— Jak mogłaś?! — krzyczała Kinga, wymachując zmiętą kartką. — Jak mogłaś podpisać tę głupotę?!
Agnieszka drgnęła, odstawiła filiżankę z herbatą i powoli odwróciła się do siostry. Na jej twarzy nie było śladu żalu, tylko zmęczenie.
— Podpisałam i już. Co w tym złego? — wzruszyła ramionami. — Dom i tak trzeba sprzedać, sama mówiłaś…
— Mówiłam?! — głos Kingi zadrżał ze złości. — Mówiłam, iż mamy decydować razem! Razem, Aga! A ty za moimi plecami, potajemnie, dogadałaś się z agentem! I jeszcze cenę ustawiłaś o połowę niższą!
— Nie o połowę, tylko… — zaczęła Agnieszka, ale Kinga ją przerwała.
— O trzydzieści procent! I co z tego? To duża różnica?! Ten dom zostawiła nam mama, rozumiesz? Obu nam! A ty uznałaś, iż tylko ty masz prawo decydować!
W kuchni zapanowała cisza. Tylko stare zegary na ścianie tykały, te same, które mama przywiozła kiedyś z Wiednia. Agnieszka milczała, patrząc przez okno na podwórko, gdzie jako dzieci grały w klasy.
— Czy ty w ogóle rozumiesz, co robisz? — mówiła Kinga, ale już ciszej. — Mój syn idzie na studia, potrzebuję pieniędzy. Twoja córka wychodzi za mąż, też potrzebujesz na wesele. Te pieniądze są nam obu potrzebne jak powietrze!
— Właśnie dlatego — odparła Agnieszka. — Dlatego się pospieszyłam. Dopóki są kupcy, dopóki nasza dzielnica jest w cenie. Czekając, ryzykujemy, iż nikt nie będzie chciał tego domu.
— Ale umówiłyśmy się! — w głosie Kingi zabrzmiał płacz. — Obiecałaś, iż zdecydujemy razem!
— Umówiłyśmy się, umówiłyśmy… — machnęła ręką Agnieszka. — A ty wyjechałaś na tydzień, nie odbierałaś telefonu. Kupcy nie będą czekać, mają wybór.
Kinga opadła na krzesło, ukryła twarz w dłoniach. Umowa leżała na stole, jakby się z niej naigrawała.
— Musiałam jechać do cioci na wieś — szepnęła. — Była chora, zupełnie sama. Mówiłam ci…
— Mówiłaś, nie mówiłaś… — Agnieszka odwróciła wzrok. — Sprawa załatwiona. Pieniądze dostaniemy za miesiąc, podzielimy po połowie i koniec.
— Koniec?! — Kinga podniosła głowę. — Naprawdę myślisz, iż to koniec?
Agnieszka nalała sobie herbaty i usiadła naprzeciw siostry. Jej twarz była spokojna, niemal obojętna.
— Co jeszcze? Dom sprzedany, pieniądze podzielone. Sprawiedliwie.
— Sprawiedliwie… — uśmiechnęła się gorzko Kinga. — A sprawiedliwie było nie zapytać mnie? Nie poczekać, aż wrócę?
— Kinga, nie dramatyzuj! — prychnęła Agnieszka. — Zwykła sprzedaż domu. I tak nikt z nas tu nie mieszka.
— Nie mieszka?! — oczy Kingi błysnęły. — A kto tu przyjeżdżał co weekend? Kto plewił w ogródku, naprawiał dach? Kto pomagał sąsiadom pilnować posesji?
— No i co z tego? — wzruszyła ramionami Agnieszka. — Twoje hobby. A ja przez lata płaciłam rachunki.
— Rachunki… — Kinga podeszła do okna. — Aga, pamiętasz w ogóle, jak tu żyłyśmy? Jak mama nas wychowywała? Pamiętasz, jak odrabiałyśmy lekcje przy tym stole?
— Pamiętam — krótko odparła Agnieszka. — I co?
— Jak to „i co”?!
