Nazywam się Danuta Nowak. Mój syn, Marek, i jego żona, Kinga, wydawali się idealną parą, ale teraz czuję, iż ich małżeństwo wisi na włosku. Mieszkając w małym miasteczku pod Poznaniem, rzadko ich widuję, ale ostatnia wizyta otworzyła mi oczy: Kinga zmieniła się nie do poznania, zamieniając dresy na eleganckie sukienki i regularnie chodząc na siłownię. Marek, pochłonięty pracą, nie widzi tych zmian. Moje serce matki krzyczy, iż coś jest nie tak, a ja boję się, iż ich związek zmierza ku przepaści. ale mój syn tylko macha ręką, a ja rozdarta jestem między chęcią uratowania ich rodziny a strachem, iż stracę wnuki.
Marek ożenił się z Kingą dziesięć lat temu. On ma 38 lat, ona 32, i zawsze wydawało się, iż mają silny związek. Mają dwoje dzieci — ośmioletnią Zosię i pięcioletniego Kacpra. Mieszkają w innym mieście i widujemy się rzadko — praca, dom, obowiązki pochłaniają ich czas. Miesiąc temu przyjechałam z wizytą i ledwo poznałam synową. Zamiast znanego mi dresu i potarganych włosów — elegancka sukienka, buty na obcasie, makijaż. Kinga błyszczała jak gwiazda, a ja zauważyłam, iż zaczęła regularnie ćwiczyć. Jej oczy płonęły, ale w tym blasku wyczułam niepokój.
Kinga pracuje na zmiany, a w wolnych chwilach dba o dzieci i dom. Wszystko lśni — dzieci nakarmione, ubrania uprasowane, porządek wzorowy. Jeszcze pół roku temu w weekendy nie wychodziła z dresów, siedząc w domu. Jako kobieta od razu poczułam, iż coś jest nie tak. Takie zmiany nie dzieją się bez powodu. Kinga, piękna, z dwójką dzieci i wiernym mężem, nagle zaczęła się tak starać. Dla kogo? Boję się, iż jej serce bije już nie dla Marka, ale dla kogoś innego.
Mój syn jest ślepy jak kret. Zanurza się w pracy, wraca późno, zmęczony, i nie widzi, jak zmieniła się żona. Próbowałam z nim rozmawiać: “Marek, widzisz, jak Kinga wygląda? Może brakuje jej twojej uwagi?” Ale odparł: “Mamo, nie wtrącaj się w nasze życie. U nas wszystko w porządku.” Jego słowa zabolały, ale nie mogłam milczeć. Chcę ocalić ich małżeństwo, zanim będzie za późno. jeżeli Kinga szuka uczucia gdzie indziej, ich związek jest skazany na zagładę, a moje wnuki znajdą się między młotem a kowadłem.
Nie mogę siedzieć z założonymi rękami. Zosia i Kacper to moje wszystko, ale po rozwodzie mogę ich stracić. I tak widujemy się rzadko, a jeżeli się rozstaną, Kinga może zabronić mi przyjeżdżać. Dręczy mnie myśl — może się mylę, a Kinga po prostu postanowiła zadbać o siebie? Ale co, jeżeli moje przeczucia są słuszne? Nie chcę, by Marek został z złamanym sercem, a dzieci dorastały bez ojca. ale on nie słucha, a ja czuję się winna, iż się wtrącam.
Z jednej strony nie mam prawa ingerować w ich życie. Są dorośli, a może Kinga robi to dla siebie lub dla męża. Niektóre małżeństwa przymykają oczy na zdrady, żyjąc po swojemu. Z drugiej strony — nie potrafię milczeć, wiedząc, iż mogę zapobiec tragedii. jeżeli nie powiem nic i moje obawy się potwierdzą, Marek będzie miał mi za złe, iż go nie ostrzegłam. jeżeli się wtrącę, już teraz jest zły, iż wchodzę mu w drogę. Jestem w potrzasku — każdy wybór wydaje się zły.
Moje serce pęka ze strachu o syna i wnuki. Jak ochronić ich szczęście, nie niszcząc wszystkiego? Może ktoś przeżywał coś podobnego? Gdzie jest granica między troską a wtrącaniem się? Chcę wierzyć, iż Kinga zmieniła się dla siebie, ale matczyne serce szepcze: zbliża się nieszczęście. Nie mogę stracić kontaktu z Zosią i Kacprem, ale jeszcze bardziej boję się, iż ich rodzina się rozpadnie, a ja zostanę tylko bezsilną obserwatorką. Czy naprawdę nie mogę uratować tych, których tak kocham?
