Cały czas pamiętam zapach świeżych róż na ślubie mojej siostry. Eleganckie obrusy, dźwięk kieliszków, gwar rozmów – nic nie mogło przysłonić tego, jak upokorzona wydawała się moja narzeczona.
Ta kobieta to Kazimiera Woźniak. Nie z dnia na dzień poznała dostatek. Dorabiając na studiach, często omijała posiłki, by opłacić czynsz. Jej matka sprzątała domy, ojciec był hydraulikiem. Nigdy nie brakło im ciepła, ale ciągłej stabilizacji.
Poznaliśmy się w księgarni w Krakowie. Szukałem albumu o modernizmie, a skończyło się na dwugodzinnej rozmowie o Sienkiewiczu. Była bystra, ciepła i miała ten rodzaj pokory, którego nie spodziewałem się po miliarderze jak ja. Prasa nazywała mnie „Miliarderem w trampkach”. Rzeczywiście, wolałem jeansy od garniturów.
Gdy oświadczyłem się, rodzice byli uprzejmi, ale widziałem ich rozczarowanie. Matka Elżbieta podczas obiadów podsuwała Kazimierze „skromniejsze” sukienki. Siostra Katarzyna zachowywała się, jakby jej nie było. Wmawiałem sobie, iż przyzwyczają się.
Potem był ślub Katarzyny z bankierem inwestycyjnym, który żeglował po Morzu Śródziemnym na jachcie „Syrenka”. Właśnie wróciliśmy z pomocy uchodźcom na granicy polsko-ukraińskiej, gdy Kazimierę wciągnięto w układanie sztućców. „Ty to masz dryg do organizacji” – wdzięczyła się Katarzyna. Podczas kolacji weselnej posadzono moją narzeczoną przy obsłudze parkingu.
Nazajutrz, gdy Kazimiera wkładała stonowaną sukienkę, podsłuchałem, jak szepcze: „To tylko jeden dzień. Daj jej to”. W trakcie przyjęcia Katarzyna zablokowała jej drogę: „Fotografowie potrzebują symetrii. Może pomożesz podać tort?”. Wtedy ktoś wylał na nią szampana. Kazimiera stała z serwetką w dłoni, a moja siostra ledwie skinęła głową.
Podszedłem spokojny, ale wściekły. Gdy Kasia dodała: „Wiesz, ona jest taka pomocna”, sięgnąłem po mikrofon. „Cieszę się, iż bawicie się na tym ślubie. Ale zanim pokroimy tort, muszę coś wyjaśnić. Ta kobieta to moja miłość. Dziś traktowano ją jak służącą, a ona zasługuje na tron. To nie do przyjęcia. jeżeli moja obecność tu przyzwala na takie zachowania – odchodzę”.
Wyszliśmy wprost do starego fiata. W barze mlecznym przy szosie zamówiliśmy jagodowe naleśniki i waniliowy koktajl. Zdjąłem marynarkę, okrywając jej ramiona. „Przepraszam, iż wcześniej nie zauważyłem”. „Nie chciałam psuć jej dnia” – szepnęła. „Ocaliłaś nasz” – odparłem.
Dwa dni później stanęliśmy na ślubnym kobiercu w Tatrach. Pod kołdrą z gwiazd, z wiatrem za świadka. Później rodzina próbowała się odzywać. Kasia wysłała wymuszone „przepraszam”, matka zapraszała na pojednawcze pierogi. Odmówiłem: „Nie pozwolę, byś się kurczyła dla mojego świata. Stwórzmy własny”.
Kazimiera założyła fundację dla dzieci z rodzin zastępczych. Ja sfinansowałem to dyskretnie. Zamieszkaliśmy w drewnianym domu nad Jeziorem Hańczą. Ludzie myślą, iż bogactwo daje szczęście, ale to miłość unosi cię wyżej. Tak, potraktowano ją jak służbę na weselu. Wyszliśmy za to razem, ja świadom jej wartości, ona trzymając moją dłoń. To dało nam więcej niż wszystkie fortuny świata.
Ludzie myślą, iż miliardy dają szczęście, ale to miłość wynosi na wyżyny.
.jpg)
