Stałam w drzwiach, jakby ktoś wbił mnie w ziemię. Nie krzyczałam. Nie płakałam. Po prostu patrzyłam, jak człowiek, z którym spędziłam dwadzieścia lat, gładzi inną po włosach tak, jak kiedyś głaskał mnie.
Wtedy zrozumiałam, iż zdrada nie zaczyna się w łóżku. Zaczyna się w spojrzeniu, które kiedyś należało do ciebie, a teraz już nie.
Nie zaprzeczał. Nie udawał. Zapiął koszulę, usiadł naprzeciwko mnie i powiedział spokojnie:
– Tak, to prawda. Spotykam się z nią. Ale nie chcę rozwodu.
Zamarłam.
– Nie chcesz rozwodu? – powtórzyłam głucho. – To czego chcesz?
Popatrzył na mnie jak ktoś, kto już dawno przestał się wstydzić.
– Chcę… żebyśmy żyli dalej. Tylko inaczej.
Z jego ust padły słowa, które do dziś dźwięczą mi w głowie.
– Ty masz swoje życie, ja mam swoje. Ale nie rozbijajmy tego, co zbudowaliśmy. Dom, dzieci, nazwisko. Niech wszystko zostanie jak jest. Tylko… nie wymagaj ode mnie miłości, bo tej już nie ma.
Pomyślałam, iż się przesłyszałam. Ale nie. On naprawdę zaproponował układ.
Że będziemy razem, ale osobno. Że będziemy rodziną dla świata, ale obcymi dla siebie. Że będziemy udawać, iż nic się nie stało, żeby nie burzyć wygody, którą sobie ułożył.
Nie wiem, co we mnie wstąpiło, ale nie wyrzuciłam go. Nie tego wieczoru. Nie następnego. Zgodziłam się na jego „układ”.
Nie z miłości. Z ciekawości. Chciałam zobaczyć, jak długo da się żyć w małżeństwie bez miłości, bez dotyku, bez słowa, które cokolwiek znaczy.
Mieszkaliśmy razem. Rozmawialiśmy o rachunkach, o pogodzie, o dzieciach. Ale każde słowo było puste.
Czasem słyszałam, jak wychodzi późnym wieczorem. Zostawiał drzwi uchylone. Jakby chciał, żebym wiedziała.
Pewnego dnia, gdy wrócił z „kolejnego spotkania”, zapytałam:
– Nie boisz się, iż pewnego dnia to ja cię zaskoczę?
Uśmiechnął się półgębkiem.
– Ty? Nie umiesz być zła. Ty jesteś z tych, co zostają.
Nie wiedział, iż właśnie w tej chwili coś we mnie umarło. Nie miłość – ta już dawno odeszła. Umarło moje milczenie.
Tydzień później spakowałam się. Nie powiedziałam nic. Nie zostawiłam listu. Po prostu wyszłam.
Nie zabrałam dużo – tylko zdjęcie sprzed lat, na którym jeszcze byliśmy szczęśliwi. Nie po to, żeby wspominać. Po to, żeby pamiętać, jak bardzo się zmieniłam.
Dla niego to pewnie też był szok. Bo choć to on zaproponował układ, to ja go złamałam. Wyszłam z jego życia tak, jak on kiedyś wyszedł z mojego – cicho, bez pożegnania.
Czasem myślę, iż to była najdziwniejsza zemsta – nie krzyk, nie zdrada, nie rozwód, tylko… odejście w ciszy. Bo on został z tym, czego się bał najbardziej: z pustym domem, w którym echo brzmi głośniej niż słowa.
A ja? Ja wreszcie oddycham. I pierwszy raz od dawna, niczego nie udaję.
