**Smuga niezgody**
Kacper, wstawaj i wyprowadź Bruna, ja nie jestem robotem! Andrzej Kowalski uderzył dłonią w kuchenny stół, aż zadzwoniły kubki z niedopitą kawą. W kuchni unosił się zapach przypieczonych tostów, świeżo zaparzonego espresso i lekkiego psiego aromatu. Za oknem kwietniowe słońce zalewało blokowisko, gdzie dzieci już hasały na placu zabaw. Brun, kudłaty golden retriever ze zniszczoną zabawką w pysku, leżał przy drzwiach, smutno spoglądając na smycz wiszącą na haczyku. Jego brązowe oczy błagały, ale rodzina była zajęta kłótnią.
Kacper, piętnastoletni syn, wpatrywał się w telefon, z którego dobiegały odgłosy strzelaniny i piski opon. Jego bezprzewodowe słuchawki zwisały na szyi, a czarna bluza z napisem Game Over była usiana okruchami po wczorajszych chipsach.
Tato, ja wczoraj go wyprowadzałem! burknął, nie odrywając wzroku od ekranu. Niech Kinga idzie, ona zawsze się wykręca!
Kinga, dziewiętnastoletnia studentka, siedziała przy stole, wpatrzona w laptop. Jej ciemne włosy były związane w niedbały kucyk, a pod oczami miała cienie po nocnej nauce do egzaminu z socjologii. Miała na sobie rozciągniętą koszulkę z logo uniwersytetu.
Ja? prychnęła, odrywając się od ekranu. Kacper, to ty chciałeś Bruna, więc ty się nim zajmuj! Mam jutro kolokwium, nie mogę psa ciągle wyprowadzać!
Ewa, ich matka, weszła do kuchni, wycierając ręce w fartuch wyszyty stokrotkami. Jej blond włosy były potargane po sprzątaniu, a głos drżał ze zmęczenia i irytacji.
Przestańcie wrzeszczeć! powiedziała, stawiając patelnię na gazie z syczącym olejem. Andrzej, obiecałeś, iż rano wyjdziesz z Brunem! A wy, dzieci, kompletnie się rozpuściliście wzięliście psa i rzuciliście na mnie!
Andrzej, czterdziestopięcioletni inżynier, odłożył lokalną gazetę, w której czytał o strajku w fabryce. Jego brwi ściągnęły się, a zaróżowiona od porannego światła szczęka się naprężyła.
Ja? Ewa, ja wyjeżdżam do pracy o szóstej rano! warknął. To Kacper błagał o Bruna, niech teraz się tym zajmuje!
Brun, jakby wyczuwając burzę, zaskomlał, upuszczając zabawkę zniszczoną gumową kaczkę. Jego ogon lekko drgnął, ale kuchnia stała się polem bitwy, gdzie pies nie był już tylko zwierzęciem, ale symbolem rodzinnego chaosu.
Wieczorem kłótnia wybuchła z nową siłą. Ewa przygotowywała obiad: kotlety syczały na patelni, ziemniaki bulgotały w garnku, a kuchnia pachniaBrun warknął cicho, wtulając się w nogi Ewy, a rodzina, spojrzawszy po sobie, w końcu zrozumiała, iż miłość to nie tylko słowa, ale także codzienna gotowość do wzięcia smyczy i wyjścia na spacer, choćby gdy pada deszcz.
