*Dziennik osobisty*
Nazywam się Katarzyna, a moje serce pęka z bólu i zwątpienia. W naszym spokojnym miasteczku nad Wisłą sama wychowałam syna, poświęcając mu całą swoją miłość. Teraz, gdy w końcu odnalazł szczęście, stanęłam przed strasznym odkryciem – moja synowa najwyraźniej go zdradza. Zdjęcia na portalu randkowym, jej kłamstwa i strach przed ujawnieniem postawiły mnie przed dramatycznym wyborem: powiedzieć synowi prawdę czy milczeć, by nie niszczyć jego świata? Boję się, iż moja decyzja zmieni wszystko.
Mam 46 lat i jestem samotną matką. Mój syn Marcin, który skończył właśnie 27 lat, to moja duma. Jego ojciec zostawił mnie, gdy dowiedział się o ciąży, i jako 19-letnia dziewczyna zostałam sama z niemowlęciem. Żeby Marcin niczego mu nie brakowało, harowałam na dwóch etatach, a moja mama stała się moim wybawieniem, pomagając wychować chłopca. Marcin rósł na mądrego, dobrego człowieka – nigdy nie sprawiał kłopotów, ani w dzieciństwie, ani w burzliwym okresie nastoletnim. Po szkole dostał się na politechnikę, a dziś pracuje jako inżynier i dobrze zarabia. Zawsze marzyłam, by był szczęśliwy.
Gdy Marcin przyprowadził do domu Agnieszkę, poczułam niepokój. Była olśniewająco piękna, ale zbyt zadbana – jej profil w mediach społecznościowych pełnił się zdjęć w drogich kreacjach. Agnieszka wydawała mi się rozpieszczona, ale widziałam, jak oczy mojego syna błyszczą, gdy na nią patrzył. Był w niej szaleńczo zakochany, więc milczałam, nie chcąc się wtrącać. Pobrali się po pół roku, a cały święty stół opłacił Marcin. Agnieszka nie pracowała, co mnie drażniło. „Facet powinien utrzymywać rodzinę – tłumaczył syn. – jeżeli Agnieszka nie chce pracować, nie musi. Ja zarabiam wystarczająco.” Pomagał choćby finansowo mnie, więc postanowiłam nie mieszać się w ich życie.
Ale wątpliwości nie dawały mi spokoju. Agnieszka wydawała mi się zbyt zakochana w sobie, a ja czułam, iż nie docenia Marcina. On nosił ją na rękach, a ona traktowała to jak coś oczywistego. Starałam się odpędzać te myśli, aż do dnia, gdy sama postanowiłam poukładać sobie życie uczuciowe. Jak na swój wiek wyglądam młodo, więc koleżanka namówiła mnie, by założyć profil na randkowym portalu. Początkowo pomysł wydał mi się śmieszny, ale w końcu się zgodziłam. Koleżanka stworzyła mi konto, dodała zdjęcia i zaczęłam rozmawiać z mężczyznami, licząc, iż znajdę towarzysza życia.
Pewnego dnia, przeglądając profile, natrafiłam na jedno – i krew ścięła mi się w żyłach. To była Agnieszka. Moja synowa. Jej konto było aktywne, z dziesiątkami zdjęć, w tym takich, których nigdy nie widziałam na jej social media. Pozowała w prowokacyjnych strojach, z wyzywającym spojrzeniem, jakby zapraszała mężczyzn. Siedziałam jak sparaliżowana, czując, jak zalewa mnie fala gniewu i bólu. Jak ona mogła? Marcin ciężko pracuje, utrzymuje ją, a ona flirtuje za jego plecami z obcymi w sieci!
Postanowiłam z nią porozmawiać. Gdy przyszłam do nich, przywitała mnie swoim zwykłym uśmiechem, ale gdy zobaczyła mój wzrok, zbladła. „Agnieszko, widziałam twój profil na portalu randkowym” – powiedziałam, starając się zachować spokój. Zaczęła się jąkać: „Ja… nic o tym nie wiem! Ktoś ukradł moje zdjęcia z Instagrama!” Ale jej drżący głos i błądzący wzrok zdradzały kłamstwo. „Są tam fotki, których nie masz w social mediach” – odparłam twardo. „Wytłumacz się”. Agnieszka wpadła w panikę: „Proszę, nie mów nic Marcinowi! On i tak jest zazdrosny, to go zmartwi!” Jej błaganie tylko wzmocniło moje podejrzenia. jeżeli była niewinna, czego się tak boi?
Chciałam jej uwierzyć, ale nie potrafiłam. Te zdjęcia, jej nerwowość, prośba o milczenie – wszystko krzyczało o zdradzie. Wróciłam do domu i całą noc kotłowały się we mnie myśli. Marcin uwielbia Agnieszkę, żyje dla niej, a ona najwyraźniej go oszukuje. Moja dusza rozdzierała się – powiedzieć synowi prawdę i ryzykować złamanie jego serca czy milczeć, pozwalając, by go wykorzystywała? Przypomniałam sobie, jak ciężko było mi samotnie wychowywać Marcina, jak marzyłam, żeby w końcu był szczęśliwy. A teraz to szczęście wisi na włosku przez czyjeś kłamstwa.
Codziennie wracam myślami do chwili, gdy zobaczyłam jej profil. Wyobrażam sobie, jak Agnieszka pisze z mężczyznami, śmieje się z naiwności Marcina, gdy on haruje, by zaspokajać jej zachcianki. Ta myśl jest nie do zniesienia. Ale jeszcze straszniejsza jest wizja jego reakcji na prawdę. Kocha ją tak bardzo, iż może mi nie uwierzyć albo znienawidzić mnie za zburzenie jego złudzeń. Boję się stracić jego zaufanie, ale i milczenie jest zdradą – stałabym się wspólniczką jej oszustwa.
Siedzę w swoim małym mieszkaniu, patrzę na zdjęcie Marcina i czuję, jak łzy palą mi oczy. Nie wiem, co robić. Powiedzieć mu – to ryzyko jego szczęścia i naszych relacji. Milczeć – to zdrada, przyzwolenie na jej grę. Moja miłość do syna walczy z chęcią ochrony go, a każdy wybór wydaje się zły. Co mam zrobić? Jak uchronić Marcina przed cierpieniem, nie niszcząc naszej rodziny? Stoję nad przepaścią, a każdy krok może być zgubny.
