To był dzień, który zapamięta się na zawsze.
Powietrze było ciepłe, przesiąknięte zapachem róż i lawendy, a mała winnica pod Krakowem lśniła jak z bajki. Mój kuzyn Krzysztof w końcu poślubił swoją miłość z czasów studiów, Zosię, po dziesięcioletnim związku, który przetrwał trzy mieszkania, dwa psy i roczną rozłąkę, która – jak twierdzili – tylko ich wzmocniła.
Nigdy nie widziałam go tak spokojnego. Tak pewnego.
Gdy goście zajmowali miejsca na białych drewnianych krzesłach, delikatna muzyka sączyła się z kwartetu smyczkowego przy altance. Panna młoda wkroczyła promienna, a wszyscy – naprawdę wszyscy – mieli łzy w oczach. choćby twardzi faceci, jak wujek Marek, zaciskali powieki i odwracali wzrok.
Ale dla mnie najważniejszy moment nie wydarzył się przy ołtarzu.
Stało się to później, na przyjęciu.
Po ślubie, toastach z szampanem i wzruszającej mowie świadka, wygłoszonej przez przyjaciela Krzysia z dzieciństwa, Tomka, światła przygasły, a muzyka stała się cichsza. DJ ogłosił taniec matki z synem.
To było delikatne. Ciocia Anna, mama Krzysia, zmarła, gdy miał dwanaście lat. Nagle – tętniak. Bez ostrzeżenia. Jednego dnia była, a następnego – nie. To zniszczyło rodzinę, szczególnie Krzysia.
Od tamtej pory moja mama – jego ciotka, Halina – stała się dla niego drugą matką. Zawsze była przy nim: na urodzinach, szkolnych przedstawieniach, po złamanym sercu. Nigdy nie próbowała zastąpić jego mamy, ale dawała mu oparcie. Bezwarunkowe. Ciche. Pewne.
I w dniu ślubu wybrał właśnie ją do tego tańca.
Zrozumiałam to dopiero, gdy zobaczyłam, jak idzie przez salę.
Szedł powoli, z namysłem, w swoim czarnym garniturze. Moja mama siedziała w kącie, ubrana w zwiewną czarną suknię. Zdjęła buty – jej stopy zawsze puchły na takich imprezach – a w oczach miała już łzy.
Gdy Krzysio pochylił się, wziął jej dłoń i cicho poprowadził na środek, rozmowy umilkły.
Pomógł jej wstać – tylko na chwilę – i objął ją, gdy rozbrzmiała muzyka.
*”Za młodzi, by żyć”* Maanam.
W sali zapanowała cisza.
Położyła dłoń na jego piersi, jak robiła to setki razy, gdy był mały, a on kołysał się z nią delikatnie, jakby była z porcelany.
Śmiali się cicho, szeptali rzeczy, których nie słyszeliśmy. Jej głowa przechyliła się do tyłu, oczy błyszczały. To było czułe. Prawdziwe. Chwila, której się nie aranżuje, nie planuje – po prostu się ją czuje.
A potem, gdy muzyka cichła, mama przysunęła się bliżej.
Powiedziała mu coś do ucha.
Krótko – jedno, może dwa zdania.
Ale widziałam, jak zmienia się jego twarz.
Odsunął się lekko, popatrzył na nią – naprawdę popatrzył – a jego oczy rozszerzyły się. Nie ze strachu. Raczej jakby coś w nim zaskoczyło. Jakby odnalazł zagubiony element układanki.
Skinął głową.
Potem pocałował ją delikatnie w czoło.
Wszyscy bili brawo, nieświadomi, co się właśnie wydarzyło.
Oprócz mnie.
Widziałam, jak przeszła między nimi iskra. Tajemnica.
Następnego ranka mieli się spotkać na śniadaniu u rodziców Zosi. Luźno, radośnie, przy kieliszkach mimozy i resztkach z wesela. Ale Krzysio nie przyszedł.
Żadnego SMS-a. Żadnego telefonu.
Pojechał prosto do domu mojej mamy i spędził tam cały dzień. Nikogo więcej nie zaprosił. choćby Zosi.
Ona, ku mojemu zdziwieniu, nie była zła. Tylko… zmieszana. „Powiedział, iż musi porozmawiać z ciocią Halią o czymś ważnym” – wzruszyła ramionami. „Pewnie sprawy rodzinne.”
Ale ja czułam, iż to coś więcej.
Dwa dni później wpadłam oddać pożyczoną książkę. Mama była w ogrodzie, przycinała hortensje, nucąc jak zwykle. Nic w niej nie wydawało się inne. A jednak, zaglądając do środka, zauważyłam na kuchennym stole brązową kopertę.
Na przedzie było jedno słowo:
*Krzysio.*
Nie dotknęłam jej.
Ale tego wieczora zadzwonił do mnie.
Jego głos drżał, jakby właśnie przebiegł maraton albo wspiął się na emocjonalną górę.
„Mogę ci coś powiedzieć?” – zapytał. „Coś, czego nikt inny nie wie?”
Oczywiście, zgodziłam się.
I wtedy mi opowiedział.
Okazało się, iż list w tej kopercie zmienił wszystko.
Był napisany odręcznie, charakterystycznym, pochylonym pismem mojej mamy. Zaczynał się od wspomnień – historii z dzieciństwa, które pamiętała tylko ona. Kiedy płakał, zgubiGdy skończył czytać, zrozumiał, iż miłość jego mamy była jak dymek kadzidła – nieuchwytna, ale zawsze obecna, owijając go swoim ciepłem choćby teraz, gdy już dawno odeszła.
