Bogaty młodzieniec z Warszawy nagle zastyga, gdy widzi na chodniku biedaka, którego twarz jest niemal identyczna z jego własną. Zaciągnięty w flanelowy płaszcz, nosi drogie marki, ale ten chłopiec ma podarte, brudne ubrania. Mł, patrząc na niego, biegnie do domu i z ekscytacją przedstawia go matce: Mamo, wygląda jakbyśmy byli bliźniakami. Matka, Zofia, otwiera oczy szeroko, kolana jej słabną i pada na podłogę, łkając. Wiedziałam o tym od dawna szepcze, wody łez spływając po policzkach.
Wtedy następuje niewiarygodne odkrycie. Ty ty jesteś taki sam jak ja mówi Kacper, drżącym głosem. Nie może uwierzyć w to, co widzi. Obaj patrzą na siebie intensywnie; mają te same głęboko niebieskie oczy, identyczne rysy twarzy i złociste włosy, jakby stali przed lustrem. Jednak jeden z nich jest prawdziwy, stojący na zimnym bruku, a drugi pachnie drogim perfumem. Różnica jest ogromna: jeden dorastał w luksusie, drugi w głodzie i ulicy.
Kacper przygląda się chłopcu dokładny: ubranie jest zakurzone i pełne dziur, włosy supełkowane, skóra przypalona słońcem. Zapach ulicy i potu otacza go, podczas gdy Kacper pachnie drogim dezodorantem. Przez chwilę milczą, a czas zdaje się stać w miejscu. Kacper podchodzi powoli, a biedak cofa się nieco, ale Kacper mówi łagodnie: Nie bój się. Nie skrzywdzę cię. Chłopiec milczy, choć w jego oczach widać strach. Jak masz na imię? pyta Kacper. Po kilku sekundach odpowiedź pada cicho: Nazywam się Mikołaj. Kacper uśmiecha się i wyciąga rękę. Jestem Kacper. Miło cię poznać, Mikołaju. Mikołaj patrzy na wyciągniętą dłoń niepewnie rzadko ktoś tak go witał. Inni dzieci odrzucały go, nazywały brudem i odrażeniem, ale Kacą nie przerażał zapach ani wygląd. W końcu i on podaje dłoń. Gdy ich dłonie się stykają, Kacper czuje coś jak niewidzialną nić więzi.
Wiedziałam o tym od dawna matka szlocha, przytulając Kacpra, łzy spływają po twarzy. Jesteście bratem i bratem. Cisza wypełnia pokój, ciężka i gęsta. Kacper i Mikołaj patrzą na siebie, zdumieni, jak to możliwe, iż dwie osoby, urodzone tego samego dnia, mają tak odmienne losy.
Matka zaczyna drżącym głosem opowiadać bolesną historię sprzed lat. Ona i jej mąż, Jan, kochali się mocno, ale życie nie było łatwe. Gdy zaszła w ciążę z bliźniakami, ciężar stał się nie do zniesienia. W rozpaczy oddała jednego z chłopców swojej siostrze, niezdolnej do dzieci, mieszkającej w Krakowie, licząc, iż oboje będą miały lepsze życie. Od tamtej pory nosiła w sobie winę, obserwując ich z daleka.
Kacper czuje ciepło w sercu. Mikołaj jest jego bratem, którego nigdy nie znał. Patrzy na niego już nie przez pryzmat bogactwa, ale jako część samego siebie. Mikołaju, mówi szczerze, przyjdź do mnie. Jesteśmy braćmi. Mikołaj wzrok się nie rozmywa, oczy pełne wątpliwości i nadziei. Nie śnił o rodzinie, o domu. Ulica nauczyła go nie ufać nikomu.
Jednak szczere spojrzenie Kacpra, łagodny ton i ciepły uścisk ręki sprawiają, iż coś w nim drży. Naprawdę? szepcze Mikołaj, ostrożny. Naprawdę, odpowiada Kacper, uśmiechając się. Jesteśmy braćmi.
Kiedy Mikołaj wchodzi do bogatego domu Kacą, czuje się zagubiony i nie na miejscu. Wszystko jest przepych i różni się od surowej codzienności, którą znał. Matka i Kacper robią wszystko, by czuł się komfortowo: kupują mu nowe ubrania, leczą rany i traktują go jak członka rodziny.
Dni mijają, a więź między braćmi rośnie. Odkrywają wspólne zainteresowania, dzielą smutki i radości. Kacper zauważa, iż Mikołaj jest inteligentny, o dobrym sercu i silny, mimo okrutnego losu. Mikołaj stopniowo otwiera się, coraz bardziej ufa Kacprowi i Zofii.
Pewnego wieczoru, przy rodzinnym stole, matka nagle wypowiada z drżącym głosem: Dzieci, pozostało coś, czego wam nie powiedziałam. Kacper i Mikołaj patrzą na nią z niepokojem. Prawda jest taka, iż Mikołaju, nie jesteś moim biologicznym bratem. Szuka słów, łzy płyną po policzkach. Kiedy urodziłam Kacpra, byłam bardzo słaba i nie mogłam mieć więcej dzieci. Jan i ja byliśmy zrozpaczeni. Pewnego dnia, w najgłębszej rozpaczy, znalazłam cię porzuconego przy drzwiach szpitala. Byłeś małym, słabym niemowlęciem. Pokochaliśmy cię i postanowiliśmy cię adoptować, wychować jak własne. Matka traci oddech, a bracia są w szoku.
Więc nie jesteśmy bliźniakami? pyta zdziwiony Mikołaj. Matka kiwa głową, szlochając: Nie, kochanie. Ale w moim sercu zawsze będziecie braćmi. Kacper chwyta mocno dłoń Mikołaja, patrzy w oczy: Nieważne, jaka jest prawda, jesteś dla mnie bratem. Przeszliśmy razem przez trudności, stworzyliśmy rodzinę. To się nie zmieni. Mikołaj czuje ciepło, które rozlewa się po całym ciele. Choć nie łączy ich krew, miłość Kacpra i Zofii jest prawdziwa. Nie jest już samotnym dzieckiem ulicy ma rodzinę.
Dziękuję, mamo, mówi Mikołaj, głos drżący. Dziękuję, Kacprze. Od tej chwili bracia cenią się jeszcze bardziej. Rozumieją, iż więzi rodzinne nie rodzą się tylko z krwi, ale z miłości, wsparcia i zrozumienia. Niespodziewany zwrot losu nie dzieli ich, ale wzmacnia niezwykłą więź, którą teraz pielęgnują każdego dnia.
