Zawsze wierzyłam, iż moja teściowa, Halina Bolesławówna, traktuje mnie z ciepłem i troską. Wydawała się ucieleśnieniem życzliwości — uśmiechała się, ściskała na powitanie, nazywała mnie „córeczką”. ale pewien przypadek zerwał z niej maskę, i ujrzałam jej prawdziwe oblicze — zimne, przepełnione pogardą.
Mój mąż, Krzysztof, był żołnierzem, a nasze życie przypominało tułaczkę. Przeprowadzaliśmy się z garnizonu do garnizonu, od południowych równin po północne lasy. Jego rodzina mieszkała w dalekim Lublinie, więc spotkania z nimi były rzadkie, ale serdeczne. Gościliśmy u teściowej, ona przyjeżdżała do nas. Za każdym razem cieszyłam się jej wizytami, sądząc, iż łączy nas wzajemne zrozumienie.
Gdy Halina Bolesławówna przybywała, przejmowała całe gospodarstwo. Gotowała aromatyczne bigosy, szorowała podłogi do połysku, przestawiała naczynia według swojego gustu. Dziwiło mnie to nieco, ale tłumaczyłam to chęcią pomocy. Pewnego dnia umyłam talerze po kolacji, a godzinę później zastałam ją, gdy myła je ponownie. Zapytałam, o co chodzi, starając się nie okazać urazy. „Otworzyłam okno, kurz z ulicy napadał” — odparła z lekkim uśmiechem. Skinęłam głową, ale w duszy zrodziła się wątpliwość. Od tej pory zawsze ponownie myła naczynia po mnie, jakby moje ręce zostawiały na nich coś niewybaczalnego.
Gdy urodziła się nasza córeczka, Zosia, pochłonęły mnie troski o nią. W pierwszych miesiącach kąpałam ją w małej wanience, ale gdy malutka podrosła, wanienka trafiła do schowka na strychu naszego wynajmowanego mieszkania w Gdańsku. Przywaliłam ją starymi rzeczami — pudełkami z ubraniami, zapomnianymi zabawkami — i szczęśliwie o niej zapomniałam.
Minął rok. Nadeszła siąpiąca, pomorska jesień, czas wyciągać ciepłe buty. Wdrapałam się na strych, rozgrzebując sterty niepotrzebnych przedmiotów, i natknęłam się na stary foliowy worek, wciśnięty w kąt. W środku leżał plik listów. Ciekawość wzięła górę — wyciągnęłam jeden, potem drugi. Adresatem był służbowy adres Krzysztofa. Pisała jego matka. Rozwinęłam kartkę, a krew ścięła mi się w żyłach.
Halina Bolesławówna wylewała w listach żółć. Nazywała mnie nieudolną gospodynią, pisała, iż aż się brzydzi dzielić ze mną kuchnię, iż musi poprawiać za mną wszystko — od sprzątania po pranie. „Głupia, nieuctwa dziewka” — tak o mnie mówiła, przypominając, iż porzuciłam studia na trzecim roku. Najgorsze było jednak czytanie, iż według niej „przyssalam się do jej syna jak kleszcz”, i iż Zosia nie jest jego córką, ale „przypadkowym dzieckiem”. Każde słowo bolało jak bat. Stałam, drżąc, nie wierząc własnym oczom. Jak mogła? Uśmiechać mi się w twarz, przytulać, pić ze mną herbatę — i pisać takie rzeczy za moimi plecami? A Krzysztof… Czytał to. I zachował. Po co?
Świat zatrząsł się w posadach. Nie wiedziałam, co robić. Chciałam wpaść do męża z krzykiem, cisnąć mu te listy w twarz, żądać wyjaśnień. ale coś mnie powstrzymało. Awantura mogła zniszczyć wszystko — naszą rodzinę, nasze kruche szczęście. Wzięłam głęboki oddech, zebrałam listy z powrotem do worka i odłożyłam na miejsce. Wieczorem, starając się mówić spokojnie, poprosiłam Krzysztofa o przyniesienie butów ze strychu. Skinął głową, niczego nie podejrzewając. Śledziłam go kątem oka, serce waliło jak młot. Wyciągnął pudła, a potem usłyszałam szelest worka. Krzysztof zastygł na chwilę, po czym gwałtownie wsunął go pod koszulę i wyszedł. Gdzie go podział? Schował? Spalił? Nigdy się nie dowiedziałam.
Od tamtego dnia patrzyłam na teściową inaczej. Jej uśmiechy wydawały mi się zatrute, a słowa — pełne obłudy. ale milczałam. Dla Zosi, dla naszej rodziny, grałam rolę kochającej synowej, choć w głębi duszy wszystko we mnie krzyczało z bólu i zdrady.
