W małym miasteczku na Dolnym Śląsku, gdzie stare bloki skrywają rodzinne tajemnice, moje życie, pełne miłości do córki i wnucząt, zamieniło się w gorzkie rozczarowanie. Ja, Wanda, porzuciłam wszystko, by być blisko córki i jej bliźniaczek, ale stałam się obca we własnym mieszkaniu. Mój dom zajął syn synowej, a ja, jak służąca, zostałam na marginesie własnego życia.
Gdy moja córka, Kasia, urodziła bliźniaczki, Zosię i Olę, zrozumiałam, iż będzie ciężko. Mieszkała z mężem, Krzysztofem, we Wrocławiu, w wynajętym mieszkaniu, więc bez wahania przeprowadziłam się z mojego miasteczka, by pomagać. Miałam przytulne dwupokojowe mieszkanie, które wynajmowałam, ale dla córki zostawiłam je i zamieszkałam u nich. Chciałam być pod ręką: gotować, sprzątać, niańczyć dziewczynki, by Kasia mogła złapać oddech. To był mój obowiązek, moja miłość.
We Wrocławiu spotkała mnie niespodzianka. Krzysztof miał starszą siostrę, Magdę, która często wtrącała się w ich życie. Jej syn, 22-letni Bartek, nagle pojawił się w moim mieszkaniu. Magda przekonała Kasię i Krzysztofa, iż Bartek zamieszka tam „tymczasowo”, aż znajdzie pracę we Wrocławiu. Byłam przeciw — to mój dom, moja własność, ale córka błagała: „Mamo, to na krótko, oni są rodziną”. Ustąpiłam, myśląc, iż wrócę, gdy pomoc nie będzie już potrzebna.
Minęły dwa lata. Zosi i Oli są już dwa lata, a ja wciąż mieszkam u córki, w ciasnym wynajętym mieszkaniu, śpiąc na rozkładanym łóżku w salonie. Moje życie stało się niekończącym się cyklem obowiązków: gotuję, piorę, sprzątam, spaceruję z dziewczynkami. Kasia i Krzysztof dziękują, ale czuję się nie jak członek rodziny, ale jak darmowa pomoc domowa. Najgorzej, iż moje mieszkanie, mój jedyny kąt, teraz należy do Bartka.
Bartek nie tylko tam mieszka. Sprowadził dziewczynę, Anetę, i urządzili się, jak u siebie. Meble, które pieczołowicie przechowywałam latami, są zniszczone, ściany porysowane, a moje rzeczy zepchnięte do schowka. Dowiedziałam się, iż Bartek nie płaci choćby za media — robię to ja, z emerytury, by nie stracić mieszkania. Gdy przyjechałam sprawdzić, przywitał mnie chłodno: „Wando, niech się pani nie martwi, jesteśmy tu ostrożni”. Ale jego „ostrożność” to chaos, od którego ściska się serce.
Próbowałam rozmawiać z Kasią. „To moje mieszkanie! — błagałam. — Dlaczego obcy chłopak tam mieszka, a ja tłoczę się na rozkładanym łóżku?” Córka spuszczała wzrok: „Mamo, Magda obiecała, iż Bartek niedługo się wyprowadzi. Wytrzymaj, nie możemy ich wyrzucić, to krewni Krzysztofa”. Jej słowa ciąły jak nóż. Poświęciłam wszystko dla niej i wnuczek, a ona broni obcych, nie mnie.
Krzysztof milczał, unikając konfliktu. Magda, gdy do niej zadzwoniłam, bezczelnie oświadczyła: „Pani mieszkanie stało puste, a Bartek potrzebował gdzieś mieszkać. I tak pani z niego nie korzysta!” Jej bezczelność dobiła mnie. Czułam, jak moje życie, mój dom, moja duma są mi odbierane, a ja jestem bezsilna. Nocą płakałam, patrząc na śpiące Zosię i Olę. Kocham je, ale za co takie upokorzenie?
Sąsiadka ze starego bloku, dowiedziawszy się o sytuacji, zaproponowała pomoc prawnika, by odzyskać mieszkanie. ale się boję. jeżeli wypowiem wojnę Bartkowi, Kasia i Krzysztof mogą się odwrócić. Już sugerowali, iż „utrudniam wszystkim życie”. Rozdarta jestem między chęcią odzyskania swojego a strachem przed utratą córki. Dusza krzyczy z niesprawiedliwości: oddałam wszystko dla rodziny, a teraz nie mam miejsca choćby we własnym domu.
Codziennie niańczę wnuczki, gotuję obiad, piorę ich ubrania, ale czuję się niewidzialna. Kasia nie widzi mojego zmęczenia, Krzysztof unika wzroku. Bartek i Aneta żyją w moim mieszkaniu jak królowie, a ja, 60-letnia kobieta, śpię na skrzypiącym łóżku. Ich śmiech w słuchawce, gdy proszę o opłacenie prądu, brzmi jak szyderstwo.
Nie wiem, jak dalej żyć. Wybaczyć córce jej obojętność? Wyrzucić Bartka i stracić rodzinę? A może pogodzić się, stając się cieniem w życiu tych, dla których poświęciłam wszystko? Miłość do Zosi i Oli trzyma mnie przy nich, ale gorycz toczy duszę. Marzyłam, by być babcią, nie służącą, ale los zadał mi okrutny żart. Mój dom, mój spokój, moje życie — wszystko zabrane, i nie wiem, czy starczy sił, by je odzyskać.
