Nazywam się Anna Kowalska. Miałam dwadzieścia dziewięć lat, kiedy podjęłam pracę jako sprzątaczka w dworze rodziny Nowaków w Krakowie. Byłam wdową mąż zginął w zawaleniu budynku, a jedyną euforią miałam czteroletniego syna, Michała.
Poprosiłam panią Nowak o zatrudnienie. Spojrzała na mnie surowo i rzekła:
Zacznij jutro, ale dziecko trzymaj w tylnym skrzydle domu.
Skinęłam głową, nie miałam wyboru. Mieszkaliśmy w małym pokoju pod przeciekającym dachem, na jednym materacu.
Codziennie myłam marmurowe podłogi, polerowałam toalety i sprzątałam po trójce rozpieszczonych dzieci pani Nowak Zofii, Wiktorii i Janusza. Nikt nie patrzył mi w oczy, oprócz mojego syna, który codziennie powtarzał:
Mamo, zbuduję ci dom większy niż ten.
Uczyłam go liczb kredą na starych kafelkach, a on czytał zużyte gazety jak podręczniki. Gdy miał siedem lat, błagałam panią Nowak:
Proszę, pozwól mu chodzić do szkoły z pani dziećmi. Pracuję więcej, mogę odłożyć część pensji w złotych.
Pani Nowak wybuchła śmiechem:
Moje dzieci nie bawią się z dziećmi służby.
Zapisałam go więc do publicznej szkoły w naszej gminie. Dwa godziny szedłej drogą pieszo, czasem boso, nigdy nie narzekał. W czternastu latach zdobywał nagrody w konkursach wojewódzkich, aż pewna sędzia z Warszawy dostrzegła jego talent i pomogła mu uzyskać stypendium w Kanadzie, gdzie trafił do prestiżowego programu naukowego.
Kiedy poinformowałam o tym panią Nowak, jej twarz bledła:
Ten chłopak to twój syn?
Tak. Ten sam, którego widziałam, gdy myłam twoje łazienki.
Lata później pan Nowak miał zawał, a jego córka, Bronisława, potrzebowała przeszczepu nerki. Fortunę rodziny rozwiał los w kilka miesięcy. Lekarze krzyczeli, iż potrzebni są specjaliści z zagranicy. Wtedy przybyła wiadomość z Kanady:
Nazywam się dr Michał Kowalski, jestem transplantologiem. Mogę pomóc i znam rodzinę Nowaków.
Przyjechał z prywatnym zespołem medycznym, wysłał elegancki, pewny siebie mężczyzna, którego najpierw nie rozpoznano. Spojrzał na panią Nowak i rzekł:
Kiedyś mówiłaś, iż twoje dzieci nie mieszają się z dziećmi służących. Dziś życie twojej córki spoczywa w rękach jednego z nich.
Operacja zakończyła się sukcesem. Nie wziął żadnego wynagrodzenia, zostawił tylko kartkę:
Ten dom widział we mnie cień. Dziś chodzę podwyższony nie z dumy, ale dla każdej matki, która sprząta, by jej dziecko mogło wznieść się wyżej.
Po powrocie dr Kowalski zbudował mi nowy dom i zabrał mnie nad Bałtyk spełniając dawne marzenia. Teraz siedzę na ganku, patrząc na dzieci idące do szkoły, a gdy w telewizji słyszę: Dr Michał Kowalski!, uśmiecham się, bo kiedyś byłam tylko sprzątaczką. Dziś jestem matką człowiec, bez którego nie potrafią żyć.
Pamiętajmy: skromna praca i wytrwałość mogą kiedyś stać się fundamentem cudów, których nie da się przewidzieć.
