Prezent teściowej, który zrujnował nasze pierwsze szczęście

«Prezent» teściowej, który zmiótł naszą pierwszą euforia

Krzysztof i Weronika urządzili wystawne wesele. Przyjęcie odbyło się w eleganckiej restauracji, gdzie bawiło się sześćdziesiątką gości. Wszystko szło jak z płatka: uśmiechnięte twarze, gorące toastu i muzyka, przy której aż nogi same rwały się do tańca. Wydawało się, iż przed młodymi tylko sielanka. W kulminacyjnym momencie imprezy nadszedł czas na prezencie.

Pierwsi podeszli rodzice Krzysztofa. Bożena Stanisławowa, jego matka, z miną osoby, która właśnie uratowała świat, chwyciła mikrofon i wygłosiła przemowę:

— Skoro mamy syna, prawdziwego mężczyznę, to oczywiste, iż powinien sam zadbać o dach nad głową dla rodziny. Ale postanowiliśmy pomóc i podarować wam mieszkanie! Oto klucze! Żyjcie szczęśliwie!

Sala eksplodowała brawami. Wszyscy byli oszołomieni hojnością państwa młodych. Bożena Stanisławowa z dumą wręczyła synowi pęk kluczy z breloczkiem, na którym widniał adres nowego lokum.

Krzysztof wziął klucze, spojrzał na breloczek — i aż usta mu się otworzyły ze zdziwienia.

Teoretycznie — wszystko układało się idealnie. Pieniądze na wesele zebrane, suknia wybrana, garnitur kupiony, sala wynajęta. Rodzice obojga młodych świetnie się dogadywali, teściowa na pierwszy rzut oka wydawała się przesympatyczną kobietą, a matka Weroniki — cichą i dobrą duszą.

Lecz euforia z prezentu rozwiała się w mgnieniu oka, gdy tylko odkryli jeden szczegół: mieszkanie, które im „podarowano”, znajdowało się dosłownie za ścianą od lokalu rodziców Krzysztofa. Łączył je wspólny tamtejszy i balkony, oddzielone jedynie cienką ścianką działową.

Bożena Stanisławowa promieniała:

— Gdy tylko dowiedziałam się, iż sąsiedzi sprzedają, od razu wiedziałam, iż to musi być nasze! Wyobrażacie sobie większą wygodę? Blisko, a jednak osobno. Jak jedna wielka rodzina!

Weronika, słysząc te słowa, poczuła, jak coś lodowatego ściska jej serce. euforia z nowego domu rozpłynęła się w nerwowym dygotaniu.

Pierwsze „niespodzianki” pojawiły się zaraz po powrocie z podróży poślubnej. Wczesnym rankiem do ich mieszkania bez pukania weszła teściowa, niosąc talerz placków ziemniaczanych.

— Pobudka, śniadanie gotowe! — oznajmiła radośnie, zaglądając prosto do sypialni.

— Mamo, śpimy, mamy jeszcze wolne. Jak pani weszła?

— Drzwi nie zamknięte. Wspólny zamek w tamtejszym wystarczy.

Krzysztof, jeszcze nieprzytomny, nie zrozumiał sytuacji, ale Weronika czuła narastający w niej bunt. Teściowa stała się częstym i natrętnym gościem: wpadała kilka razy dziennie bez zaproszenia, a choćby bez uprzedniego pukania.

— Placki stygną! — przypominała. — Zupę wam przyniosłam! Będziecie się tak wylegiwać cały dzień?

Za każdym razem Weronika grzecznie tłumaczyła, iż sobie poradzą, ale Bożena Stanisławowa zdawała się mieć wyłączone tryby „słuchania”.

Przy trzeciej wizycie tego samego ranka Weronika straciła cierpliwość: zatrzasnęła drzwi przed nosem teściowej i zapięła łańcuch.

Bożena Stanisławowa z drugiej strony próbowała negocjować:

— Po co ten łańcuch? Przecież jesteśmy rodziną!

Weronika w myślach westchnęła: *Rodzina to nie powód, by rezygnować z prywatności.*

Gdy wieczorem wrócili ze sklepu, zastali teściową przy ich lodówce.

— Sprawdzam, co kupiliście — oznajmiła rzeczowo. — Ta herbata to porażka. A ciastka jakieś suche…

Krzysztof zacisnął pięści:

— Mamo, koniec. Jesteśmy dorośli, damy sobie radę.

— Ja tylko dbam o was! — załamała ręce Bożena Stanisławowa.

— Prosimy o szacunek dla naszej przestrzeni.

Teściowa wyszła, ale obiecała wrócić rano.

Następnego dnia Weronikę obudziło pukanie w drzwi balkonowe.

— Czemu się zamykacie? Przecież wam ufam! Otwierajcie!

Krzysztof ledwo powstrzymał się od niegrzeczności:

— Mamo, błagam, uszanuj nasz dom. Potrzebujemy prywatności.

Ale Bożena Stanisławowa nie słyszała. Dla niej to była po prostu „troska w akcji”.

Wkrótce zaczęła naciskać:

— Dawajcie pieniądze! Pojedziemy razem wybrać wam samochód! Ja wszystko ogarnę!

— Zmieniliśmy zdanie — odpowiedział spokojnie Krzysztof. — Pieniądze poszły na co innego.

— Na co?! — zaniepokoiła się matka.

— Kupiliśmy własne mieszkanie. niedługo się wyprowadzamy.

— Jak to?! A mój prezent?!

— Dzięki, mamo, ale nie chcemy żyć pod twoją lupą.

W oczach Bożeny Stanisławowej błysnęła obraza. ale Krzysztof pozostał niewzruszony.

Tak naprawdę ich decyzję przyspieszyła pomoc matki Weroniki. Otrzymała spadek i hojnie podzieliła się z córką — jako dodatkowy prezent ślubny.

Młodzi gwałtownie znaleźli przytulne mieszkanie w innej części miasta, wzięli kredyt i zaczęli je urządzać.

Krzysztof i Weronika zrozumieli: żaden, choćby najdroższy prezent, nie jest wart utraty spokoju ducha i własnej wolności.

Gdy w dniu wyprowadzki Bożena Stanisławowa stała w progu i próbowała oskarżyć ich o zdradę, Krzysztof powiedział cicho:

— Kochamy cię, mamo. Ale chcemy budować własne życie. Bez codziennych wizyt. Bez kontroli. Bez ingerencji.

I odeszli, zostawiając za sobą to „wspaniałomyślnie podarowane” mieszkanie i życie, w którym ich szczęście zostałoby uduszone nadopiekuńczością.