpiło… Byłam głupia. Myślałam, iż mogę kogoś zawstydzić, a zawstydziłam tylko siebie. Proszę, wybacz. Ty jesteś moją rodziną. Ty jesteś najważniejszy.
Nie odpowiedział. Tylko objął ją mocno. I w tej chwili Anielka zrozumiała, iż żadne pieniądze nie zastąpią tych rąk. Że w pogoni za cudzymi oczekiwaniami o mało nie straciła czegoś najcenniejszego — miłości tego, który kochał ją bezwarunkowo. Zawsze.
