W małym miasteczku na Dolnym Śląsku, gdzie stare bloki skrywają rodzinne tajemnice, moje życie, pełne miłości do córki i wnuków, przemieniło się w gorzkie rozczarowanie. Ja, Wanda, porzuciłam wszystko, by być blisko córki i jej bliźniaczek, ale stałam się obcą we własnym mieszkaniu. Mój dom zajął syn synowej, a ja, jak służąca, zostałam zepchnięta na margines własnego życia.
Gdy moja córka, Kasia, urodziła bliźniaczki, Zosię i Hanię, zrozumiałam, iż będzie jej ciężko. Mieszkała z mężem, Jackiem, we Wrocławiu, w wynajętym mieszkaniu, więc bez wahania przeprowadziłam się z rodzinnego miasteczka, by pomagać. Miałam przytulne dwupokojowe mieszkanie, które wynajmowałam, ale dla córki zostawiłam je i zamieszkałam u nich. Chciałam być podporą: gotować, sprzątać, opiekować się dziewczynkami, by Kasia mogła choć chwilę złapać oddech. To był mój obowiązek, moja miłość.
Lecz we Wrocławiu spotkało mnie rozczarowanie. Jacek miał starszą siostrę, Magdę, która stale się wtrącała w ich życie. Jej syn, 22-letni Krzysiek, nagle znalazł się w moim mieszkaniu. Magda przekonała Kasię i Jacka, iż Krzysiek zostanie tam „tymczasowo”, dopóki nie znajdzie pracy we Wrocławiu. Protestowałam – to mój dom, moja własność, ale córka błagała: „Mamo, to tylko na chwilę, on jest rodziną”. Uległam, myśląc, iż wrócę, gdy pomoc przestanie być potrzebna.
Minęły dwa lata. Zosia i Hania skończyły dwa lata, a ja wciąż mieszkam u córki, w ciasnym wynajmowanym mieszkaniu, śpiąc na rozkładanym łóżku w salonie. Moje życie stało się niekończącym się cyklem obowiązków: gotuję, piorę, sprzątam, wychodzę z dziewczynkami. Kasia i Jacek dziękują, ale czuję się nie jak członek rodziny, a jak darmowa służąca. Najgorsze, iż moje mieszkanie, mój jedyny kąt, należy teraz do Krzyśka.
Krzysiek nie tylko tam mieszka. Sprowadził dziewczynę, Martę, i urządzili się tam jak u siebie. Meble, które pieczołowicie przechowywałam latami, są zniszczone, ściany poplamione, a moje rzeczy wrzucone do schowka. Dowiedziałam się, iż Krzysiek nie płaci choćby za rachunki – robię to ja, ze swojej emerytury, by nie stracić mieszkania. Gdy przyjechałam sprawdzić, przyjął mnie chłodno: „Wando, niech się pani nie martwi, wszystko tu w porządku”. ale jego „porządek” to chaos, od którego serce mi się ściska.
Próbowałam rozmawiać z Kasią. „To moje mieszkanie! – błagałam. – Dlaczego obcy chłopak tam mieszka, a ja tłoczę się na rozkładanym łóżku?” Córka spuszczała wzrok: „Mamo, Magda obiecała, iż Krzysiek niedługo się wyprowadzi. Poczekaj, nie możemy ich wyrzucić, to Jacka rodzina”. Jej słowa bolały jak nóż. Poświęciłam wszystko dla niej i wnuczek, a ona broni obcych, a nie mnie.
Jacek milczał, unikając konfliktu. Magda, gdy do niej zadzwoniłam, bezczelnie oświadczyła: „Pani mieszkanie stało puste, a Krzysiek potrzebuje gdzieś mieszkać. Pani i tak z niego nie korzysta!” Jej bezczelność mnie złamała. Czułam, iż moje życie, mój dom, moja duma są mi odbierane, a ja jestem bezsilna. Nocami płakałam, patrząc na śpiące Zosię i Hanię. Kocham je, ale za co takie upokorzenie?
Sąsiadka z rodzimego bloku, gdy dowiedziała się o sytuacji, zaproponowała pomoc prawnika, by odzyskać mieszkanie. ale się boję. jeżeli rozpocznę wojnę z Krzyśkiem, Kasia i Jacek mogą się ode mnie odwrócić. Już dawali mi do zrozumienia, iż „utrudniam wszystkim życie”. Rozdarta jestem między pragnieniem odzyskania swojego a strachem przed utratą córki. Moja dusza krzyczy z niesprawiedliwości: oddałam wszystko dla rodziny, a teraz nie mam miejsca choćby we własnym domu.
Codziennie opiekuję się wnuczkami, gotuję obiad, piorę ich ubrania, ale czuję się niewidzialna. Kasia nie widzi mojego zmęczenia, Jacek unika wzroku. Krzysiek i Marta żyją w moim mieszkaniu jak królowie, podczas gdy ja, 60-letnia kobieta, śpię na skrzypiącym łóżku. Ich śmiech, gdy proszę o zapłatę za prąd, brzmi jak szyderstwo.
Nie wiem, jak dalej żyć. Wybaczyć córce jej obojętność? Wyrzucić Krzyśka i stracić rodzinę? Czy pogodzić się, stając się cieniem w życiu tych, dla których poświęciłam wszystko? Moja miłość do Zosi i Hani trzyma mnie przy nich, ale gorycz zatruwa duszę. Marzyłam, by być babcią, nie służącą, ale los zadrwił sobie ze mnie. Mój dom, mój spokój, moje życie – wszystko mi odebrano, i nie wiem, czy starczy sił, by to odzyskać.
