Młynek do mięsa przeznaczenia: czyli jak noworoczny prezent stał się początkiem rodziny
— Krzysiek, co to za potworność? — Justyna ze zdumieniem patrzyła na ciężką paczkę owiniętą błyszczącym papierem z zimowymi choinkami.
— Otwieraj! — Krzysztof nerwowo pocierał dłonie, jego oczy biegały, a usta drżały z emocji. — Myślę, iż ci się spodoba.
Justyna powoli zdjęła opakowanie, delikatnie rozdarła wstążkę… i zastygła. Na dnie pudełka leżał stary, zmatowiały od czasu metalowy młynek do mięsa. Cały taki… babciny. Z rdzą na śrubkach i korbą, która skrzypiała choćby w bezruchu.
— To… jakiś żart? — zapytała cicho, niemal nie wierząc własnym oczom, podnosząc wzrok na męża.
— Nie, Justka… po prostu nie wiesz… To nie zwykły młynek. Ma swoją historię. On… —
— Czekaj — przerwała. — Najpierw porozmawiamy o innym prezencie. O voucherze do „Leśnego Dworku”. Tym samym. Trzy tygodnie w luksusie. Z zabiegami.
Krzysztof zbladł.
— Skąd ty…
— Od Agnieszki. Jest w księgowości — głos Justyny był spokojny, ale palce zgniatały serwetkę na strzępy. — Voucher na imię Ewy. Twojej byłej żony. A dla mnie — antyczny młynek.
— Justyna… posłuchaj…
— Nie, Krzysiek, to ty mnie posłuchaj! — Wstała gwałtownie, strącając kieliszek szampana, który z hukiem roztrzaskał się na podłodze. — Nie chodzi o pieniądze! Chodzi o uczciwość! Dlaczego dowiaduję się o tym od obcych?!
— Chciałem ci powiedzieć…
— Kiedy? Po jej powrocie? A może gdy sama w końcu się domyślę?
Za oknem grzmiał noworoczny fajerwerk, iskrzyły się światła, a w ich przytulnej kuchni powietrze było cięższe niż zimowy mrok.
— A ten młynek… — Justyna podniosła go z pudełka. — To co? Pocieszenie? Czy próba uśpienia sumienia?
— Nie rozumiesz. On naprawdę jest… wyjątkowy…
— Mimo wszystko, Krzysiek — powiedziała Justyna, stojąc już w drzwiach sypialni — wyjadę. Na jakiś czas. Żeby zrozumieć, po co tu w ogóle zostałam.
Trzy dni minęły w ciszy. Żadnych wyrzutów, żadnych łez — tylko uprzejme zdania, jak między sąsiadami. Justyna mijała to pudełko, jakby omijała pomnik. Czwartego dnia nie wytrzymała. Zadzwoniła do przyjaciółki.
— Aga, słuchaj… a co jeszcze było w tym paragonie, poza voucherem?
— Eee… tam? Czekaj. No… chyba jeszcze leczenie, jakieś zabiegi. Ewie zdrowie się mocno pogorszyło. Wiesz przecież, co się stało z mamą Krzyśka?
— Co masz na myśli? — Justyna zesztywniała.
— Nie wiedziałaś?… — głos Agnieszki stał się ostrożny. — Jego mama rok temu miała wylew. Prawie nie wstawała. A Ewa… Codziennie u niej była. Karmiła, zmieniała pościel, woziła na zabiegi. choćby gdy jej własna matka trafiła do szpitala, nie zostawiła teściowej. Choć już dawno nie była jej teściową.
— Ale dlaczego on mi nic nie powiedział?…
— A jakbyś to przyjęła? „Moja była codziennie opiekuje się moją mamą, bo ja sobie nie radzę”? Brzmi, delikatnie mówiąc, niezręcznie, co? Ale uwierz, to nie o miłość chodzi. To o człowieczeństwo.
Justyna odłożyła telefon. Świat wokół niej zdawał się przewracać do góry nogami. Nie wiedziała, co jest cięższe — uraza czy wstyd.
Wzrok padł na młynek. „Wyjątkowy”. Wzięła go w dłonie, przyjrzała się uważniej. Na spodzie — śrubka. Nie taka jak pozostałe. Przekręciła. Klik. W środku — ukryta przegroda. A w niej — starodawna aksamitna szkatułka i karteczka. Justyna z bijącym sercem rozwinęła list.
“Moja droga Justyno.
Przepraszam, iż nie powiedziałem wszystkiego od razu. Masz pełne prawo być zła.
Ale historia tego młynka jest dłuższa i głębsza, niż się wydaje. Podarowała go mojej babci jej teściowa, w dniu powrotu dziadka z frontu. Wtedy był symbolem świętego spokoju, ciepła, domowego ogniska. Ale przede wszystkim — symbolem wybaczenia i miłości.
Gdy mama zachorowała, nie wiedziałem, co robić. A potem przyszła Ewa. Bez pretensji. Bez wyrzutów. Z ręcznikiem w dłoni i słowami: „Pomogę. Przecież to moja mama”.
Voucher — to nie romantyczny gest. To wdzięczność. Nie mówiłem, bo bałem się, iż zobaczysz w tym zagrożenie. Ale teraz rozumiem, iż tylko pogorszyłem sprawę.
Wybacz mi.
W szkatułce jest pierścionek. Należał do babci. Zapisała go kobiecie, z którą będę chciał nie tylko żyć, ale przejść przez wszystko. Która zrozumie, iż miłość to nie kwiaty i kolacje, ale wybranie bycia razem, gdy jest ciężko.
Wyjdziesz za mnie ponownie? Zostaniesz moją żoną przed Bogiem?…
P.S. Na dnie młynka — babciny przepis na pierogi. Ale tylko dla tych, którzy są gotowi lepić je razem, śmiać się, kłócić, wybaczać i trzymać się za ręce aż po kres.”
Justyna patrzyła na pierścionek. Był prosty, z małym kamyczkiem. Ale teraz — najcenniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek trzymała.
Do drzwi zapukano.
— Justyna? Mogę?
— Chwileczkę.
Wzięła telefon.
— Ewa? Dobry wieczór. To Justyna. Wyjeżdżacie w niedzielę, wiem… Możemy się przedtem spotkać? Potrzebuję twojego przepisu. Na pierogi. Podobno są magiczne…
Rok później. Sylwester.
W przestronnej kuchni nowego mieszanka za oknem wirują płatki śniegu. W powietrzu unosi się zapach koperku, liścia laurowego i ciepłego ciasta.
— Justynko, patrz, ciasto wyrosło! — woła z kuchni Ewa.
— Już idę! — śmieje się Justyna, poprawiając fartuch. — Krzysiek, podaj farsz, proszę.
Stary młynek mieni się w świetle g— Pamiętajcie, iż sekret babci tkwi w tym, by ugniatać ciasto z duszą — powiedział Krzysztof, a jego oczy błyszczały tak samo jak pierścionek na palcu Justyny.
