Siedziałyśmy z córką i płakałyśmy: po dwudziestu latach małżeństwa mąż zostawił mnie… wysyłając tylko SMS-a.
Z Anią siedziałyśmy w kuchni, przytulone, w zupełnej ciszy. Łzy spływały nam po policzkach, nie mogłyśmy ich zatrzymać. Zostałyśmy porzucone we dwie – matka i córka, niemal w tym samym czasie. Tylko ja przez męża, a Ania przez swojego chłopaka. Różnica była tylko taka, iż ona ma dziewiętnaście lat, a ja czterdzieści. Ale ból – ten sam. I gorycz – ta sama.
Nikt nie miał odwagi powiedzieć nam prawdy w twarz. Ania dostała krótki komunikat w mediach społecznościowych: „Przepraszam, jestem z inną. Nie szukaj mnie”. Ja – SMS-a na telefon: „Musimy się rozwieść. Pokochałem inną kobietę”. I to po dwudziestu latach małżeństwa. Po wspólnym życiu, świętach, wyjazdach, po tym, jak wychowywałam córkę, opiekowałam się nim, wybaczałam wybuchy, znosiłam jego nieobecność. A wszystko, co dostałam w zamian, to jedna linijka na ekranie.
Dwie godziny później przyjechał, jakby w sprawie urzędowej. Bez rozmów, bez wstydu. gwałtownie spakował swoje rzeczy. choćby nie spojrzał w moją stronę. Tylko Ania wyskoczyła ze swojego pokoju, patrząc na niego tak, jakby stał przed nią obcy człowiek. Nic nie powiedział. Po prostu wyszedł. Zamknął za sobą drzwi.
Dwa dni wcześniej jej chłopak też zniknął. Bez wyjaśnień. Kiedy byłyśmy w sklepie, zabrał swoje rzeczy i po prostu wyszedł. W domu zrobiło się nie do zniesienia cicho. Płakałyśmy. Potem przyszło odrętwienie. A potem – gniew.
– Mamo, a może zmienimy zamki? – nagle powiedziała Ania.
Skinęłam głową. Wymieniłyśmy. I wiele innych rzeczy też. Zebrałyśmy wszystko, co przypominało o nich: ubrania, przedmioty, zdjęcia. Spakowałyśmy do czarnych worków. Wyrzuciłyśmy. Zostawiłyśmy tylko to, co naprawdę potrzebne. Narzędzia męża sprzedałyśmy. Sąsiadom oddałyśmy naczynia – dla dwóch osób tyle nie potrzeba. Zatkałyśmy zepsutą toaletę, posprzątałyśmy, kupiłyśmy kwiaty na parapet. Zaczęłyśmy żyć we dwie. Bez mężczyzn. Bez krzyków. Bez irytacji.
– Mamo, może weźmiemy kota? – zapytała Ania pewnego wieczoru.
– A co z alergią ojca?
– No właśnie, dobrze, iż odszedł.
I wzięłyśmy kotka. Czarnego. Przebiegłego. O spojrzeniu jak u pantery. Stał się naszą ulgą.
Złożyłam pozew o rozwód. Były mąż zgodził się wypisać z mieszkania, żebym nie dzieliła z nim samochodu. Po tygodniu już wrzucał w sieci zdjęcia z nową „miłością” – dziewczyną, która ledwo skończyła dwadzieścia trzy lata. O trzy lata starszą od naszej córki.
I wiecie co, nie zwariowałam. Nie załamałam się. Zapisałam się na siłownię. Zmieniłam fryzurę. Zaczęłam brać dodatkowe zmiany. W pracy chwalono mnie za zaangażowanie. Ania znów zaczęła się uśmiechać. Po pół roku poszła na pierwszą randkę po rozstaniu. Żyłyśmy. Oddychałyśmy. Zaczęłyśmy od nowa.
I wszystko byłoby dobrze, gdyby pewnego wieczoru nie wrócił. Nie zapukał. Nie stanął w progu z walizką w ręce i głupim wyrazem twarzy.
– Ona mnie porzuciła – powiedział. – Chcę wrócić do domu.
– A my nie mamy dla ciebie domu – odpowiedziałam spokojnie, stojąc w drzwiach.
Ania podeszła, stanęła obok.
– Mamo, nie wpuszczaj. Proszę.
I nie wpuściłam. Zamknęłam drzwi. A on stał za nimi i powtarzał:
– To wszystko przez ciebie. Nie trzymałaś mnie. Odsunęłaś się. Jesteś zimna. Ty…
A ja stałam i myślałam: po dwudziestu latach małżeństwa nie potrafiłeś choćby spojrzeć mi w oczy, gdy odchodziłeś. Po prostu wysłałeś SMS-a. I teraz obwiniasz mnie, iż nie przyjęłam cię z powrotem?
A wokół wszyscy czekali, iż zmienię zdanie.
– Sama sobie nie poradzisz – powiedziała moja mama.
– Nie przegap szansy – mówiła była teściowa.
– W twoim wieku już nikomu nie jesteś potrzebna – szeptała siostra.
Nawet w pracy koledzy kręcili głowami:
– No ale wrócił. No pomylił się. Można wybaczyć…
Nie. Nie wybaczyłam. I nie wybaczę.
Bo są rzeczy, których wybaczać nie wolno. Nie dlatego, iż jest się mściwym. Ale dlatego, iż szanuje się siebie. Bo nie jest się rzeczą, którą można wyrzucić, a potem odebrać. Nie starą koszulą. Nie zapasowym wariantem.
– Gotowa jesteś wymazać dwadzieścia lat życia przez jeden błąd? – zapytał mnie później, gdy próbował znów do mnie zadzwonić.
– Gotowa jestem wymazać je przez twoją tchórzliwość – odpowiedziałam. – Mogłeś odejść jak mężczyzna. A uciekłeś jak chłopiec. I wróciłeś tylko dlatego, iż z inną ci nie wyszło. To nie jest miłość. To strach przed samotnością.
Teraz wiem: żaden były mąż nie umniejsza twojej wartości. Żadna przeszłość nie jest warta, by znów robić sobie krzywdę.
A my z Anią – żyjemy. W ciszy. W spokoju. Z kotem. I z nowym zamkiem w drzwiach.
