Rozwiodłem się na starość w poszukiwaniu towarzystwa, ale nieoczekiwana odpowiedź zmieniła moje życie
Rozwód w wieku sześćdziesięciu ośmiu lat nie był romantycznym gestem ani kryzysem wieku średniego. To było przyznanie przed samym sobą, iż przegrałem. Że po czterdziestu latach małżeństwa z kobietą, z którą dzieliłem nie tylko codzienność, ale także milczenie, puste spojrzenia przy obiedzie i wszystko to, co nigdy nie zostało wypowiedziane na głos, nie byłem tym, kim powinienem być. Nazywam się Wojciech, pochodzę z Poznania, a moja historia zaczęła się od samotności, a skończyła objawieniem, którego nigdy się nie spodziewałem.
Z Haliną przeżyliśmy niemal całe życie. Pobraliśmy się w wieku dwudziestu lat, w czasach PRL-u. Wtedy było uczucie. Pocałunki na ławce w parku, rozmowy do późna, wspólne marzenia. Potem wszystko się rozpadło. Najpierw dzieci, potem długi, praca, zmęczenie, rutyna Rozmowy zamieniły się w karteczki zostawiane w kuchni: Zapłaciłeś za prąd?, Gdzie jest paragon?, Skończyła się sól.
Rano patrzyłem na nią i widziałem nie żonę, ale zmęczoną sąsiadkę. I pewnie dla niej byłem tym samym. Nie żyliśmy razem żyliśmy obok siebie. Ja, uparty i dumny mężczyzna, pewnego dnia powiedziałem sobie: Masz praw
