Przez trzy lata milczała, aż w końcu on się przed nią pochylił.
Przez trzy miesiące nikt w banku nie znał jej imienia.
Nie wdawała się w pogawędki, nie narzekała ani nie prosiła o pomoc.
Po prostu tam była.
Delikatna postać w golfie i chustce na głowie, sunąca cicho po marmurowych korytarzach, usuwała codzienny bałagan, nie zwracając na siebie uwagi.
Polerowała podłogi aż lśniły, ścierała ślady z metalowych powierzchni, pozostawiając za sobą subtelny zapach cytryny i świeżości.
Bank lśnił nie chłodem, ale troską i dbałością.
Większość pracowników choćby jej nie zauważała. Niektórzy żartowali:
Hej, niemowa! wołał młody urzędnik kredytowy, wskazując na nieskazitelnie czyste miejsce. Straciłem punkt.
Nie odpowiadała. Tylko cicho wzdychała, poprawiała ubranie i wracała do pracy.
Cisza. Za jej plecami szeptano:
Niesamowite, iż nigdy się nie odzywa.
Jakby jej wcale tu nie było.
A ona wciąż pracowała z cichym oddaniem. Na liście płac widniało imię: Aleptina.
Nikt nie pytał o jej historię ani przeszłość.
Nikt nie wiedział, iż kiedyś miała głos, urodę i życie pełne obietnic.
Wcześniej nazywała się Alia była nauczycielką i artystką, kochała dzieci i malarstwo.
Żyła skromnie, ale szczęśliwie, aż pewnego czerwcowego wieczoru wszystko się zmieniło.
Alia kończyła akwarelę z bzami, gdy w domu poczuła swąd dymu.
Myślała, iż sąsiad coś przypalił, ale zaraz usłyszała głośne krzyki.
W sąsiednim mieszkaniu wybuchł pożar tam mieszkał chłopiec Lesza z matką.
Bez wahania Alia chwyciła narzędzia ojca i otworzyła drzwi. Żar i dym były nie do zniesienia.
Znalazła nieprzytomnych Leszę i jego matkę. Dziecko wysunęła przez okno, prowadząc je w stronę ratowników.
Gdy upadła z powodu gorąca, została uratowana w ostatniej chwili. Lesza przeżył jego matka nie.
Alia spędziła miesiące w szpitalu z ciężkimi oparzeniami pleców, nóg i ramion.
Lecz najgłębsza rana była w duszy po śmierci matki Leszy przestała mówić.
Lekarze nazwali to szokiem psychicznym.
Porzuciła pracę nauczycielki. Jej świat skurczył się do małego mieszkania, akwarium i sztuki.
Malowała nocami akwarele, oleje.
W końcu ojciec namówił ją na przeprowadzkę. W milczeniu zgodziła się i podjęła pracę sprzątaczki, znosząc ból swych ran.
W rutynie znalazła ukojenie. Jej oddanie zauważył menedżer małego biura, a gdy przeniósł firmę, polecił ją do banku.
Po trzech miesiącach niespodziewanie przybył Siergiej Michajłowicz, dyrektor regionalny.
Gdy zobaczył Alię, zatrzymał się, zdjął rękawiczki i pocałował jej pokryte bliznami dłonie.
Wyznał, iż szukał jej od lat: to ona uratowała jego syna Leszę z pożaru.
Po raz pierwszy od lat Alia wypowiedziała słowo:
Lesza?
Siergiej potwierdził chłopak studiował teraz medycynę, idąc w jej ślady.
Dzięki jego pomocy Alia otrzymała wsparcie medyczne i terapię. Odzyskała głos i pewność siebie, wróciła do sztuki.
Jej pełne światła akwarele poruszały wszystkich. Już nie sprzątała z konieczności wybrała życie w prawdzie.
Na wystawie dorosły Lesza rozpoznał ją. Alia znów ujęła dłoń, którą uratowała lata temu.
Ta historia pokazała, iż bohaterowie nie noszą peleryn czasem wystarczy mop i serce pełne miłości.
