Halinka spieszyła na szkolne podwórko – odebrać wnuczkę po lekcjach. Na jej twarzy gościł uśmiech, a obcasy dzwoniły po kostce brukowej tak głośno, jak za dawnych lat, gdy serce wciąż wierzyło w dobro i wdzięczność. Humor dopisywał: w końcu kupiła swoje własne mieszkanie – może malutkie, ale przytulne kawalerki w nowym bloku. Jasne, czyste, z nowiutką kuchnią i widokiem na park – takie lokum było dla Halinki symbolem wolności i zwycięstwa.
Długo do tego dążyła: prawie dwa lata żyła oszczędnie, odkładała każdą złotówkę, sprzedała stary dom na wsi, który budowała z mężem – i dołożyła trochę pomocy od córki, obiecując, iż wszystko odda. Córka z mężem to młodzi, sami potrzebują pieniędzy, a Halince starczy połowa emerytury, szczególnie teraz, gdy ma swój dach nad głową.
Przed szkołą czekała już na nią ośmioletnia Zosia – jej radość, jej sens życia. Późne dziecko córki – urodziła je prawie w czterdziestce. Halinka nie chciała przeprowadzać się do miasta, ale uległa prośbom córki o pomoc z wnuczką. W dzień odbierała dziewczynkę ze szkoły, spacerowały, gotowały, czekały, aż rodzice wrócą z pracy – a potem Halinka szła do swojego mieszkania. Formalnie było ono zapisane na córkę – tak na wszelki wypadek, by nie dać się naciąć oszustom – ale w głębi duszy Halinka wciąż uważała je za swoje.
Szły chodnikiem, trzymając się za ręce, gdy nagle Zosia przystanęła i spojrzała babci prosto w oczy:
— Babciu… mama powiedziała, iż trzeba cię oddać do domu starców…
Jakby ktoś oblał ją zimną wodą. Ziemia usuwała się spod nóg. Halinka choćby się zatrzymała.
— Co powiedziałaś, Zosieńko? — zapytała stłumionym głosem.
— No… do takiego domu, gdzie mieszkają same babcie. Mama mówiła, iż tam się nie będziesz nudzić…
Halinka poczuła, jak wszystko w niej się ściska. Uśmiechnęła się, jak tylko umiała, ale usta jej drżały.
— A skąd to wiesz?
— Słyszałam, jak mama z tatą rozmawiali w kuchni. Mama mówiła, iż już wszystko ustaliła z jakąś panią. Tylko nie oddadzą cię od razu, poczekają, aż trochę podrosnę. Ale nie mów mamie, iż ci to powiedziałam… proszę…
— Dobrze, słoneczko… nie powiem — Halinka z trudem otworzyła drzwi mieszkania. — Tylko coś mi nie jest, pójdę się położyć… ty się przebierz, dobrze?
Zosia pobiegła do swojego pokoju, a Halinka opadła na kanapę, choćby nie zdejmując płaszcza. Przed oczami pływały jej ściany, a w uszach wciąż dzwonił głos wnuczki: *dom starców… tam się nie będziesz nudzić… już wszystko ustalone…*
Trzy miesiące później spakowała swoje rzeczy. Bez awantur, bez wyrzutów. Po prostu pewnego dnia zamknęła drzwi swojego mieszkania – i już tam nie wróciła.
Teraz Halinka mieszka na wsi – wynajmuje małą chatkę u starej przyjaciółki. Tam powietrze jest inne, a ludzie cieplejsi. Oszczędza na swój własny dom, może i skromny. Przyjaciółki i dalsza rodzina wspierają ją – kto słowem, kto czynem. Choć są i tacy, którzy ją krytykują:
— A pogadać z córką to się nie dało? Może dziecko sobie coś wymyśliło?
— Dziecko by takiego czegoś nie wymyśliło — odpowiada twardo Halinka. — Znam swoją córkę. Ani telefonu, ani listu, ani słowa – odkąd wyjechałam. Więc to prawda. I niech sobie zrozumie, iż ja wszystko wiem. Ja do niej nie dzwonię. I nie będę. Nie moja wina.
