Nazywam się Helena Kowalska. Mój syn, Tomasz, i jego żona, Kinga, wydawali się idealną parą, ale teraz czuję, iż ich związek chwieje się w posadach. Mieszkając w małym miasteczku pod Łodzią, rzadko ich widuję, ale ostatnia wizyta otworzyła mi oczy: Kinga zmieniła się nie do poznania, zamieniając dresy na eleganckie sukienki i siłownię, podczas gdy Tomasz, zatopiony w pracy, jest ślepy na te zmiany. Moje serce matki krzyczy: coś jest nie tak, i boję się, iż ich małżeństwo zmierza ku przepaści. Ale syn tylko macha ręką, a ja rozdarta jestem między chęcią pomocy a strachem przed utratą wnuków.
Tomasz ożenił się z Kingą dziesięć lat temu. Ma 38 lat, ona 32, a ich związek zawsze wydawał się silny. Mają dwoje dzieci – ośmioletnią Zosię i pięcioletniego Jacka. Mieszkają w innym mieście, więc widujemy się rzadko: praca, dom, obowiązki pochłaniają ich czas. Ale miesiąc temu przyjechałam w odwiedziny i ledwo poznałam synową. Zamiast znanego mi dresu i rozczochranych włosów – elegancka sukienka, szpilki, makijaż. Kinga promieniała jak gwiazda, a ja zauważyłam, iż zaczęła chodzić na siłownię. Jej oczy błyszczały, ale w tym blasku wyczułam niepokój.
Kinga pracuje na zmiany, a w wolnych chwilach zdąży zadbać o dzieci i dom. Wszędzie lśni: dzieci najedzone, pranie uprane, idealny porządek. Ale jeszcze pół roku temu w weekendy nie wychodziła z dresów, siedząc w domu. Jako kobieta od razu coś mi się nie spodobało. Takie zmiany nie zdarzają się bez powodu. Kinga, piękna, z dwójką dzieci i wiernym mężem, nagle zaczęła się tak starać. Dla kogo? Boję się, iż jej serce należy już nie do Tomasza, ale do kogoś innego.
Mój syn, jak ślepiec, niczego nie widzi. Zanurza się w pracy, wraca późno, zmęczony, i nie dostrzega, jak jego żona się zmieniła. Próbowałam z nim porozmawiać: “Tomek, widzisz, jak Kinga wygląda? Może brakuje jej twojej uwagi?” Ale odparł szorstko: “Mamo, nie wtrącaj się w nasze życie. U nas wszystko w porządku.” Jego słowa zabolały, ale nie mogłam milczeć. Chcę uratować ich rodzinę, póki nie jest za późno. jeżeli Kinga szuka uczucia gdzie indziej, ich małżeństwo jest skazane na klęskę, a moje wnuki wpadną między młot a kowadło.
Nie mogę siedzieć z założonymi rękami. Zosia i Jacek to cały mój świat, ale po rozwodzie mogę ich stracić. I tak widujemy się rzadko, a jeżeli się rozstaną, Kinga może zabronić mi przyjeżdżać. Dręczą mnie wątpliwości: a może się mylę, a Kinga po prostu zaczęła dbać o siebie? Ale co, jeżeli moje przeczucia są słuszne? Nie chcę, żeby syn został z złamanym sercem, a dzieci wychowywały się bez ojca. Tylko Tomasz nie słucha, a ja czuję się winna, iż się wtrącam.
Z jednej strony, nie powinnam się mieszać. Są dorośli, może Kinga robi to dla siebie albo dla męża. Niektóre małżeństwa przymykają oczy na zdrady, żyjąc po swojemu. Ale z drugiej – nie mogę milczeć, wiedząc, iż mogę zapobiec nieszczęściu. jeżeli nic nie powiem i okaże się, iż miałam rację, Tomasz będzie mnie oskarżał, iż go nie ostrzegłam. jeżeli się wtrącę, już teraz jest zły, iż wchodzę mu w drogę. Jestem w pułapce, a każdy wybór wydaje się zły.
Moje serce pęka ze strachu o syna i wnuki. Jak chronić ich szczęście, nie niszcząc wszystkiego? Może ktoś przeżył coś podobnego? Gdzie jest granica między troską a wtrącaniem się? Chcę wierzyć, iż Kinga zmieniła się tylko dla siebie, ale matczyne serce szepcze: nadciąga burza. Nie mogę stracić kontaktu z Zosią i Jackiem, ale jeszcze bardziej boję się, iż ich rodzina się rozpadnie, a ja zostanę tylko biernym obserwatorem. Czy naprawdę nie mogę uratować tych, których tak kocham?
