Nazywam się Elżbieta, a moje serce pęka z bólu i wątpliwości. W naszym przytulnym miasteczku nad Wisłą sama wychowałam syna, dając mu całą swoją miłość. Teraz, gdy odnalazł szczęście, stanęłam przed przerażającym odkryciem: moja synowa najwyraźniej go zdradza. Zdjęcia na portalu randkowym, jej kłamstwa i strach przed zdemaskowaniem postawiły mnie przed bolesnym wyborem: powiedzieć synowi prawdę czy milczeć, by nie zburzyć jego świata? Boję się, iż mój wybór zmieni wszystko.
Mam 46 lat i jestem samotną matką. Mój syn, Krzysztof, który ma 27 lat, to moja duma. Jego ojciec zostawił mnie, gdy dowiedział się o ciąży, i w wieku 19 lat zostałam sama z maleństwem. Żeby Krzysztof nie zaznał biedy, pracowałam na dwóch etatach, a moja mama była moim oparciem, pomagając wychować chłopca. Krzysztof rósł na mądrego, dobrego człowieka – nigdy nie sprawiał kłopotów, ani w dzieciństwie, ani w nastoletnich latach. Po szkole poszedł na studia, a teraz pracuje jako inżynier, dobrze zarabiając. Zawsze marzyłam, żeby był szczęśliwy.
Gdy Krzysztof przyprowadził do domu Kingę, poczułam niepokój. Była olśniewająco piękna, ale zbyt zadufana w sobie – jej profil w mediach społecznościowych pełen był zdjęć, na których pozowała w drogich ubraniach. Kinga wydawała mi się rozkapryszona, ale widziałam, jak syn patrzy na nią z zachwytem. Był w niej zakochany po uszy, więc milczałam, nie chcąc się wtrącać. Po pół roku wzięli ślub, a całe wesele opłacił Krzysztof. Kinga nie pracowała, co mnie drażniło. „Mężczyzna powinien utrzymywać rodzinę – tłumaczył syn. – jeżeli Kinga nie chce pracować, nie musi. Zarabiam wystarczająco”. Pomagał choćby mnie finansowo, więc postanowiłam nie mieszać się w ich życie.
Ale wątpliwości nie dawały mi spokoju. Kinga wydawała mi się zbyt pewna siebie i czułam, iż nie docenia Krzysztofa. On nosił ją na rękach, a ona traktowała to jak coś oczywistego. Starałam się ignorować te myśli, ale wszystko się zmieniło, gdy sama postanowiłam spróbować znaleźć partnera. Jak na swój wiek wyglądam młodo, więc koleżanka namówiła mnie, żebym założyła profil na portalu randkowym. Na początku wydawało mi się to głupie, ale w końcu się zgodziłam. Koleżanka stworzyła mi konto, dodała zdjęcia i zaczęłam rozmawiać z mężczyznami, mając nadzieję na nowy związek.
Pewnego dnia, przeglądając profile, natknęłam się na taki, od którego krew ścięła mi się w żyłach. To była Kinga – moja synowa. Jej konto było aktywne, z dziesiątkami zdjęć, w tym takich, których nigdy nie widziałam w jej social mediach. Pozowała w uwodzicielskich strojach, z kokieteryjnym spojrzeniem, jakby zapraszała mężczyzn do flirtu. Siedziałam jak sparaliżowana, czując, jak gniew i ból zalewają mi serce. Jak ona mogła? Krzysztof pracuje, utrzymuje ją, a ona za jego plecami bawi się z obcymi w internecie!
Postanowiłam porozmawiać z Kingą. Gdy do nich przyszłam, przywitała mnie swoim zwykłym uśmiechem, ale na mój wzrok zbladła. „Kinga, widziałam twój profil na portalu randkowym” – powiedziałam, starając się zachować spokój. Zaczęła się tłumaczyć: „Ja… nie wiem, o co chodzi! Ktoś ukradł moje zdjęcia z mediów społecznościowych!” Ale jej drżący głos i nerwowe spojrzenia zdradzały kłamstwo. „Tam są fotografie, których nie masz w swoich social mediach – odparłam twardo. – Wytłumacz się”. Kinga wpadła w panikę: „Proszę, nie mów Krzysztofowi! On i tak jest zazdrosny, to go zaboli!” Jej błaganie tylko wzmocniło moje podejrzenia. Gdyby była niewinna, czego by się bała?
Chciałam jej uwierzyć, ale nie potrafiłam. Te zdjęcia, jej zdenerwowanie, prośba o milczenie – wszystko wskazywało na zdradę. Wróciłam do domu i całą noc męczyły mnie koszmarne myśli. Krzysztof ubóstwia Kingę, żyje dla niej, a ona najwyraźniej go oszukuje. Moja dusza była rozdarta: powiedzieć synowi prawdę i ryzykować, iż złamię mu serce, czy milczeć, pozwalając, by go wykorzystywała? Przypominałam sobie, jak ciężko było mi wychowywać Krzysztofa samotnie, jak marzyłam, by odnalazł szczęście. A teraz to szczęście wisi na włosku przez jej kłamstwa.
Codziennie wracam do chwili, gdy zobaczyłam jej profil. Wyobrażam sobie, jak Kinga pisze z innymi mężczyznami, śmiejąc się z naiwności Krzysztofa, podczas gdy on ciężko pracuje, by spełniać jej zachcianki. Ta myśl jest nie do zniesienia. Ale jeszcze straszniejsza jest wizja jego reakcji, gdy pozna prawdę. Kocha ją tak bardzo, iż może mi nie uwierzyć albo znienawidzić mnie za zburzenie jego złudzeń. Boję się stracić jego zaufajcie, ale i milczeć nie potrafię – to by znaczyło stać się wspólniciAle w głębi serca wiem, iż prawda zawsze wyjdzie na jaw, i choćbym miała stracić jego zaufanie, muszę powiedzieć Krzysztofowi, co odkryłam.
