Chciałam poznać rodziców narzeczonego, ale jego matka wywołała burzę.

W małym miasteczku na Podlasiu, gdzie drewniane domy skrywają ciepło rodzinnych tradycji, moje marzenie o szczęśliwym zaręczynach rozbiło się o surową rzeczywistość. Ja, Katarzyna, chciałam zapoznać rodziców mojego narzeczonego, Wojciecha, z moją mamą, ale zamiast serdecznego spotkania, otrzymałam awanturę, która zburzyła moje nadzieje i zostawiła w duszy niezagojoną ranę.

Z Wojtkiem byliśmy razem dwa lata i byłam pewna, iż odnalazłam swoją drugą połówkę. Był dobry, pracowity, zawsze o mnie dbał. Gdy oświadczył się, byłam w siódmym niebie. Uznaliśmy, iż czas, by nasi rodzice się poznali. Moja mama, Jadwiga, mieszkała we Francji, gdzie od dziesięciu lat pracowała jako opiekunka, ale na tę okazję wróciła do kraju. Rodzice Wojtka, Stanisław i Bożena, wynajmowali mieszkanie w sąsiedniej wsi i wiedziałam, iż nie mieli łatwo. Wojtek często wspierał ich finansowo, płacił czynsz, co budziło mój szacunek. Nie przypuszczałam jednak, iż ich trudna sytuacja stanie się przyczyną dramatu.

Zorganizowanie spotkania nie było proste. Mama zaproponowała kolację u nas, by wszystko przebiegło w miłej atmosferze. Przygotowywałam się kilka dni: sprzątałam, kupowałam produkty, piekłam sernik według jej receptury. Wojtek zapewniał, iż jego rodzice są zachwyceni pomysłem i nie mogą się doczekać. Wyobrażałam sobie, jak siedzimy przy stole, śmiejemy się, planujemy wesele. Rzeczywistość okazała się jednak daleka od moich marzeń.

W dniu spotkania mama wróciła z lotniska zmęczona, ale uradowana. Przywiozła prezenty dla rodziców Wojtka: butelkę francuskiego wina i pamiątki z Paryża. Byłam z niej dumna — zawsze umiała stworzyć przytulny nastrój. ale gdy Stanisław i Bożena przekroczyli próg naszego domu, od razu poczułam napięcie. Bożena obrzuciła pokój spojrzeniem pełnym zawiści, a Stanisław wydawał się ponury. Próbowałam rozładować atmosferę, częstując ich herbatą, ale Bożena nagle zaczęła mówić o tym, jak ciężko im się żyje.

— Całe życie wynajmujemy mieszkania — zaczęła, patrząc na moją mamę. — Wojtek nas utrzymuje, a sam ledwo wiąże koniec z końcem. A pani, Jadwigo, pewnie we Francji w luksusach się pławisz? — Jej ton był pełen jadu, a ja zastygłam. Mama, próbując złagodzić sytuację, odparła, iż pracuje ciężko i żyje skromnie, ale Bożena przerwała: — Skromnie? To po co te drogie podarunki? Przyjechała pani się pochwalić?

Byłam w szoku. Mama była zaskoczona, Stanisław milczał, nie próbując powstrzymać żony. Wojtek czerwieniał, ale też nie reagował. Bożena ciągnęła dalej: — Wy tu serniki pieczecie, a my ledwo dajemy radę! Myślicie, iż skoro wam się powiodło, to możecie nas upokarzać? — Próbowałam zaprzeczyć, iż nikogo nie obrażamy, ale ona już krzyczała, oskarżając nas o butę. Mama nie wytrzymała i wstała od stołu: — Przyjechałam, by się poznać, nie słuchać obelg. — A Bożena rzuciła: — To wracaj pani do swojej Francji!

Kolacja zakończyła się katastrofą. Bożena i Stanisław wyszli, trzasnąwszy drzwiami. Wojtek przepraszał, ale jego słowa brzmiały pusto. Mama płakała, a ja czułam, jak rozpada się moje marzenie o weselu. Jak budować rodzinę, skoro rodzice narzeczonego są tak wrogo nastawieni? Obwiniałam siebie: powinnam była zaproponować neutralne miejscMoja miłość do Wojtka jeszcze nie wygasła, ale czy to wystarczy, by przetrwać w cieniu tej goryczy?