Rozstanie, które złamało serce: tragedia pewnej rodziny

Rozstanie, które złamało serce: tragedia jednej rodziny

Żyliśmy jak w bajce, przynajmniej tak mi się wydawało. Przytulny dom w spokojnej podkrakowskiej wsi, kochająca się rodzina, stała praca. Ani ja, ani krewni mojej żony Basi nigdy nie wtrącaliśmy się w swoje sprawy, a i powód do tego był żaden. Córka Zosia, nasz mały aniołek, każdego dnia napełniała dom radością. Wszystko było doskonałe… aż do tego przeklętego wieczoru.

Spieszyłem do domu po pracy, przedzierając się przez zasypany śniegiem skwer, który oddzielał naszą dzielnicę od gwarnych ulic miasta. Wiatr wył, latarnie rzucały mdłe światło na ścieżkę, gdy nagle z ciemności dobiegł rozpaczliwy krzyk: „Puszczaj mnie, błagam!” Był tak przenikliwy, iż stanąłem jak wryty, wpatrując się w mrok. Krzyk powtórzył się, już bliżej, i bez namysłu ruszyłem w jego stronę.

Przez zamieć dostrzegłem sylwetki: drobna dziewczyna szamotała się z potężnym drablem, który ciągnął ją w stronę opuszczonego placu budowy. W dłoniach ściskała drżącego yorka. Rzuciłem się naprzód, chwytając napastnika za kurtkę. Odwrócił się ze zwierzęcą wściekłością i zamachnął się. Cios sparzył mi policzek, ale uniknąłem następnego i z całej siły kopnąłem go w bok. Zachwiał się, potknął o krawężnik i runął, uderzając głową w zmarznięty śnieg. Dziewczyna, nie oglądając się, zniknęła w ciemności, tuląc pieska.

Stałem, łapiąc powietrze, gdy wokół mnie wirowała zamieć. Napastnik leżał nieruchomo. Pod światłem latarni dostrzegłem ciemną plamę rozlewającą się po śniegu wokół jego głowy. Przenikliwy chłód wżarł się w kości. Wezwałem karetkę, choć wiedziałem, iż na ratunek jest za późno. Lekarze tylko potwierdzili najgorsze – śmierć. Policja przyjechała tuż po nich, i zamiast w domu, znalazłem się na komisariacie, oszołomiony gradem pytań.

Z Basią zobaczyliśmy się dopiero w sądzie. Śledczy nie pozwalał na widzenia, machając ręką na moje prośby. Mówiłem prawdę: o krzyku, o bójce, o przypadkowym uderzeniu. Dziewczyna, którą uratowałem, choćby zeznawała, ale śledztwo uparcie widziało we mnie zbrodniarza. Obrona konieczna? Nie, przekroczenie granic. Sędzia odczytał wyrok: cztery lata więzienia. Basia, siedząca na sali, zakryła twarz dłońmi, a jej ramiona trzęsły się od płaczu. Cztery lata rozłąki wydawały się wiecznością. Adwokat wywalczył złagodzenie, prokurator nie odwołał się, więc z ciężkim sercem przyjąłem los. W celi szeptano o „dziesiątkę”, więc cztery lata wydawały się niemal cudem.

Więzienie powitało mnie wilgocą i szarością. Po kwarantannie czekałem na odwiedziny, ale Basia nie przyjeżdżała. W listach pisała o sprawach, o Zosi, ale zawsze znalazł się powód, by nie przyjść. Tęskniłem za córką, marzyłem, by ją przytulić, ale bez matki dziecko nie trafi do zakładu. Listy od Basi przychodziły coraz rzadziej, a moje, wysyłane co drugi dzień, zdawały się rozpływać w próżni.

Aż nadszedł ten dzień, który roztrzaskał mi serce. W dłoniach trzymałem grubą kopertę. Uśmiechnąłem się, widząc jej staranny charakter pisma, ale z każdym zdaniem uśmiech gasł. Basia pisała o rozwodzie. „Jestem zmęczona, Piotrze. Samotność mnie przygniata. Znalazłam kogoś, na kim mogę się oprzeć. Zosia rośnie, a co będzie za cztery lata? Wybacz.” Słowa paliły jak rozżarzony metal. Zmiąłem list, czując, jak świat się wali. Współcelownik, widząc moją twarz, klepnął mnie w ramię: „Trzymaj się, stary. Wyjdziesz – wszystko się ułoży. Chodź, zalejemy to herbatą.”

Przy kubku gorzkiego naparu, wśród ludzi podobnych do mnie, ledwo powstrzymywałem wściekłość. Starszy celi, mrużąc oczy, rzucił: „Nie jęcz, tylko rób. Wyrabiaj normę, kop pod warunkowe. Czas wszystko ułoży.” Jego słowa utkwiły mi w głowie. Wziąłem się do roboty jak opętany: podwajałem normy, milczałem, znosiłem. Kierownik oddziału, widząc moją zawziętość, złożył wniosek o warunkowe zwolnienie. Teraz tylko czekam na decyzję sądu, walcząc z nadzieją.

Co dalej? Nie wiem. ale jedno jest pewne – zrobię wszystko, by odzyskać Zosię. Jej nowy „tata” i Basia, która tak łatwo zdradziła naszą miłość, nie zabiorą mi córki. Niech życie bije – ja wytrzymam. Dla niej.