Nazywam się Helena, mam 42 lata. Mam syna – Artura. Niedawno skończył szesnaście lat. Choć przez całe życie starałam się być dla niego dobrą matką, dziś nie chce choćby usłyszeć mojego imienia. Uważa mnie za zdrajczynię, która porzuciła rodzinę. Wszystko przez to, iż odeszłam od jego ojca – i od tamtej chwili stałam się w jego oczach wrogiem.
Z Antonim żyliśmy razem czternaście lat. Zaczęło się typowo: miłość, ślub, narodziny dziecka, wspólne marzenia i drobne radości. Z czasem uczucie wygasło, a zamiast partnerstwa pozostały tylko obowiązki. Staliśmy się obcymi. Żyliśmy jak sublokatorzy: on w swoim świecie, ja w swoim. Żadnego wsparcia, żadnych szczerych rozmów. Dom zamienił się w ciche pole bitwy, gdzie każde słowo raniło bardziej niż nóż.
Gdy poznałam Wiktora, nie planowałam zdrady. Po prostu po latach znów poczułam, iż ktoś mnie dostrzega, słucha, szanuje. Stał się światłem w mojej ciemności. Zdecydowałam się odejść. Nie uciec, nie zdradzić, ale uwolnić – i, jak wtedy myślałam, dać szansę wszystkim na nowe szczęście.
Rzeczywistość okazała się bezlitosna.
Antoni wpadł w szał. Naturalnie użył najsilniejszej karty – Artura. Zakazał mi zabrać syna, a gdy próbowałam z nim rozmawiać, usłyszałam:
— Zostaję z tatą. On jest prawdziwy. A ty – zdrajczynią.
Nie mogłam go zabrać siłą. Nie miałam moralnego przymusu. Pozostała mi nadzieja, iż z czasem zrozumie.
Regularnie przesyłałam pieniądze. Czasem podwójnie. Kupowałam prezenty, pomagałam z ubraniami, leczeniem. Antoni niedługo zwolnił się z pracy. Najpierw tłumaczył, iż szuka siebie. Potem – iż zdrowie zawodzi. Przez cały ten czas żył z moich przelewów. Wmawiał Arturowi, iż matka się od nich odwróciła, iż skąpię grosza, podczas gdy ledwo wiążą koniec z końcem.
Tymczasem w mediach społecznościowych widziałam, jak ojciec rozpieszcza syna: markowe buty, słuchawki, dostawy jedzenia, wyjazdy. Na początku cieszyłam się – niech ma wszystko. Z czasem stało się jasne: Antoni po prostu manipulował mną i pienięiami.
Wiktor, mój obecny mąż, zaproponował inne rozwiązanie:
— Helu, nie musisz utrzymywać dorosłego mężczyzny. Te środki możesz wpłacać na konto oszczędnościowe Artura – na jego przyszłość, studia, mieszkanie. Nie na rozrywki, by jego tatuś siedział w domu, a ty harowałaś.
Długo się wahałam. W końcu postanowiłam. Zadzwoniłam do Antoniego, oznajmiając, iż kończę przelewy na jego konto. Że czas, by wziął odpowiedzialność. Że założyłam konto na nazwisko syna – i tam trafią wszystkie środki.
Reakcja była przewidywalna. Groźby, wyzwiska, szantaże. Antoni zapowiedział pozew o alimenty. Wiedziałam jednak: prawnie nic nie udowodni – od lat nie miał stałej pracy, a pieniądze wysyłałam dobrowolnie.
Nawet świadoma swej racji, czułam się przegrana. Bo najgorsze nie były kłótnie czy oskarżenia. Najgorszy był wzrok własnego dziecka. Lód w jego oczach.
— Nas porzuciłaś. A teraz choćby grosza żałujesz – usłyszałam przez słuchawkę.
Próbowałam tłumaczyć, iż go nie odtrącam. Że wszystko robię dla niego. ale Artur już nie słuchał. Wybrał. Wybrał ojca. Albo – obraz, który ojciec mu namalował.
Teraz żyję z poczuciem, iż dla własnego dziecka stałam się obca. Co wieczór dręczy mnie pytanie: czy był inny sposób? Czy warto było odchodzić, skoro tak się skończyło?
Wiem jednak: walczyłam o własne życie. Nie pozwalam się złamać. Wciąż jestem jego matką. Wciąż kocham. Wciąż wierzę, iż pewnego dnia pozna prawdę. Nie moją wersję. Tę, która sama dotrze do jego serca. Gdy dorośnie. Gdzieś między wierszami wspomnień.
Nie czekam na wdzięczność. Czekam, by znów nazwał mnie „mamą”. Bez goryczy. Bez wyrzutu. Z ciepłem, które kiedyś zgubiłam.
