Gdy ojciec odszedł, macocha mnie adoptowała: Zawsze będę dziękować za drugą mamę.

Moje życie to pasmo strat i cudów, które nauczyły mnie doceniać ciepło rodziny i dobroć tych, którzy stali się bliscy nie przez krew, ale przez serce. Byłem samotnym chłopcem, który stracił wszystko, aż pewna kobieta odmieniła mój los, stając się drugą matką. To opowieść o bólu, nadziei i wdzięczności za miłość, która wyrwała mnie z otchłani rozpaczy.

Nazywam się Kacper Nowak, urodziłem się w małym miasteczku na Podlasiu. Miałem szczęśliwe dzieciństwo: mama, tata i ja. Ale życie bywa okrutne. Gdy miałem sześć lat, mama ciężko zachorowała i odeszła. Ojciec nie poradził sobie z żalem i zaczął pić. W naszym mieszkaniu zrobiło się pusto – lodówka świeciła pustkami, chodziłem do szkoły brudny i głodny. Przestałem się uczyć, unikałem kolegów, a sąsiedzi, widząc to, wezwali opiekę społeczną. Chcieli odebrać ojcu prawa rodzicielskie, ale błagał, by dać mu szansę. Obiecał, iż się zmieni. Urzędnicy zgodzili się, ale ostrzegli: wrócą za miesiąc.

Po ich wizycie tata jakby odżył. Rzucił picie, kupił jedzenie, razem posprzątaliśmy dom. Po raz pierwszy znowu poczułem nadzieję. Pewnego dnia powiedział: „Synu, chcę, żebyś poznał pewną kobietę”. Zamarłem – czyżby zapomniał o mamie? Uspokoił mnie, iż ją kocha, ale ta pani nam pomoże i opieka społeczna da nam spokój. Tak poznałem ciocię Magdę. Pojechaliśmy do niej w odwiedziny – była miła i piękna. Miała syna, Michała, dwa lata młodszego ode mnie. gwałtownie się zaprzyjaźniliśmy. W domu powiedziałem ojcu: „Ciocia Magda jest dobra i ładna”. Miesiąc później wprowadziliśmy się do niej, a nasze mieszkanie wynajęliśmy.

Życie zaczęło się układać. Magda dbała o nas jak o swoich, a Michał stał się mi jak brat. Znów zacząłem się uśmiechać, uczyć, marzyć. ale los zadał kolejny cios. Tata nagle zmarł – serce nie wytrzymało. Mój świat runął. Po trzech dniach przyszli pracownicy opieki społecznej i zabrali mnie do domu dziecka. Byłem złamany, zagubiony, nie rozumiałem, dlaczego wszystko się wali. Magda odwiedzała mnie co tydzień, przynosiła słodycze, tuliła, obiecywała, iż mnie zabierze. Papiery się przeciągały. Traciłem wiarę – myślałem, iż już zawsze będę w tych zimnych murach.

Aż pewnego dnia wezwano mnie do dyrektora. „Kacper, pakuj się, wracasz do domu” – usłyszałem. Nie wierzyłem. Na zewnątrz czekali Magda i Michał. Oczy zalały mi się łzami, rzuciłem się w ich ramiona, ściskając tak mocno, jakbym bał się, iż znikną. „Mamo…” – wyszeptałem, po raz pierwszy nazywając ją w ten sposób. „Dziękuję, iż po mnie przyszłaś. Zrobię wszystko, byś nie żałowała”. Głaskała mnie po głowie, a ja płakałem ze szczęścia. Wróciłem do domu, do rodziny, która stała się moją naprawdę.

Wróciłem do szkoły, znów się uczyłem. Czas mijał. Zdałem maturę, poszedłem na studia, zostałem inżynierem. Z Michałem wciąż jesteśmy jak bracia, choć nie łączy nas krew. Dorastaliśmy, założyliśmy rodziny, ale nigdy nie zapominamy o Magdzie. Co weekend przyjeżdżamy do niej na obiady. Gotuje dla nas pyszne potrawy, godzinami rozmawiamy, śmiejemy się. Magda zaprzyjaźniła się z naszymi żonami – są jak siostry. W jej domu jest ciepło, widzę, jak jest szczęśliwa, gdy jesteśmy razem.

Zawsze będę dziękować Bogu za Magdę – moją drugą mamę. Bez niej mógłbym być zupełnie innym człowiekiem, zagubionym w chłodnych ścianach domu dziecka. Dała mi nie tylko dach nad głową, ale rodzinę, miłość i wiarę w dobro. Ta historia pokazuje, iż prawdziwa rodzina nie zawsze jest związana krwią. Magda nauczyła mnie, iż miłość i troska mogą uleczyć choćby najgłębsze rany. I zawsze będę jej wdzięczny za to, iż mnie ocaliła.