Nie spodziewałam się, iż właśnie wtedy poznam kogoś, kto obudzi we mnie kobietę, o której istnieniu już prawie zapomniałam.
Marek ma 52 lata, jest ode mnie młodszy o 15. Poznaliśmy się na spotkaniu klubu podróżników. Rozmawialiśmy o Grecji, o marzeniach i... o samotności. Nie sądziłam, iż jeszcze kiedykolwiek spojrzę na mężczyznę w ten sposób – ciepło, z fascynacją, z uczuciem, które rozświetla wnętrze.
Po kilku miesiącach znajomości zdecydowaliśmy się zamieszkać razem. Byłam szczęśliwa. Spokojna. Zakochana. Ale moje dzieci nie były zachwycone. A wręcz przeciwnie – powiedziały, iż się ośmieszam. Że “na starość zgłupiałam”. Że to obrzydliwe.
Najstarsza córka nie odbierała telefonów przez tydzień. Syn – na wspólnej kolacji powiedział, iż “to żenujące, kiedy jego koledzy pytają, czy jego matka spotyka się z własnym wnukiem”. choćby wnuczka, z którą zawsze miałam dobry kontakt, spytała mnie, czy “nie jest mi wstyd”.
I wiecie co? Nie. Nie jest mi wstyd.
Być może nie jestem już tą samą kobietą, która całe życie poświęciła rodzinie, pracowała do późna, gotowała obiady i czekała, aż ktoś doceni jej poświęcenie. Teraz jestem kobietą, która wreszcie żyje.
Nie proszę o zgodę. Nie potrzebuję błogosławieństwa. Potrzebuję szczerości, bliskości, ciepła – a Marek mi to daje. To nie on rozlicza mnie z przeszłości. To nie on wypomina mi zmarszczki. To nie on oczekuje, iż będę kimś innym, niż jestem.
Dzieci nie muszą mnie rozumieć. Ale mogłyby uszanować, iż po latach samotności i ciszy w końcu odważyłam się być szczęśliwa.
Bo miłość nie pyta o PESEL. I nie zna granicy wieku. A może właśnie wtedy, kiedy wszystko wydaje się gasnąć – najpiękniej potrafi zapłonąć.
