W małym miasteczku na południu Polski, gdzie stare bliski skrywają rodzinne tajemnice, moje życie, pełne miłości do córki i wnuczek, zamieniło się w gorzkie rozczarowanie. Ja, Halina, porzuciłam wszystko, by być blisko córki i jej bliźniaczek, ale stałam się obca we własnym mieszkaniu. Mój dom zajął syn synowej, a ja, niczym służąca, zostałam na marginesie własnego życia.
Gdy moja córka, Kinga, urodziła bliźniaczki, Zosię i Olę, zrozumiałam, iż będzie jej ciężko. Mieszkała w Poznaniu z mężem, Krzysztofem, w wynajmowanym mieszkaniu, więc bez wahania przeprowadziłam się, by pomagać. Miałam przytulne dwupokojowe mieszkanie, które wynajmowałam, ale dla córki zostawiłam je i zamieszkałam u nich. Chciałam być na podorędziu: gotować, sprzątać, niańczyć dziewczynki, by Kinga mogła choć trochę odpocząć. To był mój obowiązek, moja miłość.
Lecz w Poznaniu spotkała mnie niespodzianka. Krzysztof miał starszą siostrę, Magdę, która stale się wtrącała. Jej syn, 22-letni Bartek, nagle znalazł się w moim mieszkaniu. Magda przekonała Kingę i Krzysztofa, iż Bartek zostanie tam „tymczasowo”, aż znajdzie pracę. Byłam przeciw – to mój dom, moja własność, ale córka błagała: „Mamo, to nie na długo, to przecież rodzina”. Ustąpiłam, myśląc, iż wrócę, gdy pomoc nie będzie już potrzebna.
Minęły dwa lata. Zosi i Oli skończyły dwa latka, a ja wciąż mieszkam u córki, w ciasnym wynajętym mieszkaniu, śpiąc na rozkładanej sofie w salonie. Moje życie stało się wiecznym cyklem obowiązków: gotuję, piorę, sprzątam, spaceruję z dziewczynkami. Kinga i Krzysztof dziękują, ale czuję się nie jak członek rodziny, a jak darmowa pomoc domowa. Najgorsze, iż moje mieszkanie, mój jedyny kąt, teraz należy do Bartka.
Bartek nie tylko tam mieszka. Sprowadził dziewczynę, Kasię, i urządzili się jak u siebie. Meble, które pieczęłowicie przechowywałam, są zniszczone, ściany pomalowane, a moje rzeczy wrzucone do spiżarni. Dowiedziałam się, iż Bartek nie płaci choćby za media – robię to ja, ze swojej emerytury, by nie stracić mieszkania. Gdy przyjechałam sprawdzić, przywitał mnie chłodno: „Halina Stanisławówna, niech się pani nie martwi, jest tu porządek”. ale jego „porządek” to chaos, od którego serce mi się ściska.
Próbowałam rozmawiać z Kingą. „To moje mieszkanie! – błagałam. – Dlaczego obcy chłopak tam mieszka, a ja tłoczę się na sofie?” Córka spuszczała wzrok: „Mamo, Magda obpieszała, iż Bartek niedługo się wyprowadzi. Poczekaj, nie możemy ich wyrzucić, to krewni Krzysztofa”. Jej słowa ciąły jak nóż. Poświęciłam wszystko dla niej i wnuczek, a ona broni obcych, nie mnie.
Krzysztof milczał, unikając konfliktu. Magda, gdy do niej zadzwoniłam, bezczelnie stwierdziła: „Pani mieszkanie stało puste, a Bartek potrzebuje gdzieś mieszkać. Przecież pani go nie używa!” Jej bezczelność mnie złamała. Czuję, jak moje życie, mój dom, moja duma są mi odbierane, a ja jestem bezradna. Nocą płakałam, patrząc na śpiące Zosię i Olę. Kocham je, ale za co takie upokorzenie?
Sąsiadka ze starego domu, dowiedziawszy się o sytuacji, zaproponowała pomoc prawnika, by odzyskać mieszkanie. ale boję się. jeżeli rozpocznę wojnę z Bartkiem, Kinga i Krzysztof mogą się odwrócić. Już sugerowali, iż „utrudniam wszystkim życie”. Rozdarcię między pragnieniem odzyskania swojego a strachem przed utratą córki. Moja dusza krzyczy z niesprawiedliwości: oddałam wszystko rodzinie, a teraz nie mam miejsca choćby we własnym domu.
Codziennie opiekuję się wnuczkami, gotuję obiad, piorę ubrania, ale czuję się niewidzialna. Kinga nie widzi mojego zmęczenia, Krzysztof unika wzroku. Bartek i Kasia żyją w moim mieszkaniu jak królowie, gdy ja, 60-letnia kobieta, śpię na skrzypiącej sofie. Ich śmiech, gdy proszę o opłacenie prądu, brzmi jak kpina.
Nie wiem, jak żyć dalej. Wybaczyć córce jej obojętność? Wyrzucić Bartka i stracić rodzinę? Albo pogodzić się, stając się cieniem w życiu tych, dla których poświęciłam wszystko? Miłość do Zosi i Oli trzyma mnie przy nich, ale gorycz rozgryza duszę. Marzyłam o byciu babcią, nie służącą, ale los zagrał mi okrutny żart. Mój dom, mój spokój, moje życie – wszystko odebrane, i nie wiem, czy starczy sił, by je odzyskać.
