Poranek był wyjątkowo srogi. Śnieg oślepiał, przejmujący wiatr smagał twarze, a drogi pokryły się śliską warstwą lodu. Marek, kierowca szkolnego autobusu z małego podkarpackiego miasteczka Jasienica, otworzył drzwi, wpuszczając do środka gromadkę dzieci owiniętych w szaliki, czapki i puchowe kurtki.
— Szybciej, bo mi uszy odpadną! — zażartował, uśmiechając się.
— Panie Marku, jaki pan śmieszny! — zachichotała pierwszoklasistka Zosia. — A dlaczego pan nie ma szalika? Mama zawsze kupuje szaliki!
— Gdyby moja mama jeszcze żyła, pewnie dałaby mi najcieplejszy i najładniejszy — odpowiedział z ciepłym smutkiem. — Ale na razie mogę ci tylko pozazdrościć, Zosieńko.
— To powiem mamie, żeby panu też kupiła!
— Umówione. A teraz — zajmujcie miejsca, bo lód na drodze to nie przelewki.
Marek nie był zwykłym kierowcą. Był kimś, kto witał dzieci każdego ranka z serdecznością i humorem. Znał je wszystkie po imieniu, pamiętał, kto ma urodziny, a kogo czeka klasówka. Dzieci go uwielbiały. W domu jednak sprawy nie układały się tak różowo.
— Marek, czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę, jak długo jeszcze będziemy spłacać ten kredyt przez twoją „miłość do dzieci”? — mówiła z rozpaczą w głosie jego żona Kasia.
— Kocham tę pracę… Ale znajdę sposób. Obiecuję — uparcie odpowiadał, choć serce ściskało mu się z poczucia winy i bezsilności.
Tego ranka, gdy autobus podjechał pod szkołę, Marek przypomniał dzieciom, by uważały na oblodzone chodniki.
— Ola, tylko nie urządzaj pokazu łyżwiarstwa na schodach!
Kiedy wszystkie dzieci wybiegły, Marek zamierzał wstąpić do pobliskiej kawiarni, by rozgrzać się kubkiem gorącej herbaty.
Nagle z głębi autobusu dobiegł stłumiony szloch.
— Hej, mały, co się stało? — zawołał, podchodząc.
Na ostatnim siedzeniu, skulony w kłębek, siedział chłopiec. Łzy błyszczały mu w oczach, a dłonie miał sine od zimna.
— Dlaczego nie idziesz do szkoły?
— Zimno mi… — wyszeptał. — Rękawice mi izolacja popękała, a mama i tata mówią, iż nie stać ich na nowe…
Marek zaciął zęby. Zdjął swoje ciepłe rękawice i włożył je na zmarznięte, drobne dłonie chłopca.
— No i jak, teraz lepiej? Słuchaj, mam znajomego, który robi takie rękawice, iż choćby niedźwiedzia ogrzeją. Po lekcjach ci przyniosę parę.
— Naprawdę? — oczy chłopca rozbłysły. — Dziękuję!
Ale Marek wiedział, iż żadnego znajomego nie było. To była tylko wymówka. Nie poszedł choćby po herbatę. Ostatnie swoje złotówki wydał w sklepiku osiedlowym — kupił rękawice i zwykły szalik. A wieczorem, gdy dzieci wsiadały do autobusu, wręczył je chłopcu.
— Masz, śmiało. Niech cię grzeją. O pieniądzach nie myśl — to dorośli się tym zajmą.
Chłopiec rzucił mu się na szyję. Marek powstrzymał łzy, ale w środku czuł ogromną ulgę.
Kilka dni później wezwano go do dyrektora.
— O co chodzi? — pomyślał, nerwowo pukając do drzwi.
— Proszę wejść, panie Marku — uśmiechnął się dyrektor. — Dowiedzieliśmy się, iż pomógł pan chłopcu o imieniu Tomek. Jego ojciec jest byłym strażakiem, po kontuzji rodzina żyje teraz z małej renty. Pana czyn nie pozostał niezauważony.
Marek milczał, nie wiedząc, co powiedzieć.
— A poza tym… odkryliśmy tę skrzynkę przy bramie szkoły…
Jak się okazało, Marek postawił przy wejściu plastikowe pudełko z napisem: „Zmarzłeś? Weź. Niech ci będzie ciepło. Od kierowcy autobusu”. Włożył tam kilka par rękawic i szalików, kupionych za swoje skromne pieniądze.
Ta skrzynka zmieniła wszystko.
Nauczycie, rodzice, pracownicy szkoły zaczęli przynosić tam różne rzeczy. Jedni dodawali czapki, inni — grube skarpety. Po tygodniu obok stanęła tabliczka: „Kącik dobra”.
Marka zaproszono na apel szkolny. Otrzymał podziękowania od dyrekcji, podwyżkę i propozycję prowadzenia programu pomocy dzieciom z ubogich rodzin.
Ale dla niego najważniejsze było co innego.
Widział, jak dzieci nie tylko się witają, ale przytulają się do niego. Jak rodzice ściskają mu dłoń i szpiechają „dziękuję”. Jak w skrzynce zawsze coś jest — nie z obowiązku, ale z potrzeby serca.
— Widzisz, Kasia… — powiedział pewnego wieczoru żonie, wskazując przez okno na skrzynkę. — Znalazłem sposób, żeby to miało sens.
Ona tylko przytuliła go mocno.
Czego nas uczy ta historia? Czasem choćby jeden dobry gest rozpoczyna całą serię zdarzeń, które zmieniają życia. Marek oddał swoje ciepło — i dostał w zamian znacznie więcej. Nie chodziło o pieniądze. Chodziło o to, iż dobro zawsze wraca.
.jpg)
