Gdy wraz z Michałem weszliśmy do mieszkania Agnieszki, natychmiast ogarnął mnie taki zapach, iż niemal zapomniałam, po co przyszłam. Pachniało świeżo upieczonym mięsem, ciepłym ciastem i przyprawami, które zdawały się tańczyć w powietrzu. Zatrzymałam się w progu, zamknąłem oczy i wciągnąłem głęboko powietrze — to był zapach domowego ciepła, święta i jakiejś magii. A gdy spojrzałem na stół, oniemiałem. Stały tam dania, które mogłyby trafić do muzeum sztuki kulinarnej. Szczerze? Nie wiedziałem, od czego zacząć — od zachwytu czy od sięgnięcia po talerz.
Agnieszka, moja dawna przyjaciółka, zawsze była mistrzynią w kuchni, ale tym razem przebiła samą siebie. Przyszliśmy z Michałem na kolację — zaprosiła nas „bez okazji”, żeby po prostu pogadać i spędzić razem wieczór. Spodziewałem się czegoś prostego: może sałatki, pieczonego kurczaka, herbaty z ciastkami. Ale to, co zobaczyłem, było prawdziwym spektaklem. Stół uginał się od przysmaków: rumiana schabowa ze złocistą skórką, ziemniaki pieczone z rozmarynem, warzywa ułożone jak obraz i szarlotka z chrupiącą skórką, pachnąca cynamonem. A do tego sosy — trzy rodzaje, w eleganckich sosjerkach, każdy małe arcydzieło.
„Agnieszka, czy ty przypadkiem nie otwierasz restauracji?” — wyrwało mi się, nie mogąc oderwać wzroku od tego bogactwa. Agnieszka tylko się zaśmiała i machnęła ręką: „Oj, Wojtek, chciałam was po prostu rozpieszczać. Siadajcie, zaraz spróbujemy!” Michał, mój brat, który zwykle mało mówi, sięgał już po widelca, ale go powstrzymałem: „Poczekaj, najpierw zrobię zdjęcie. Takie cuda trzeba pokazać!” Agnieszka przewróciła oczami, ale widać było, iż była zadowolona. Ona zawsze tak ma — gotuje z sercem, a potem udaje, iż to nic wielkiego.
Zasiedliśmy do stołu i zaczęła się prawdziwa uczta. Pierwszy kęs mięsa rozpuścił mi się w ustach, z lekką nutą czosnku i czegoś jeszcze, czego nie potrafiłem rozpoznać. „Agnieszka, co to za czary?” — zapytałem, a ona uśmiechnęła się szeroko: „Sekretny składnik to miłość!”. Oczywiście, roześmiałem się, ale w głębi duszy, wierzyłem. Bo jak inaczej wytłumaczyć, iż zwykła sałatka z pomidorów i ogórków stała się u niej dziełem sztuki? Michał, który zwykle je w milczeniu, nagle bąknął: „Agnieszka, jeżeli tak gotujesz codziennie, to się do ciebie wprowadzam”. Wybuchnęliśmy śmiechem, choć widziałem, iż już myśli o dokładce.
Gdy jedliśmy, Agnieszka opowiadała, jak przygotowywała każde danie. Okazało się, iż spędziła cały dzień w kuchni, a część przepisów dostała od babci. „Ten placek — powiedziała — babcia piekła na każde święta. Ja tylko dodałam wanilię i odrobinę więcej cynamonu”. Słuchałem i myślałem: skąd ona bierze tyle cierpliwości? Ja w kuchni ledwo wytrzymuję pół godziny. Mój „znak rozpoznawczy” to spaghetti z sosem, i to tylko wtedy, gdy makaron już jest gotowy. A tu — cała symfonia smaków, przygotowana z taką miłością, iż aż chciało się przytulić gospodynię.
Ale największe wrażenie zrobiła atmosfera, którą stworzyła Agnieszka. Nie tylko jedzenie, ale cały jej dom oddychał ciepłem. Na stole stał mały wazonik z polnymi kwiatami, świece rzucały delikatne światło, a z głośników płynęły ciche dźwięki jazzu. Zdałem sobie sprawę, iż dawno nie czułem się tak zrelaksowany. choćby Michał, który po obiedzie zwykle grzęźnie w telefonie, siedział, uśmiechał się i opowiadał zabawne historie z młodości. Agnieszka zamieniła zwykły wieczór w święto.
Gdzieś między drugim kawałkiem szarlotki a filiżanką herbaty zapytałem: „Agnieszka, jak ty to wszystko ogarniasz? Praca, dom, a jeszcze takie kolacje?” Zamyśliła się i odparła: „Wiesz, Wojtek, gotowanie to dla mnie jak medytacja. Włączam muzykę, kroję warzywa, mieszam ciasto — i wszystkie problemy znikają. A gdy widzę, jak wy to jecie, wiem, iż warto.” Spojrzałem na nią i pomyślałem: gdybym miał choć odrobinę jej talentu i cierpliwości. Może wtedy nauczyłbym się piec ciasta, a nie zamawiać pizzę przy każdej okazji.
Gdy przygotowywaliśmy się do wyjścia, Agnieszka wręczyła nam pojemnik z resztkami. „Weźcie — powiedziała — na później!” Próbowałem odmówić, ale nalegała: „Nie dyskutuj, przecież gotowałam specjalnie dla was.” Wyszliśmy z Michałem na ulicę i nagle zrozumiałem, iż ten wieczór nie był tylko o jedzeniu. Był o przyjaźni, o cieple, o umiejętności dzielenia się. Agnieszka przypomniała mi, jak ważne jest czasem zatrzymać się, zebrać razem i cieszyć chwilą.
Teraz myślę, iż powinniśmy ją zaprosić do nas. Tylko wpadam w panikę: co jej podam? Moje spaghetti choćby nie zbliża się do jej poziomu. Może zamówić sushi i udawać, iż sam je przyrządziłem? Żartuję, oczywiście. Pewnie poproszę o kilka jej przepisów i spróbuję zaskoczyć. A jeżeli nie wyjdzie, powiem po prostu: „Agnieszka, ty jesteś królową kuchni, a ja dopiero się uczę.” I wiem, iż tylko się roześmieje i powie, iż najważniejsi są ludzie przy stole. I właśnie w tym cała ona.
