Pewnego dnia w małym miasteczku na Dolnym Śląsku, gdzie stare blaki skrywają rodzinne tajemnice, moje życie pełne miłości do córki i wnuków zamieniło się w gorzkie rozczarowanie. Nazywam się Weronika, rzuciłam wszystko, by być blisko córki i jej bliźniaków, ale stałam się obca we własnym mieszkaniu. Mój dom zajął syn synowej, a ja, jak służąca, zostałam zepchnięta na margines własnego życia.
Gdy moja córka, Kinga, urodziła bliźniaczki – Zosię i Hanię – wiedziałam, iż będzie jej ciężko. Mieszkała z mężem, Tomaszem, we Wrocławiu w wynajętym mieszkaniu, więc bez wahania przeprowadziłam się z rodzinnego miasta, by pomóc. Miałam przytulne dwupokojowe mieszkanie, które wynajmowałam, ale dla córki wszystko rzuciłam i zamieszkałam z nimi. Chciałam być podporą – gotować, sprzątać, zajmować się dziewczynkami, by Kinga mogła choć trochę odetchnąć. To była moja powinność, moja miłość.
Ale we Wrocławiu czekało mnie rozczarowanie. Tomasz miał starszą siostrę, Ewę, która ciągle wtrącała się w ich życie. Jej syn, 22-letni Kacper, nagle znalazł się w moim mieszkaniu. Ewa przekonała Kingę i Tomasza, iż Kacper będzie tam mieszkał „tylko chwilę”, aż znajdzie pracę. Byłam przeciw – to mój dom, moja własność – ale córka błagała: „Mamo, to na krótko, przecież to rodzina”. Uległam, myśląc, iż wrócę, gdy pomoc nie będzie już potrzebna.
Minęły dwa lata. Zosia i Hania mają już dwa lata, a ja wciąż mieszkam u córki, w ciasnym wynajętym mieszkaniu, śpiąc na rozkładanej sofie w salonie. Moje życie zamieniło się w niekończące się obowiązki: gotuję, piorę, sprzątam, wychodzę z dziewczynkami. Kinga i Tomasz dziękują, ale czuję się nie jak członek rodziny, a jak darmowa pomoc domowa. Najgorzej, iż moje mieszkanie, mój kąt, teraz należy do Kacpra.
Kacper nie tylko tam mieszka. Sprowadził dziewczynę, Olę, i urządzili się jak u siebie. Meble, które pielęgnowałam latami, są zniszczone, ściany porysowane, a moje rzeczy wrzucone do schowka. Dowiedziałam się, iż Kacper choćby nie płaci za media – to ja robię to ze swojej emerytury, by nie stracić mieszkania. Gdy przyjechałam to sprawdzić, przyjął mnie chłodno: „Pani Weroniko, niech się pani nie martwi, wszystko tu w porządku”. Ale jego „porządek” to chaos, od którego serce mi się ściska.
Próbowałam rozmawiać z Kingą. „To moje mieszkanie! – błagałam. – Dlaczego obcy chłopak tam żyje, a ja tłoczę się na sofie?”. Córka spuszczała wzrok: „Mamo, Ewa obiecała, iż Kacper niedługo się wyprowadzi. Poczekaj, nie możemy go wyrzucić, to rodzina Tomasza”. Jej słowa bolały jak nóż. Oddałam wszystko dla niej i wnuczek, a ona broni obcych, nie mnie.
Tomasz milczał, unikając konfliktu. Ewa, gdy do niej zadzwoniłam, bezczelnie oświadczyła: „Pani mieszkanie stało puste, a Kacper potrzebował dachu nad głową. I tak pani go nie używa!”. Jej bezczelność mnie złamała. Czułam, iż moje życie, dom, godność są mi odbierane, a ja jestem bezsilna. W nocy płakałam, patrząc na śpiące Zosię i Hanię. Kocham je, ale za co takie upokorzenie?
Sąsiadka z dawnego bloku, dowiedziawszy się o sytuacji, zasugerowała pomoc prawnika, by odzyskać mieszkanie. Ale boję się. jeżeli zacznę wojnę z Kacprem, Kinga i Tomasz mogą się ode mnie odwrócić. Już dają mi do zrozumienia, iż „utrudniam wszystkim życie”. Rozdarta jestem między chęcią odzyskania swojego a strachem przed utratą córki. Moja dusza krzyczy z niesprawiedliwości: oddałam wszystko dla rodziny, a teraz nie mam miejsca we własnym domu.
Codziennie zajmuję się wnuczkami, gotuję obiady, piorę ich ubrania, ale czuję się niewidzialna. Kinga nie widzi mojego zmęczenia, Tomasz unika wzroku. Kacper i Ola żyją w moim mieszkaniu jak królowie, podczas gdy ja, 60-letnia kobieta, śpię na rozkładanej sofie. Ich śmiech przez telefon, gdy proszę o zapłatę rachunków, brzmi jak szyderstwo.
Nie wiem, jak żyć dalej. Wybaczyć córce obojętność? Wyrzucić Kacpra i stracić rodzinę? Czy pogodzić się, stając się cieniem w życiu tych, dla których poświęciłam wszystko? Miłość do Zosi i Hani trzyma mnie przy nich, ale żal toczy duszę. Marzyłam, by być babcią, nie służącą, ale los mnie wyśmiał. Mój dom, spokój, życie – wszystko mi odebrano, i nie wiem, czy starczy sił, by je odzyskać.
**Dzisiaj zrozumiałem, iż rodzina to nie tylko krew, ale i szacunek. jeżeli go zabraknie, zostaje tylko pustka.**
